Posts filed under ‘រឿងខ្លី’
អ្នកមាន
ថ្ងៃនេះខ្ញុំបានសរសេររឿងខ្លីមួយ និយាយពីទឹកចិត្ត។ ខ្ញុំបានគំនិតរឿងមួយនេះនៅតាមផ្លូវមកធ្វើការ។ ថ្ងៃនេះមេឃក្ដៅខ្លាំងណាស់ ហើយពេលឈប់ស្ដុប ខ្ញុំឃើញពូម្នាក់លក់ឈូក ខ្ញុំគិតថា បើគាត់លក់អស់ តើគាត់ចំណេញបានលុយប៉ុន្មាន? បានស្មើនឹងខ្ញុំធ្វើការនៅកន្លែងម៉ាស៊ីនត្រជាក់មួយថ្ងៃទេ? ពេលនោះខ្ញុំមិនចង់ហូបផ្លែឈូកទេ តែខ្ញុំអាណិតគាត់ ខ្ញុំក៏ទិញ រួចខ្ញុំឱ្យទៅអ្នកសុំទាននៅជិតនោះ។ ខ្ញុំស្ដាយ ដែលជួយទិញគាត់តិចពេក មិនទាន់បានចូលការិយាល័យផង ខ្ញុំឱ្យសន្តិសុខយាមក្រុមហ៊ុនអស់។ កាលពីមុន ម៉ែខ្ញុំធ្លាប់និយាយថា កុំឈប់ធ្វើការ ប្រាក់ខែខ្ញុំប៉ុណ្ណឹងច្រើនហើយ ព្រោះគាត់ដើរលក់នំមួយថ្ងៃបានតែប៉ុន្មានពាន់រៀលប៉ុណ្ណោះ។ ខ្ញុំតែងតែនឹកឃើញម៉ែ នៅពេលខ្ញុំឃើញអ្នកលក់ចំណីនៅតាមផ្លូវ។ កាលពីតូចខ្ញុំក៏ធ្លាប់ទូលនំលក់ដែរ ហើយពេលគេមកទិញ ខ្ញុំត្រេកអរណាស់។ ទឹកចិត្តមួយនេះជម្រុញឱ្យខ្ញុំជួយទិញអ្នកលក់តាមផ្លូវ។ តាមពិតទៅ ពេលចូលទៅហាងថ្លៃៗ ឬផឹកកាហ្វេមួយកែវ៤ដុល្លារ ខ្ញុំគិតខ្លាំងណាស់ ព្រោះប្រាក់ប៉ុណ្ណេះអាចជាអាហារមួយថ្ងៃសម្រាប់មនុស្សមួយគ្រួសារ។ ម៉ែខ្ញុំគាត់ស្ដាយលុយណាស់ ហើយមួយរយៈនេះខ្ញុំក៏ចាយច្រើនដែរ ហេតុនេះខ្ញុំត្រូវកាត់បន្ថយការចាយជាមួយអ្នកមាន មកចាយជាមួយអ្នកក្រវិញ។
រឿងខ្លីមួយនេះ ខ្ញុំសរសេរជារូបភាពវីដេអូអប់រំ ហើយសង្ឃឹមថានឹងបានថតនៅថ្ងៃណាមួយ។
រឿងខ្លី ក្ដីស្រមៃ
ជាក្មេងកំព្រា មិនដឹងថារស់ដើម្បីអ្នកណា គ្មានអ្នកណាដែលត្រូវនឹកដល់ គ្មានក្ដីស្រមៃ បើជោគជ័យក៏គ្មានអ្នកណាចូលរួមជាមួយ… លក្ខខណ្ឌជីវិតរបស់ខ្ញុំគឺអន់ជាងអ្នកទាំងអស់គ្នាឆ្ងាយណាស់។ បញ្ហាកើតឡើងមិនឈប់ចំពោះមនុស្សឯកាម្នាក់នេះ។ កន្លងមកខ្ញុំព្យាយាមណាស់ ដើម្បីបានរស់ ដើម្បីបានរៀន ដើម្បីបានការងារ តែសង្គមគួរឱ្យខ្លាច មនុស្សអាត្មានិយម មិនចេះចែករំលែក គ្មានភាពស្មោះត្រង់ ហើយពួកគេហាក់ចង់ច្រានខ្ញុំឱ្យទៅឆ្ងាយ… ពេលនោះកម្លាំងចិត្តខ្ញុំចុះស្ទើរតែដល់សូន្យ តែមុននឹងខ្ញុំព្រមបញ្ចប់ ខ្ញុំចង់ធ្វើនូវអ្វីម្យ៉ាង… ខ្ញុំបានទៅដល់ភូមិមួយ មនុស្សម្នារស់នៅជាមួយធម្មជាតិ ហើយអ្វីដែលខ្ញុំបានទទួលពីពួកគេដំបូងនោះ គឺស្នាមញញឹមដ៏បរិសុទ្ធ។ ពួកគេមិនដឹងថាខ្ញុំជាអ្នកណា មកពីណា មានប្រវត្ថិយ៉ាងម៉េច តែពួកគេប្រហែលជាគិតថាខ្ញុំជាមនុស្សចេះដឹងម្នាក់។ ខ្ញុំសង្ឃឹមថាបានជួយអ្វីខ្លះដល់ពួកគេ មុនពេលដែលខ្ញុំទៅឆ្ងាយ។ ខ្ញុំក៏បង្រៀនអក្សរដល់ក្មេងៗ ជួយជាគំនិតផ្សេងៗដល់អ្នកភូមិ ប្រាប់ពីការថែទាំសុខភាព ជាអ្វីដែលពួកគេត្រូវការដើម្បីរស់បន្ត។ ខ្ញុំក៏ចាប់ផ្ដើមទទួលអារម្មណ៍ថា ខ្លួនឯងមានប្រយោជន៍ ហើយទទួលបាននូវការស្រលាញ់រាប់អានពីមនុស្សជាច្រើន។ ខ្ញុំបានសម្រេចនូវក្ដីស្រមៃមួយដោយអចនា។ ម្ដងៗពេលគិតថាខ្លួនឯងមិនបានការ ក៏ចង់បាត់ខ្លួនពីផែនដីនេះ។ ឆាកជីវិតនេះពិតជាមិនងាយស្រួលមែន តែបើនៅតែគិតច្រើនក៏គ្មានប្រយោជន៍ ហេតុនេះត្រូវព្យាយាមធ្វើសកម្មភាពអ្វីម្យ៉ាងដើម្បីបង្ហាញពិភពលោកថា យើងនៅរស់។
ដោយ សុខ ចាន់ផល
ថ្ងៃទី១៧ កុម្ភៈ ២០១៦
(សង្ឃឹមថា ខ្ញុំអាចផលិតវីដេអូខ្លីពីសាច់រឿងមួយនេះនាពេលឆាប់ៗ)
យល់សប្ដិ
ជាសៀវភៅថ្មីរបស់ខ្ញុំ… គឺឱ្យតែចុងឆ្នាំ ខ្ញុំតែងតែធ្វើសៀវភៅមួយក្បាល ហេហេ សៀវភៅនេះនឹងធ្វើឱ្យអ្នកអានឈឺក្បាលបន្តិចហើយ ហើយពិតជាត្រូវនឹងមនុស្សចូលចិត្តគិតច្រើន គិតច្រើនដូចជាអ្នកនិពន្ធម្នាក់នេះ! 😉
Oh, មានកំណត់ហេតុនៅទីនេះ ក្នុងសៀវភៅដែរ!
Cambodia retakes place on the world literary stage
Cambodian writer Sok Chanphal was presented this week with the SEA Write Award for Cambodia, the first time in five years a Khmer writer has won the award.
Chanphal joined winners from the nine other ASEAN nations at a glittering ceremony in Bangkok to accept the award from Princess Maha Chakri Sirindhorn. The SEA Write Awards honour the best in Southeast Asian writing. With the inclusion of writers from Cambodia and Myanmar, this is the first time in 11 years that every ASEAN nation has been represented.
The awards, which have been running since 1979, coincide with Bangkok being recognised as the “2013 Book Capital of the World” by UNESCO.
The last Cambodian entry was Sin Touch in 2008, while Chanphal was the 11th in the award’s history.
After receiving the award, Chanphal, 29, seemed a little overwhelmed by the scale of the celebrations. “It is hard to describe, as this award is an honour and meaningful recognition for me to show the success of my . . . long writing career.
Especially, it is a very great honour and a beautiful experience in my life to be the first Cambodian for five years to win a SEA Write award, and also I’m the youngest awardee this year,” he said.
He continued: “Everything is the first time for me, but it’s a wonderful week, to feel part of the celebrations as an awardee. But I was quite nervous because I have to meet and face many people.”
Chanphal said that despite representing Cambodia, it is the art that is important for him, not his nationality. However, “I was proud of myself when I can stand as a writer from Cambodia, especially when I saw my national flag in the ceremony.”
He said the award is likely to be valuable in terms of experience in the future. “I’ve really enjoyed meeting the other awardees and, as a writer, I feel we have a lot in common. Sure, I am the youngest this year, so I feel a little as if the other writers are my father, mother, brother and sister.
“I’m a quiet person, but during the awards week I tried to talk with the other winners. They will come to visit me in Cambodia, and I’ll go to visit them too. It’s great for me to have many writers as my friends.” Chanphal foresees the award being helpful for all Cambodian writers and poets.
“I’m sure that with this valuable experience I have learned a lot to help other Cambodian writers. I’m also thinking to make a writer’s award here in Cambodia, if it’s possible.”
Chanphal has had three short stories published in English this year in Just a Human Being (Nou Hach, 2013) but has been winning awards since 2006. The SEA Write Committee praised the “existential, reflective quality” of his writing, while Teri Yamada, Professor of Asian Studies at California State University, part of the committee that chose Chanphal for the award called him “the best short fiction writer in Cambodia at this time”.
Asean’s top writers:
The 10 winners of this year’s Sea Write Award were given their prizes by Her Royal Highness Princess Maha Chakri Sirindhorn today at The Mandarin Oriental Hotel Bangkok
From left are Thai Ba Loi from Vietnam, Maung Sein Win from Myanmar, Soukhee Norasilp from Laos, Haji Hasri Haji from Brunei, Rebecca T Anonuevo-Cunada from the Philippines, Sok Chanphal from Cambodia, Linda Christanty from Indonesia, Yeng Pway Ngon from Singapore, Mohamed Ghozali Abdul Rashid from Malaysia and Angkarn Chanthathip from Thailand. This was the first time in 11 years that all 10 Asean countries were represented at the SEA Write Awards. http://www.nationmultimedia.com/life/Aseans-top-writers-30217055.html
ដេញតុងតីនដណ្ដឹងប្រពន្ធ ផ្សាយនៅ Sabay
បទពិសោធន៍ពិតជាសំខាន់ រីឯកំហុសគឺជាមេរៀន… គួរតែបែបនេះ! ធំមកដល់ប៉ុនហ្នឹង ខ្ញុំធ្លាប់ធ្វើខុសច្រើនណាស់ (ខុសឥតល្ហែ) រៀនខុសជំនាញ រាប់អានមនុស្សខុស ធ្វើការខុសកន្លែង មានសង្សារខុស … ទាល់តែដេកគិត ទើបរៀបរាប់អស់ គ្រាន់តែប្រាប់ថាច្រើន ហើយដូចមិនទាន់ធ្វើអីត្រូវនៅឡើយទេ តែក៏ទទួលបានមេរៀនច្រើនតាមហ្នឹងដែរ ហេហេ
នេះជារឿងខ្លីរបស់ខ្ញុំ ដែលផ្សាយនៅ Sabay ហើយពេលគេចុះអត្ថបទមួយនេះ ក៏មានមតិផ្សេងៗ ដែលភាគច្រើនផ្ដោតមកការងារសរសេរចម្រៀងរបស់ខ្ញុំទៅវិញ។ អានហើយ ខ្ញុំអន់ចិត្តខ្លាំងណាស់ គឺគេថាឱ្យខ្ញុំរឿងស្រុកខ្មែរចម្លងបទចម្រៀងបរទេស ទាំងដែលខ្ញុំតែងតែខំគិតសរសេរអត្ថន័យខ្លួនឯង ឡើងឈឺក្រពះ។ ខ្ញុំពិតជាឆ្ងល់មែន ហេតុអីក៏នៅតែមានអ្នកខ្លះមិនយល់? ហ៊ឺ… សមហេតុផលទេ មិនរករឿងអ្នកភ្លេង មិនរករឿងផលិតកម្ម មិនរករឿងក្រសួងវប្បធម៌ មិនរករឿងច្បាប់កម្មសិទ្ធិបញ្ញា បែរជាមករករឿងអ្នកនិពន្ធទំនុកច្រៀង? ពួកគេហាក់មើលរំលងការខំប្រឹងប្រែងរបស់ខ្ញុំទាំងស្រុង!
មិនលាក់ទេ គឺខ្ញុំពិបាកចិត្តព្រោះរឿងនេះអស់ជាច្រើនថ្ងៃ ប៉ុន្តែថ្ងៃនេះ មិត្តរួមការងារម្នាក់ក៏និយាយថា មានគេសរសេរមតិការពារខ្ញុំជាច្រើន… ខ្ញុំក៏ចូលទៅអានម្ដងទៀត! អានហើយរំភើបណាស់ ព្រោះដឹងថា ខ្ញុំមានអ្នកគាំទ្រ ហើយអ្នកគាំទ្រច្រើនជាងអ្នកមិនគាំទ្រឆ្ងាយណាស់ ពោលអត្ថបទមួយនោះមានអ្នក ចុច Like ៧០០ នាក់ ពី facebook គឺខ្ញុំគួរតែសប្បាយចិត្តវិញ! ខ្ញុំក៏សរសេរមតិមួយនៅអត្ថបទនោះ «ខ្ញុំពិតជារំភើបណាស់ ពេលបានអានមតិគាំទ្រខ្ញុំ! មិននឹកស្មានថា មានអ្នកតាមដានស្នាដៃខ្ញុំច្រើនយ៉ាងនេះសោះ។ មួយរយៈនេះ ខ្ញុំចេញបទចម្រៀងច្រើនពេក ទឹកដៃខ្ញុំប្រាកដជាធ្លាក់ចុះ ទោះខ្ញុំខំប្រឹងយ៉ាងណាក៏ដោយ តែអរគុណហើយដែលលោកអ្នកនៅតែផ្ដល់កម្លាំងចិត្តឱ្យខ្ញុំ។ មែនហើយ ខ្ញុំទទួលស្គាល់ថា បទចម្រៀងរបស់ខ្មែរបច្ចុប្បន្នភាគច្រើនចម្លងបទភ្លេងពីគេ តែសូមកុំបន្ទោសតែខ្ញុំ ព្រោះខ្ញុំគ្រាន់តែជាអ្នកសរសេរទំនុកច្រៀងប៉ុណ្ណោះ មិនមែនជាអ្នកនិពន្ធបទភ្លេងឡើយ។ ខ្ញុំក៏សង្ឃឹមដូចគ្នា ថាខ្មែរយើងអាចផលិតបទភ្លេងដោយខ្លួនឯងកាន់តែច្រើនជាងសព្ចថ្ងៃ! យ៉ាងណា ទោះបទភ្លេងចម្លង ក៏ខ្ញុំតែងតែខំរកន័យខ្លួនឯងមកសរសេរយ៉ាងលំបាក ហើយដោយឡែកចំពោះស្នាដៃរឿងខ្លី ឬក៏ប្រលោមលោករបស់ខ្ញុំ គឺជាស្នាដៃខ្ញុំពិតប្រាកដ មិនបានចម្លង ឬក៏បកប្រែផ្នែកណាមួយពីរឿងអ្នកណាទេ សុំកុំយល់ច្រឡំអី។
ចុងក្រោយ ខ្ញុំសូមអរគុណដល់អ្នកគាំទ្រគ្រប់គ្នា ហើយសុំទោសដោយស្មោះ ដល់អ្នកដែលមានអារម្មណ៍មិនល្អចំពោះខ្ញុំ។»
សង្សារ A B C
មានរឿងថ្មី ដាក់ជូនប្រិយមិត្តអាន គឺទើបតែសរសេរកាលពីយប់មិញនេះឯង! ទើបតែដឹងថា បទនិពន្ធខ្លះកើតឡើងដោយសារអ្នកនិពន្ធដេកមិនលក់ lol កុំឱ្យខាតពេល សូមជូនរឿងៗៗៗៗៗៗ «សង្សារ A B C» ហេហេ
មកទល់នឹងពេលនេះខ្ញុំសរសេរទំនុកច្រៀងជាងមួយរយបទហើយ ទើបគិតថាគួរតែសរសេររឿងមួយដែលទាក់ទងនឹងអាជីពមួយនេះ រួចក៏យកបទចម្រៀងប៉ុន្មានបទមកធ្វើជាតួអង្គតែម្ដង ហេហេ ម្យ៉ាង… មនុស្សបច្ចុប្បន្នចាប់អារម្មណ៍ស្ដាប់ចម្រៀងជាងអានរឿង។ ជាការពិតណាស់ វិស័យតែងនិពន្ធសៀវភៅរឿងនៅស្រុកខ្មែរ ហាក់ដូចជាកប់បាត់ទៅក្នុងប្រវត្តិសាស្ត្រ មានអ្នកនិពន្ធរឿងថ្មីៗប៉ុន្មាននាក់ប៉ុណ្ណោះដែលគេស្គាល់ ហើយមានមនុស្សដ៏ច្រើនអត់ចាប់អារម្មណ៍ នឹងការអានប្រលោមលោកសោះ ដូចឈ្មោះរបស់ខ្ញុំអ៊ីចឹង ខ្ញុំជឿថាមានក្មេងៗជាច្រើនស្គាល់ឈ្មោះខ្ញុំថាជាអ្នកនិពន្ធទំនុកច្រៀង ប៉ុន្តែពួកគេមិនដឹងថា ខ្ញុំចេះសរសេររឿងទេ។ ហេតុនេះខ្ញុំសង្ឃឹមថា ពួកគេអាចគាំទ្រស្នាដៃសរសេររឿងរបស់ខ្ញុំដូចដែលពួកគេចូលចិត្តស្ដាប់ទំនុកច្រៀងរបស់ខ្ញុំដែរ ពោលគឺខ្ញុំចង់ឱ្យពួកគេរៀនអាន ទន្ទឹមនឹងខ្ញុំរៀនសរសេរ។
និយាយអ៊ីចឹង តើមានមិត្តណាខ្លះមិនចូលចិត្តអានសៀវភៅ? ខ្ញុំមួយ ហេហេ ខ្ញុំខ្ចិលអានផុតលេខហើយ តែពេលក្លាយជាអ្នកនិពន្ធក៏រៀនអាន ហេតុនេះខ្ញុំគិតថាខ្ញុំអាចយល់ចិត្តអ្នកមិនចូលចិត្តអានបានខ្លះ… ដូចជា ព្រោះតែអ្នកនិពន្ធសរសេរផ្លូវការពេកមែនទេ? 😉 តួអក្សរក៏មានជីវិតដែរ បើអ្នកនិពន្ធចេះរៀបរាប់ ពួកវានឹងរស់រវើក ពេលគេអានទៅគឺប្រៀបដូចកំពុងមើលកុន 3D អ៊ីចឹង ហេហេ មានហេតុផលមួយទៀត ដែលខ្ញុំមិនចូលចិត្តទិញសៀវភៅ ព្រោះខ្វះលុយហ្នឹងណា៎! បែបនេះពេលនេះមិនបាច់ទិញសៀវភៅក៏អាចអានបានដែរ ព្រោះសម័យជឿនលឿនទៅហើយ ឱ្យតែប្រើអ៊ីនធើណេត តើមែនទេ? ងាយណាស់ ពេលឃើញរូបសៀវភៅ គ្រាន់តែចុចលើវាទៅ ទំព័រសៀវភៅក៏ហោះមកឱ្យយើងអាន ខ្លាចតែយើងខ្ចិលអានតើ! នេះគេហៅថា E-Book តើមិត្តភក្តិរបស់អ្នកធ្លាប់អានសៀវភៅអនឡាញបែបនេះឬនៅ? បើនៅជួយប្រាប់ពួកគេផងណា ប្រាប់ថាពួកគេនឹងចូលចិត្ត!
ពិព័រណ៍សៀវភៅនៅកម្ពុជា (២៥-២៧ វិច្ឆិកា ២០១១)
នេះជាការពិព័រណ៍សៀវភៅ លើកទី១ រៀបចំដោយបណ្ណាល័យជាតិ! តើអ្នកចូលចិត្តសៀវភៅទេ? អ៊ីចឹងកុំភ្លេចទៅចូលរួមណា៎! 😀 ខ្ញុំក៏នឹងចូលរួមតាំងសៀវភៅចំនួនបីក្បាល ស្នាដៃខ្ញុំដែរ៖
ស្នេហាសុភាពបុរស 
I have written some novels, but i decided to publish it first coz i really love it… It’s awesome, my readers said, and this make me proud.
ខ្ញុំមិនទាន់បានសរសេរភាគបន្តនៅឡើយទេ តែសង្ឃឹមថា មិត្តអ្នកអាននឹងរង់ចាំបាន! រឿងនេះទទួលបានការគាំទ្រច្រើនដែរ ពិតជាអរគុណ អរគុណ អរគុណ! 😉
ខែរងា
The second novel after Gentleman’s Love You will see how is winter in Cambodia… Do you like winter?
ពេលនេះគួរតែដល់ខែរងាហើយ មិនសូវត្រជាក់ទេ តែមានខ្យល់បក់រវិចៗរាល់ព្រឹក ហេហេ នេះជាប្រលោមលោកដ៏គួរឱ្យស្រលាញ់ ពិសេសបើអានក្នុងខែរងា។ កើតចេញពីអារម្មណ៍ស្រណោះខែរងា ទើបខ្ញុំសរសេររឿងនេះ។
ចង្កៀងនិទានរឿងខ្មោច 
This about some short stories and also my life.
ជីវិតពិតផ្ដល់សម្ពាធឱ្យខ្ញុំណាស់ តែខ្ញុំបានរកឃើញសេរីភាពវិញ ពេលបានក្លាយជាអ្នកនិពន្ធរឿងប្រឌិត។ នេះជាសៀវភៅចុងក្រោយ ដែលខ្ញុំបានចេញផ្សាយ ហើយកំពុងគិតថា ចាំមានលុយ ចាំបោះពុម្ពសៀវភៅថ្មី។ នៅសល់រឿងជាច្រើនទៀត ដែលខ្ញុំបានសរសេរចប់ មុនពេលខ្ញុំធ្វើការជាអ្នកនិពន្ធទំនុកច្រៀង។
ទេសចរណ៍ស្ថាននរក (ចង្កៀងនិទានរឿងខ្មោច)
ពេលនេះខ្ញុំកំពុងតែរៀបចំបោះពុម្ពសៀវភៅថ្មី មានចំណងជើងថា
«ចង្កៀងនិទានរឿងខ្មោច» សៀវភៅនេះធ្លាប់ចេញផ្សាយម្ដងហើយ ក៏លក់ដាច់ណាស់ដែរ តែការបោះពុម្ពថ្មីនេះមិនដូចសៀវភៅមុនទេ ពោលគឺមានថែមរឿងថ្មី និងមានបទពណ៌នានៃប្រវត្តិស្នាដៃនីមួយៗផងដែរ។ មិននិយាយច្រើនទៀតទេ សុំដាក់រឿងខ្លីមួយ ជារឿងក្នុងរឿងក្នុងសៀវភៅនេះ៖
រឿង ទេសចរណ៍ស្ថាននរក
(-៣៣៣) គឺជាលេខកូដទូរស័ព្ទ ដែលហៅមកខ្ញុំនៅយប់មួយ។ សំឡេងដ៏ស្រួយស្រែសរបស់នារីម្នាក់ឧទានឡើង «ជម្រាបសួរ! នាងខ្ញុំទូរស័ព្ទពីស្ថាននរក ដើម្បីអញ្ជើញលោកមកចូលរួមដំណើរទេសចរណ៍នៅស្ថានយើងខ្ញុំ។ លោកមិនបាច់ភ្ញាក់ផ្អើលអីទេ ហើយក៏មិនបាច់រៀបចំអីវ៉ាន់អីដែរ។ បន្តិចទៀតនឹងមានក្រុមការងារនៃក្រសួងទេសចរណ៍យើងខ្ញុំទៅទទួលយកព្រលឹងរបស់លោកហើយ។ ខាងស្ថាននរកយើងនឹងរ៉ាប់រងចំពោះថ្លៃធ្វើដំណើរ ការស្នាក់នៅ និងការហូបចុក ដោយមិនឲ្យលោកចំណាយប្រាក់ផ្ទាល់ខ្លួនឡើយ។ ឥឡូវសូមលោកចូលសម្រាន្តតាមធម្មតាចុះ ហើយកុំប្រាប់នរណាពីរឿងនេះឲ្យសោះ បើមិនដូច្នេះយើងខ្ញុំនឹងលុបចោលការអញ្ជើញនេះ។ ជម្រាបលា!»
«អេ!…»
ប្រញាប់ដល់ហើយ! នារីខ្មោចម្នាក់នេះនិយាយលឿនដូចម៉ាស៊ីន ហើយអត់ទុកឱកាសឲ្យខ្ញុំបានសួរឆ្លើយឆ្លងអីសោះ។ គិតម៉េចអ៊ីចេះ មានគេអញ្ជើញទៅទេសចរណ៍ស្ថាននរកបែបនេះ?
វាជាដំណើរទេសចរណ៍ដ៏អស្ចារ្យបំផុតក្នុងជីវិតរបស់ខ្ញុំ។ ម៉ោង១២ រំលងអធ្រាត្រក៏មានសេនាខ្មោចពីរនាក់ មកហៅព្រលឹងខ្ញុំចេញពីខ្លួន អញ្ជើញខ្ញុំទៅជិះរថភ្លើងក្រោមដីមួយដ៏ទំនើប។ នៅទីនោះ ខ្ញុំឃើញមនុស្សប្រហែលដប់នាក់។
«អ្នកធ្លាប់ទៅលេងស្ថាននរកទេ?» ជាសំណួររបស់បុរសចំណាស់ម្នាក់សួរទៅអ្នកដែលអង្គុយក្បែរ ខណៈដែលរថភ្លើងចេញដំណើរ។
ស្ត្រីម្នាក់នោះឆ្លើយតបថា «ជាលើកទីមួយហើយ! ឮថាមិនងាយបានទៅលេងទេណា៎! មុននេះគ្រាន់តែឮគេទូរស័ព្ទប្រាប់ ខ្ញុំរំភើបទាល់តែសន្លប់ គ្មានបានផ្តាំផ្ញើកូនចៅអីទេ!»
«រួចដឹងថាហេតុអីគេអញ្ជើញពួកយើងទៅទេ?»
«ឮថាគេចង់ជូនរង្វាន់ដល់មនុស្សល្អៗ ឲ្យបានទស្សនាស្ថាននរក ព្រោះដល់យើងស្លាប់ គឺហោះទៅស្ថានសួគ៌តែម្ដង មិនបានចូលលេងស្ថាននរកទេ។»
«ចុះទៅលេងយូរអត់? ខ្ញុំត្រូវមើលថែជំងឺអ្នកម្តាយជរារបស់ខ្ញុំផង!»
«មិនអីទេ! យ៉ាងយូរមួយយប់ប៉ុណ្ណោះ។ ភ្ញាក់ឡើងយើងនៅគេងលើគ្រែក្នុងផ្ទះយើងវិញហើយ។ ខ្ញុំក៏ប្រញាប់ទៅធ្វើបុណ្យវិញដែរ ព្រោះស្អែកត្រូវចុះទៅចែកអំណោយ ដល់កុមារកំព្រានៅឯជាយក្រុងផង។»
រថភ្លើងបរទៅមុខគ្មានឈប់ កាត់ក្រោមដីដ៏ងងឹតឈឹង រួចក៏ឈប់នៅចំណតស្ថាននរក។ សំឡេងមួយបានបន្លឺឡើងចេញពីមេក្រូ «សូមអញ្ជើញអស់លោក លោកស្រី នាងកញ្ញាទាំងអស់ចុះពីរថភ្លើង! ខណៈនេះ លោកអ្នកបានមកដល់ស្ថាននរកហើយ! យើងខ្ញុំសូមស្វាគមន៍ដំណើរទេសចរណ៍របស់អស់លោក!»
«Ladies and gentlemen…» ជាសំឡេងភាសាអង់គ្លេសផ្ទួនអត្ថន័យ។
ពួកយើងក៏នាំគ្នាចុះពីលើរថភ្លើង រួចឃើញខ្មោចជាច្រើនស្លៀកពាក់ស្អាតបាត ឈរតម្រៀបគ្នាញញឹមទទួលពួកយើង។ នារីខ្មោចម្នាក់ទំនងជាមគ្គុទ្ទេសក៍ទេសចរណ៍ បានបន្លឺណែនាំដល់ក្រុមទេសចរយើងឲ្យស្គាល់លោកអភិបាលក្រុង «នេះគឺជាលោកអភិបាលក្រុងនរករបស់យើង ដែលលោកបានអញ្ជើញមកស្វាគមន៍ដំណើររបស់អស់លោកអ្នកទាំងអស់គ្នា!»
ខ្ញុំងាកទៅតាមដៃរបស់ម្ចាស់សំឡេង ក៏ឃើញបុរសចំណាស់ម្នាក់ ស្លៀកពាក់បុរាណចងក្បិន កំពុងញញឹមពព្រាយមកកាន់ពួកយើង។ លោកអភិបាលបានមានប្រសាសន៍ថា «តាំងនាមខ្ញុំជាអភិបាលក្រុងនរក សូមស្វាគមន៍ភ្ញៀវមនុស្សទាំងដប់រូប។ ក្រសួងទេសចរណ៍ស្ថាននរកយើងបានគ្រោងរៀបចំដំណើរកម្សាន្ត សម្រាប់មនុស្សល្អជិត១០០០ឆ្នាំមកហើយ ហើយថ្ងៃនេះលោកអ្នកគឺជាភ្ញៀវមនុស្សល្អជំនាន់ទី១នៃស្ថានយើង។»
សំឡេងទះដៃលាន់រំពងស្ទើរពេញស្ថាននរក ហើយបន្ទាប់មកមនុស្សម្នាក់ៗ ក៏ទទួលបាននូវកាលវិភាគនៃដំណើរកម្សាន្តជាមួយនឹងចិត្តដ៏សែនរំភើប…
អនុស្សាវរីយ៍ 
វិចារថ្មីៗ