អាចមកពីខ្ញុំជាអ្នកនិពន្ធ…
ខែមករា 27, 2011 at 7:42 ល្ងាច មតិ 4
ហេតុអ្វីក៏មានមនុស្សមិនជឿអ្វីដែលខ្ញុំនិយាយ… បើខ្ញុំមិនដែលកុហកគេផង… អាចមកពីខ្ញុំលេងសើចពេក… អាចមកពីខ្ញុំជាអ្នកនិពន្ធ… បើគេអាចមើលចិត្តខ្ញុំឃើញ បានគេដឹងថា ខ្ញុំមានអារម្មណ៍សាមញ្ញបំផុត… មែន! ជីវិតខ្ញុំបរាជ័យច្រើន តែវាមិនបានកែចរិតខ្ញុំឱ្យស្អប់មនុស្សទេ… ខ្ញុំយកអារម្មណ៍ដែលធ្លាប់ឆ្លងកាត់មកសរសេរជាបទនិពន្ធ… ព្រោះខ្ញុំមិនពូកែនិយាយឱ្យគេស្ដាប់… ព្រោះខ្ញុំចង់បំពេញក្ដីស្រមៃខ្លះៗ ដែលជីវិតពិតខ្ញុំគ្មាន… បើសិនជាអ្នកគិតថា ខ្ញុំមានគំនិតអាក្រក់អ្វីមួយលើអ្នក សូមគិតម្ដងទៀត ថាខ្ញុំមានគំនិតនោះដើម្បីអី? ក្ដីប្រាថ្នាខ្ញុំគឺសាមញ្ញទេ គឺគ្រាន់តែចង់រស់នៅរីករាយ មានគេរាប់អាន ហើយខ្ញុំពិតជាមិនដឹងថា ហេតុអ្វីក៏ត្រូវឈ្លោះគ្នាឡើយ… អាចនឹងមានអ្នកខ្លះគិតថា វាដូចជាប្រលោមលោក តែវាជាអារម្មណ៍ពិត… ខ្ញុំមិនឆ្លាត… មិនពូកែ… មិនអស្ចារ្យអីទាំងអស់… តែខ្ញុំចេះសរសេររឿង សរសេរចម្រៀង ព្រោះតែខ្ញុំមានអារម្មណ៍មួយដែលបរិសុទ្ធ… បើអ្នកស្អប់ខ្ញុំ ខ្ញុំសូមឱ្យអ្នកគិតឡើងវិញ ថាព្រោះហេតុអី? រួចសូមប្រាប់ខ្ញុំផង ព្រោះខ្ញុំចង់ផ្គាប់ចិត្តអ្នក… តើអ្នកជឿទេ ថាក្នុងលោកនេះពិតជាមានមនុស្សល្អ? ខ្ញុំជឿ… ព្រោះមួយជាតិនេះខ្ញុំមិនដែលគិតអាក្រក់ដាក់អ្នកណាឡើយ… ខ្ញុំតាំងចិត្តរួចហើយ ថានឹងកើត ហើយស្លាប់ទៅវិញ ក្នុងអំពើល្អ… ហើយខ្ញុំប្រយ័ត្នប្រយែងបំផុត ខ្លាចខ្លួនឯងធ្វើខុសដាក់គេ… វាប្រហែលជាចៀសមិនផុត ព្រោះខ្ញុំអាចធ្វើខុសដោយមិនដឹងខ្លួន ប៉ុន្តែខ្ញុំពិតជាគ្មានចេតនានោះទេ…
ហ៎ះ.. នៅសុខៗក៏ស្រាប់តែសរសេរចេញមក… ខ្ញុំចង់ឱ្យគេឯងអានណាស់ តែខ្ញុំខ្លាចរំខានគេ ប៉ុន្តែបើអ្នកបានអាន សូមអរគុណណា៎!
Entry filed under: កម្សាន្ត, ទស្សនវិជ្ជា, អារម្មណ៍.
អនុស្សាវរីយ៍ 
1.
ចាន់ផល | ខែមករា 28, 2011 ម៉ោង 10:21 ព្រឹក
អរគុណបងប្អូនទាំងអស់ដែលបានអាន… តាមពិតទៅ ខ្ញុំបានគិត និងបានសម្រេចចិត្តរួចហើយ គ្រាន់តែពេលខ្លះអារម្មណ៍មិនអស់ចិត្តក៏ផុសឡើង ហើយខ្ញុំគិតថាគួរតែកត់វាទុក ដើម្បីចងចាំខ្លួនឯង និងដើម្បីឱ្យគ្រប់គ្នាដឹងថា ខ្ញុំកំពុងតែគិតអី… ខ្ញុំតែងតែថ្នមអារម្មណ៍គេជានិច្ច សូម្បីតែអន់ចិត្តនឹងគេ ក៏មិនហ៊ាននិយាយចេញផង ទើបខ្ញុំស្រងាកចិត្តពេលគេនិយាយមកខ្ញុំ ដូចខ្ញុំជាមនុស្សមិនចេះគិត… ខ្ញុំជាអ្នកនិពន្ធតែក្នុងស្នាដៃនិពន្ធប៉ុណ្ណោះ តែជីវិតខ្ញុំមិនមែនខ្ញុំនិពន្ធខ្លួនឯងទេ។
2.
pisitnseiha | ខែមករា 28, 2011 ម៉ោង 10:31 ព្រឹក
ហីអ្នកណាស្ដីអោយអី បងផលអើយ!! បានជាបញ្ចេញអារម្មណ៍នៅហ្នឹងវិញ!!!
3.
បញ្ញា | ខែមករា 28, 2011 ម៉ោង 12:43 ល្ងាច
អារម្មណ៍ពិតនៃមនុស្សគឺជាដែនអនុស្សាវរីយ៍មួយ នៅពេលដែលយើងលើកវាយកមកនិយាយ។ អ្នកណាថាមេឃធំ? ហើយអ្នកណាថាចក្រវាឡធំ? តាមពិត មកអ្នកទាំងនោះស្រម៉ៃក្នុងខួរក្បាលគេតែប៉ុណ្ណោះ។ តាមពិត ធំប៉ុណ្ណាក៏ដោយ ក៏មានត្រឹមតែដែនក្រឡង់នៃភ្នែកដែលយើងអាចមើល ឃើញក្នុងក្ដីពិតតែប៉ុណ្ណោះ សល់ប៉ុន្មានគឺស្រមើលស្រម៉ៃ ឯជីវិតមនុស្សក៏ដូចគ្នា ពីក្មេងដល់ចាស់ យូរណាស់ តែពេលដល់ខ្លួនចាស់ទើបដឹងថាឆាប់ បើគិតឲ្យវែង ម៉េចមិនព្រមរក្សាក្ដីស្រឡាញ់ជាមួយគ្នានឹងគ្នាហ្ន៎? នេះហើយគឺជីវិត។
អរគុណបងផល!
4.
Comet | ខែមករា 28, 2011 ម៉ោង 3:50 ល្ងាច
មែនហើយ! ពេលខ្លះពិតជាលំបាកពេកហើយ ក្នុងការធ្វើឲ្យមនុស្សម្នាក់ជឿយើង… ដូចខ្ញុំចឹង ព្យាយាមធ្វើជាមនុស្សត្រង់ និយាយត្រង់… តែគេបែរជាមិនជឿនូវអ្វីដែលខ្ញុំប្រាប់គេ… ខ្ញុំប្រាប់គេថា ខ្ញុំខ្ជិលណាស់… ហេតុអ្វីក៏មិនជឿ? នេះប្រហែលជាគេឃើញខ្ញុំចូលចិត្តធ្វើអីលឿនៗហើយមើលទៅ… ឃើញធ្វើរហូត… តែប្រាប់ឲ្យត្រង់ចុះ មកពីខ្ញុំខ្ជិល ទើបខ្ញុំរវល់…