ផែនដីតូច

អត្តចរិតខ្ញុំគឺជាពិភពលោករបស់ខ្ញុំ!

ពិភពលោកដ៏តូចរបស់ខ្ញុំ នៅសល់តែមួយចំហៀង នៅពេលដែលពិភពលោកមួយចំហៀងបានចាកចេញពីខ្ញុំ… ចាកចេញព្រោះតែហេតុផល ដើម្បីបំពេញបំណងមនុស្សដែលចង់បំផ្លាញពិភពលោករបស់ខ្ញុំ…

កាលពីយប់មិញ ខ្ញុំបានរកនឹកឃើញសាច់រឿងដែលខ្ញុំនឹងសរសេរហើយ៖

«កុមារាម្នាក់រស់នៅក្នុងភាពឯកោជាមួយគ្រួសារអ្នកសរសេរប្រវត្តិសាស្រ្តមួយ… ការប្រៀនប្រដៅពីអ្នកសរសេរប្រវត្តិសាស្ត្រ រួមនឹងឧបនិស្ស័យពីកំណើត បានធ្វើឱ្យកុមារារូបនោះក្លាយជាមនុស្សដ៏អាថ៌កំបាំង សូម្បីតែខ្លួនឯងក៏មិនស្គាល់ថាខ្លួនឯងជាអ្នកណា គេដឹងត្រឹមស្ដាប់តាមឱវាទអាណាព្យាបាល ដោយខំហ្វឹកហាត់ខ្លួនឱ្យក្លាយជាបុគ្គលដ៏អស្ចារ្យម្នាក់។ អារម្មណ៍របស់គេត្រូវបែងចែកជាពីរ មួយគឺប្រវត្តិសាស្រ្តនៃប្រទេសមួយ ដែលធ្វើឱ្យបេះដូងគេឆាបឆួល មួយទៀតគឺទឹកដីដែលគេកំពុងសាងអនុស្សាវរីយ៍ដោយមិនដឹងខ្លួន…»

គួរឱ្យចាប់អារម្មណ៍ខ្លះទេ? នេះជាទម្លាប់មួយដែលខ្ញុំតែងតែនឹកឃើញ និងកត់ត្រាទុករង់ចាំពេលសរសេរ។ ដឹងទេ? អារម្មណ៍រំភើបនៅពេលនឹកឃើញសាច់រឿងមួយគឺអស្ចារ្យណាស់ ប៉ុន្តែខ្ញុំក៏ត្រូវព្រួយបារម្ភ… រកបានសាច់រឿងមួយដ៏ល្អ គឺត្រូវការសមត្ថភាពដ៏ពូកែដើម្បីសរសេរ… វាមិនពិបាកទេ គ្រាន់តែសរសេររឿងមួយ ប៉ុន្តែបើចង់សរសេររឿងមួយដ៏ល្អ គឺពិបាកខ្លាំងណាស់! អ្នកជឿទេ? ជួនកាលអព្ភូតហេតុកើតឡើង ខ្ញុំអាចយល់សប្តិឃើញអ្វីដែលខ្ញុំត្រូវសរសេរ… គឺខ្ញុំចេះតែបន់ឱ្យបែបនេះ ព្រោះសរសេរយ៉ាងម៉េច បើសាច់រឿងដែលខ្ញុំនឹកឃើញនោះមិនមែននៅក្នុងសម័យយើងនេះផង! ខ្ញុំដឹងថាខ្ញុំត្រូវអានសៀវភៅប្រវត្តិសាស្រ្តឱ្យច្រើន តែសៀវភៅទាំងនោះក្រាស់ៗណាស់ ហើយខ្ញុំចង់ឱ្យមានឆាកប្រយុទ្ធ មានយុទ្ធគុន យ៉ាងរស់រវើកនៅក្នុងបទនិពន្ធរបស់ខ្ញុំ ប៉ុន្តែខ្ញុំមិនចូលចិត្តវ៉ៃគ្នាផង តើឱ្យខ្ញុំសរសេរយ៉ាងម៉េច? តែយ៉ាងណាឱ្យតែមានចិត្ត ខ្ញុំនឹងមានសិល្ប៍អាចធ្វើបាន!