សុខ ចាន់ផល
ជីវប្រវត្តិ
ឆាកជីវិតដំបូង
ខ្ញុំរស់នៅក្នុងផ្ទះខ្ពស់ពីដីប្រហែលមួយម៉ែត្រ ដំបូលប្រក់អៀងប៉ាន់ធ្លុះ ជញ្ជាំងផ្ទះជាបន្ទះឈើចាស់ៗកាន់ស្លែពណ៌បៃតង។ នៅខាងក្រោយផ្ទះនោះមានផ្ទះបាយតូចមួយ ហើយមានដើមព្នៅមួយដើមឈរក្បែរ។ នោះជាផ្ទះយាយតារបស់ខ្ញុំ តែមិនចាំថាគ្រួសារយើងមានគ្នាប៉ុន្មាននាក់ទេ គ្រាន់តែនឹកឃើញពីតុទាបមួយ ដែលយើងអង្គុយទទួលទានបាយជុំគ្នានាពេលយប់ ដោយដាក់ចង្កៀងប្រេងកាតមួយនៅចំកណ្ដាល។ រាល់យប់ខ្ញុំដេកក្នុងមុងក្បែរយាយនៅកណ្ដាលផ្ទះ ហើយមានយប់មួយនោះ ម្ដាយខ្ញុំមកលេងផ្ទះ និងបានទិញកូនឡានតូចមួយមកផ្ញើខ្ញុំ…
ទាំងនេះជាពិភពលោកដំបូងដែលខ្ញុំចាំបាន។ ខ្ញុំដើរទៅងូតទឹកទន្លេនៅខាងក្រោយផ្ទះ និងដើរទៅរៀននៅសាលាបឋមសិក្សា ដែលមានចម្ងាយប្រហែលមួយគីឡូម៉ែត្រពីផ្ទះ។ ខ្ញុំចូលរៀនពេលអាយុប្រាំពីរឆ្នាំ នៅសាលាបឋមសិក្សាសំបួរមាស «ក» ។ ក្មេងៗរៀនជាមួយខ្ញុំចូលចិត្តធ្វើបាបខ្ញុំណាស់។ ពួកគេដណ្ដើមនំខ្ញុំស៊ី យកលុយខ្ញុំ បោះសៀវភៅខ្ញុំចោលទៅក្រៅថ្នាក់ ហើយវ៉ៃខ្ញុំឱ្យយំទៀត។ ខ្ញុំខ្លាចអ្នកគ្រូ ខ្លាចសាលារៀន ហើយក៏អត់ទៅរៀនអស់ប៉ុន្មានថ្ងៃ។ ដល់អ្នកផ្ទះបង្ខំឱ្យទៅរៀនវិញ ខ្ញុំត្រូវគ្រូហៅឱ្យឈរពីមុខក្ដារខៀន និងហៅសិស្សទាំងអស់មកវ៉ៃខ្ញុំម្ដងម្នាក់ៗ ឱ្យគ្រប់មួយរយរំពាត់ ជាការពិន័យខ្ញុំដែលគេចរៀនយូរថ្ងៃ។ ពេលសិស្សទាំងនោះកំពុងវ៉ៃខ្ញុំ ខ្ញុំក៏ស្រែកយំ ធ្វើឱ្យពួកគេឈប់វ៉ៃ ហើយចាប់ពីថ្ងៃនោះខ្ញុំក៏ឈប់ទៅរៀន។ នឹកឃើញរឿងនោះ ខ្ញុំប្រហែលមិនមែនជាក្មេងគួរឱ្យស្រលាញ់ទេ ព្រោះសូម្បីតែនៅផ្ទះក៏តាខ្ញុំតែងតែសម្លុតខ្ញុំគួរឱ្យខ្លាច ឯពូខ្ញុំវិញក៏តែងតែរករឿងធ្វើបាបខ្ញុំ។ ហេតុនេះខ្ញុំតែងសម្លឹងមើលមេឃ មើលភ្លៀង ដូចខំស្វែងរកអ្នកណាម្នាក់ដែលព្រមស្រលាញ់ការពារខ្ញុំ។
ខ្ញុំជាក្មេងកំព្រាឪពុក តែខ្ញុំមិនដែលហ៊ានសួររកឪពុកខ្ញុំទេ ក៏ប៉ុន្តែនៅពេលខួរក្បាលចាប់ផ្ដើមចេះគិត ត្រចៀកចេះស្ដាប់យល់ភាសាមនុស្ស ខ្ញុំក៏បានដឹងពីប្រវត្តិខ្លួនឯងតាមអ្នកជិតខាង។ ម្ដាយឪពុកខ្ញុំបានលែងលះគ្នាតាំងពីខ្ញុំមិនទាន់កើតម្ល៉េះ ហើយចាស់ៗក្នុងភូមិចេះតែសួរខ្ញុំថា តើខ្ញុំចង់ឱ្យគាត់ជូនទៅលេងឪពុកខ្ញុំឬអត់? ខ្ញុំមិនសូវចាប់អារម្មណ៍ពីរឿងជួបឪពុកទេ ប៉ុន្តែនៅថ្ងៃមួយនោះខ្ញុំដើរកាន់បង្គីទៅធ្វើពលកម្មនៅសាលា ក៏ឃើញឪពុកខ្ញុំជិះកង់ស្រែកហៅខ្ញុំ។ គាត់សួរឈ្មោះខ្ញុំ និងហុចលុយឱ្យខ្ញុំ តែខ្ញុំភ័យក៏រត់គេចពីគាត់។ ម្ដាយខ្ញុំវិញតែងតែទៅរកស៊ីនៅខេត្តឆ្ងាយៗ ស្ទើរតែខ្ញុំចំណាំមុខគាត់មិនបាន។ ឱ្យតែឮថាគាត់មកលេងផ្ទះ ខ្ញុំក៏រត់យ៉ាងលឿនមកផ្ទះក្នុងអារម្មណ៍ចង់ឃើញមុខម៉ែ។ ពាក្យ«ម៉ែ»មានឥទ្ធិពលណាស់ក្នុងអារម្មណ៍ក្មេងៗ ព្រោះគ្រប់ពេលខ្ញុំតូចចិត្តនឹងមនុស្សជុំវិញខ្លួនដែលមិនស្រលាញ់ខ្ញុំ ខ្ញុំក៏លួងខ្លួនឯងថា ខ្ញុំនៅមានម៉ែម្នាក់នឹងគេដែរ។ ខ្ញុំសម្លឹងមុខម៉ែដោយលួចលាក់ ដើម្បីចំណាំមុខគាត់។ ម្ដាយកូនយើងមិនសូវស្និទ្ធស្នាលនឹងគ្នាទេ តែពេលដឹងថា គាត់ជាម្ដាយរបស់ខ្ញុំ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍កក់ក្ដៅណាស់។
ទីកន្លែងកំណើតរបស់ខ្ញុំ គឺ ភូមិសំបួរមាស «ក» ឃុំពាមជីកង ស្រុងកងមាស ខេត្តកំពង់ចាម។ ពេលណាម្ដាយខ្ញុំមកលេងស្រុកម្ដងៗ ញាតិជិតខាងតែងតែខ្សឹបប្រាប់ម្ដាយខ្ញុំថា អ្នកផ្ទះធ្វើបាបខ្ញុំណាស់ គួរតែគាត់យកខ្ញុំដើរតាមវិញ។ កាលណោះខ្ញុំអាយុប្រាំបួនឆ្នាំ ទើបតែចូលកងថ្នាក់ទីពីរ ក៏បានចាកចេញពីស្រុកកំណើត ទៅកាន់ខេត្តបាត់ដំបងជាមួយម៉ែ។ ព្រោះសុខភាពខ្ញុំខ្សោយ ពេលជិះឡានឆ្លងខេត្តនោះ ខ្ញុំពុលឡាន ក្អួតតាមផ្លូវរហូត។ ទៅដល់បាត់ដំបង ម៉ែនាំខ្ញុំទៅរស់នៅជាមួយសាច់ញាតិខាងឪពុកគាត់ រួចក៏ទៅស៊ីឈ្នួលនៅផ្ទះអ្នកលក់បាយម្នាក់។ គ្រានោះដែរ ខ្ញុំក៏ក្លាយជាក្មេងទូលនំលក់នៅតាមផ្សារ ប៉ុន្តែរស់នៅខេត្តនោះបានមួយរយៈ ម៉ែក៏បាននាំខ្ញុំទៅរស់នៅខេត្តរតនគីរីម្ដង។ ការធ្វើដំណើរលើកនោះ គឺត្រូវដេកផ្លូវនៅខេត្តស្ទឹងត្រែងមួយយប់។ ឡានដែលដឹកអ្នកដំណើរនោះខ្ពស់ៗណាស់ ហើយអត់មានដំបូលទេ ពេលមេឃភ្លៀងក៏នាំគ្នាលាតង់មកបាំង។ ឡានបើកកាត់ផ្លូវព្រៃទាំងយប់ រួចក៏ឮស្នូរកាំភ្លើងផ្ទុះ។ ពួកយើងបានជួបចោរព្រៃពីរលើក ប៉ុន្តែគេថាចោរព្រៃទាំងនោះស្លូតៗ ព្រោះគ្រាន់តែទារលុយ និងគ្រឿងអលង្ការប៉ុណ្ណោះ មិនបានធ្វើបាប ឬសម្លាប់មនុស្សឡើយ។
ទៅដល់រតនគីរីដំបូង ម៉ែបានធ្វើការក្នុងហាងគុយទាវមួយរបស់មាគាត់ម្នាក់។ ខ្ញុំបានចូលរៀនថ្នាក់ទីបី នៅសាលាបឋមសិក្សាឡាបានសៀក។ រាល់ព្រឹកខ្ញុំដើរកាត់ព្រៃទៅសាលាម្នាក់ឯង ដើរកាត់ធាតុអាកាសត្រជាក់ប្រកបដោយស្បៃអ័ព្ទ ហើយក៏ផ្លុំផ្សែងចេញពីមាត់លេង។ នៅស្រុកបានលុងនោះ ខ្ញុំចូលចិត្តតាមសម្លឹងមើលជនជាតិភាគតិច ហើយក៏នឹកអាណិត ពេលដឹងថាខ្មែរយើងខ្លះមាក់ងាយពួកគេ។ ខ្ញុំជាប់ចិត្តនឹងសាលារៀននៅស្រុកនោះណាស់ ដែលរៀងរាល់ព្រឹកមានគេលក់បាយកញ្ចប់ស្លឹកចេកតូចៗ ជាប្រភេទអាហារជនជាតិភាគតិច ហើយខ្ញុំក៏បានរាប់អានមិត្តរួមថ្នាក់ម្នាក់ជាជនជាតិឡាវទៀតផង។ រាល់សប្ដាហ៍លោកគ្រូតែងនាំសិស្សដើរចូលក្នុងព្រៃ ដើម្បីមើលធម្មជាតិ ហើយចាំថាសាលារៀននៅទីនោះ គឺច្រៀងបទគោរពទង់ជាតិ ទាំងបីវគ្គ។ ពេលឈប់នៅហាងលក់គុយទាវ ម៉ែបានជួលផ្ទះនៅមុខសាលារៀន ហើយគាត់ខំលក់ដូរចំណីក្នុងសាលានោះ តែខ្ញុំមិនទាន់ទាំងរៀនចប់ថ្នាក់ទីបីផង ពួកយើងក៏ត្រឡប់មកស្រុកកំណើតវិញ ព្រោះទទួលដំណឹងថា ជីតាខ្ញុំឈឺ។
ពេលវេលានោះខ្ញុំធ្វើរឿងគ្រប់យ៉ាងដោយខួរក្បាលទទេស្អាត ប៉ុន្តែព្រោះតែការផ្លាស់ប្ដូរទីលំនៅច្រើន ខ្ញុំក៏ផ្ដើមស្គាល់ចិត្តស្រណោះ។ ក្នុងនិស្ស័យជាក្មេងឯកោ និងក្បាលរឹងម្នាក់ អ្នកខ្លះក៏មិនសូវចូលចិត្តខ្ញុំដែរ។ ខ្ញុំចូលចិត្តនៅម្នាក់ឯង និងគិតពីជីវិតគ្រប់ពេល។ តាខ្ញុំស្អប់ខ្ញុំ មិនចង់និយាយស្ដីរកខ្ញុំទេ ហើយដៀលខ្ញុំថា ខ្ញុំរៀនអីក៏មិនចេះដែរ ព្រោះខ្ញុំមិនព្រមស្ដាប់គ្រូ។
រស់នៅជាមួយតាយាយមិនបានប៉ុន្មាន ខ្ញុំក៏បានតាមម៉ែទៅរស់នៅខេត្តក្រចេះជាមួយម្ដាយមីងខ្ញុំ ដែលប្រកបរបរលក់បាយម្ហូបនៅមុខផ្សារក្រចេះ។ ខ្ញុំបានជួយធ្វើការនៅកន្លែងលក់បាយនោះ ហើយក៏បានចូលរៀនថ្នាក់ទីបួន នៅសាលាបឋមសិក្សាក្រចេះក្រុង។ ជីវិតរស់នៅជាមួយគេបែបនេះ តែងតែកើតរឿងអន់ចិត្តរហូតដល់រើចេញចៀសមិនផុត ហើយនៅពេលវ៉ាកងតូច ខ្ញុំក៏ឈប់រស់នៅក្រចេះ។ ម្ដាយខ្ញុំតែងស្ដីឱ្យខ្ញុំថា ខ្ញុំធ្វើឱ្យគាត់ពិបាកណាស់ នៅកន្លែងណាមិនបានសុខក៏ព្រោះតែខ្ញុំ បើគ្មានខ្ញុំ គាត់មិនពិបាកទេ។ ខ្ញុំចាប់ផ្ដើមនឹកតូចចិត្តថា ខ្លួនឯងកើតមកត្រឹមតែជាសំពាយរបស់ម្ដាយ សោតឯសាច់ញាតិក៏មិនសូវស្រលាញ់ខ្ញុំទៀត។
ទោះយ៉ាងណា ខ្សែជីវិតខ្ញុំប្រាកដជាបានគូសដៅរួចជាស្រេចទៅហើយ។ ម៉ែនិងខ្ញុំបានទៅដល់ស្រុកស្រែអំបិល គឺជាពេលដែលខ្ញុំបានឃើញទឹកសមុទ្រលើកដំបូង។ រស់នៅស្រុកនោះប៉ុន្មានថ្ងៃ ម៉ែបានលក់បាយកញ្ចប់នៅកំពង់ផែ ហើយបន្ទាប់មកពួកយើងក៏បានជិះទូកចេញពីកំពង់ផែនោះទៅកាន់ខេត្តកោះកុង ។ ការធ្វើដំណើរតាមទូកកាត់សមុទ្រកាលគ្រានោះ គឺជារឿងប្រថុយនឹងជីវិត។ ម្ដាយខ្ញុំគាត់មិនស្ដាយជីវិតទេ ឯខ្ញុំក៏យល់ថាការស្លាប់រស់ជារឿងធម្មតាដែរ ប៉ុន្តែការពុលរលកទើបជារឿងដែលខ្ញុំខ្លាច។ រាល់ពេលធ្វើដំណើរផ្លូវឆ្ងាយខ្ញុំតែងតែពុលឡានស្ទើរស្លាប់រស់ ឯលើកនោះវិញខ្ញុំក៏ជួបនឹងការដេកពុលលើទូកកណ្ដាលសមុទ្រ មើលមិនឃើញត្រើយ។ ពិបាកខ្លួនខ្លាំងពេក ខ្ញុំសឹងតែចង់លោតចូលទៅក្នុងទឹកសមុទ្រឱ្យស្លាប់ ហើយពិតជាស្រណោះខ្លួនណាស់ ព្រោះពេលនោះមេឃក៏ធ្លាក់ភ្លៀងទៀត។ ទូកអត់ដំបូលទេ ខ្ញុំក៏ជ្រកក្រោមតង់ ដោយអើតក្បាលមើលខាងក្រៅដែលយល់តែទឹកគ្រប់ទិស។
ទូកទៅដល់ស្រុកដងទង់ ប្រហែលជាម៉ោងដប់យប់ និងឃើញមានម៉ូតូឌុបជាច្រើនមកចាំទទួល។ ម៉ែបានសុំផ្ទះអ្នកម៉ូតូឌុបម្នាក់សម្រាកបានដល់មេឃភ្លឺ។ បន្ទាប់មកពួកយើងក៏បានទៅជួលរោងតូចមួយនៅមាត់ផែអូប័រ ដោយពេលថ្ងៃកន្លែងនោះសម្រាប់លក់បបរស និងពេលយប់ទុកជាគ្រែដេក។ គ្រែនោះមានសណ្ឋានជាទូ ដែលអាចដាក់អីវ៉ាន់ទុកខាងក្នុង ឬក៏កូនក្មេងប៉ុនខ្ញុំអាចចូលដេកបាន។ ថ្ងៃមួយម៉ែបានជួបសាច់ញាតិដែលយើងធ្លាប់រស់នៅជាមួយឯខេត្តបាត់ដំបង រួចក៏សម្រេចចិត្តទៅជួលផ្ទះនៅជុំគ្នា។ កាលណោះម៉ែបានទិញធុងទឹកកកពណ៌ក្រហមតូចមួយ និងកណ្ដឹងមួយឱ្យខ្ញុំ។ ខ្ញុំបានដើរតាមគេទៅរោងចក្រការ៉េម ហើយឈរមើលគេស្ងៀម រហូតដល់ចុងក្រោយទើបទទួលបានការ៉េមម្ភៃដើមមកអង្រួនកណ្ដឹងលក់។ ថ្ងៃនោះខ្ញុំលក់ការ៉េមអស់ ហើយចំណេញបានប្រាក់ប្រាំបីរយរៀល រួចគិតជាមួយម៉ែទាំងត្រេកអរថា ស្អែកនឹងទទួលការ៉េមឱ្យច្រើនជាងនេះ ហើយម៉ែក៏ទៅទទួលការ៉េមលក់ដូចខ្ញុំដែរ។
រដូវផ្លាស់ប្ដូរ ភ្លៀងធ្លាក់ទាំងយប់ទាំងថ្ងៃ លក់ការ៉េមលែងកើត ម៉ែក៏ធ្វើនំឱ្យខ្ញុំទូលលក់ម្ដង។ ថាសរបស់ខ្ញុំគឺតូចជាងថាសរបស់ម៉ែ។ ពេលភ្លៀងកំពុងរលឹម ខ្ញុំពាក់អាវភ្លៀវ ទទូលឆ័ត្រកន្ដៀតថាសនំក្រូចដើរលក់។ ខ្ញុំដើរទៅមាត់សមុទ្រ សង្ឃឹមអ្នកនៅលើទូកនេសាទស្រែកហៅទិញ។ ពេលឮគេស្រែកហៅម្ដងៗ ខ្ញុំអរណាស់ ខំដើរឆ្លងស្ពានតូចទៅលក់ឱ្យគេ ទាំងញ័រជើងខ្លាចរអិលធ្លាក់ចូលសមុទ្រ។ ជួនកាលគេទិញនំទាំងអស់ ខ្ញុំក៏រត់មកផ្ទះវិញទាំងអរកខិបកខុប តែជួនកាលមិនទាន់ទាំងលក់ដាច់នំមួយផង ខ្ញុំបែរជាដើររអិលដួលធ្លាក់កំពប់នំអស់មួយថាស។ ក្រោយមកពួកយើងឈប់នៅផ្ទះជួលចូលគ្នា ដោយផ្លាស់ទៅជួលផ្ទះខ្ទមមួយនៅវិញ ហើយម៉ែក៏ចេះតែធ្វើនំចំណីផ្សេងៗដើរលក់ ឬក៏ទទួលនំពីគេយកមកលក់ក៏មាន។ រាល់យប់នៅក្នុងខ្ទមនោះ មានសត្វពស់ថ្លាន់ធំមួយចេញមកចាប់កណ្ដុរ ហើយយប់ខ្លះខ្ញុំថែមទាំងឃើញពស់នោះវារតាមរបារជញ្ជាំងក្បែរមុង ដែលយើងកំពុងតែដេកទៀតផង។
ខ្ញុំរស់នៅឯខេត្តកោះកុងប្រហែលមួយឆ្នាំ ដោយមិនបានចូលសាលារៀនឡើយ បានត្រឹមដើរលក់នំក្បែររបងសាលារៀនប៉ុណ្ណោះ។ ផ្ទះចុងក្រោយរបស់ខ្ញុំគឺនៅក្នុងរោងចក្រការ៉េម ដែលខ្ញុំធ្លាប់ទៅទទួលយកមកលក់។ មីងថៅកែការ៉េមនោះស្រលាញ់ខ្ញុំណាស់ ហើយគាត់ប្រាប់ម៉ែខ្ញុំថា គាត់មាននិស្ស័យនឹងខ្ញុំតាំងពីថ្ងៃខ្ញុំមករោងចក្រនេះដំបូង ព្រោះគាត់ឃើញខ្ញុំមានឫកពាស្ងៀមស្ងាត់ចម្លែកពីគេឯង។ មុខរបរថ្មីមួយទៀតរបស់ម៉ែគឺរែកនំបញ្ចុកលក់ ដោយខ្ញុំជាអ្នកយួរធុងទឹកដើរតាម។ ម្ដុំរោងចក្រចាស់នោះ គេហៅថាភូមិបួន ហើយខ្ញុំបានធ្វើសួនផ្កាសិរមាន់មួយនៅទីនោះ រួចក៏ឃ្លាតពីខេត្តនោះក្នុងពេលផ្កាសិរមាន់ទាំងឡាយចាប់ផ្ដើមចេញផ្កា។
ខ្ញុំត្រឡប់មកដល់ស្រុកកំណើត និងចូលរៀនថ្នាក់ទីប្រាំនៅសាលាបឋមសិក្សាពាមជីកង។ ខ្ញុំនៅតែជាក្មេងកំសាកម្នាក់ដែលខ្លាចគេ ប៉ុន្តែខ្ញុំក៏ក្លាយជាសិស្សពូកែដែលសិស្សរួមសាលាកោតសរសើរ។ សាលារៀនគឺជាកន្លែងដ៏មានកិត្តិយសសម្រាប់ខ្ញុំ ខុសពីនៅផ្ទះដែលជីតាខ្ញុំចេះតែមានគំនុំស្អប់ខ្ញុំមិនបាត់។ ពេលនោះផ្ទះចាស់ទីកំណើតខ្ញុំបានប្ដូរជាផ្ទះក្បឿងថ្មី។ ពេលមិនទៅរៀន ខ្ញុំតែងតែទៅចម្ការជាមួយម្ដាយខ្ញុំ ដើម្បីកុំឱ្យតាខ្ញុំរករឿងថា ខ្ញុំខ្ជិលធ្វើការ តែស៊ីខ្លាចចាញ់គេ។ ខ្ញុំគ្មានអារម្មណ៍កក់ក្ដៅសោះ ក៏មិនចេះស្រលាញ់ផ្ទះដែរ ព្រោះគ្រប់ពេលនៅផ្ទះភ្នែកខ្ញុំដូចនៅតែកញ្ចឹងក ធ្វើអីក៏ខ្លាចគេស្ដីឱ្យ។ ម្ដាយខ្ញុំក៏មិនចុះសម្រុងជាមួយឪពុកគាត់ដែរ ហើយទ្រាំមិនបានម៉ែក៏ធ្វើផ្ទះខ្ទមមួយក្នុងចម្ការរស់នៅពីរនាក់ខ្ញុំ។ ខ្ញុំបានចូលរៀនថ្នាក់ទីប្រាំពីរនៅវិទ្យាល័យពាមជីកង ចំណែកម្ដាយខ្ញុំរកស៊ីជួញផ្លែក្រូចឆ្មារយកទៅលក់នៅទីក្រុង។ ពេលម៉ែមិននៅផ្ទះម្ដងៗ ខ្ញុំក៏ដើរបេះត្រកួននៅក្នុងចម្ការ ឬតាមវាលស្រែ យកមកឆាជាមួយប្រេងឆាធ្វើម្ហូប។
វេលាវ៉ាកងថ្នាក់ទីប្រាំបី ម៉ែក៏សម្រេចចិត្តទៅរស់នៅខេត្តក្រចេះជាលើកទីពីរ ដោយប្រាប់ឱ្យខ្ញុំផ្ទេរការសិក្សា។ គ្រានោះខ្ញុំអាឡោះអាល័យសាលារៀនណាស់ តែគ្មានជម្រើស ព្រោះបើមិនតាមម្ដាយក៏មិនហ៊ានរស់នៅផ្ទះជាមួយជីតាដែរ។ ខ្ញុំនៅតែរស់នៅជាមួយគ្រួសារម្ដាយមីងអ្នកលក់បាយ ដែលពេលនោះគាត់បានបើកហាងធំជាងមុន រួចខ្ញុំក៏បានចូលរៀនថ្នាក់ទីប្រាំបួននៅអនុវិទ្យាល័យក្រចេះក្រុង។ ខ្ញុំតែងតែជិះកង់កាត់ខ្យល់ឡើងទួលទៅរៀន ហើយក៏បានប្រឡងជាប់សិស្សពូកែអក្សរសាស្រ្តខ្មែរប្រចាំខេត្ត។ អ្វីដែលមិនធ្លាប់គិត ទេវតាក៏គិតឱ្យ តែអ្វីដែលខំប៉ងប្រាថ្នា បែរជាគ្មានសំណាង។ ព្រោះតែកិត្តិយសថ្នាក់ទីប្រាំបួនធ្វើឱ្យខ្ញុំគិតជាប់រហូតថា ថ្នាក់ទីដប់ពីរនឹងប្រឡងឱ្យជាប់សិស្សពូកែទូទាំងប្រទេស។ ខ្ញុំក៏ក្លាយជាសិស្សវិទ្យាល័យព្រះកុសុមៈ ហើយចាប់អារម្មណ៍រៀនអក្សរសាស្រ្តលើសមុខវិជ្ជាផ្សេងៗ ប៉ុន្តែអាយុខ្ញុំក៏ឈានដល់ដំណាក់កាលបរាជ័យ ពោលដល់ពេលរៀនថ្នាក់ទីដប់ពីរ សូម្បីតែសិស្សពូកែប្រចាំសាលាក៏ខ្ញុំប្រឡងមិនជាប់ផង ព្រោះមានបញ្ហាគ្រូកាច់កុងគ្នាក៏កែវិញ្ញាសាខ្ញុំទម្លាក់។
ម្ដាយខ្ញុំរស់នៅខេត្តក្រចេះប្រហែលមួយឆ្នាំ ក៏បានត្រឡប់ទៅរស់នៅស្រុកជាមួយយាយតាវិញ រីឯខ្ញុំបានតាំងចិត្តថានឹងរស់នៅទីនោះរហូតដល់ប្រឡងបាក់ឌុបជាប់។ ការសម្រេចចិត្តលើកនោះរឹតតែធ្វើឱ្យខ្ញុំបានស្គាល់ពីជីវិតច្រើន។ រស់នៅដូចបញ្ញើក្អែក ខ្ញុំប្រាប់ខ្លួនឯងថា ជីវិតខ្ញុំកំពុងផ្ញើលើគេ ត្រូវតែប្រព្រឹត្តខ្លួនឱ្យបានល្អបំផុត រង់ចាំអនាគតពេលប្រឡងចប់វិទ្យាល័យ។ ពេលវេលានោះដើរយឺតបំផុត។ ព្រះអាទិត្យរះនិងលិច ខ្ញុំរាប់មិនរំលង។ ខ្ញុំហាក់រស់នៅក្នុងអារម្មណ៍ និងសម្លឹងមើលមនុស្សជុំវិញខ្លួនដោយដួងចិត្ត។ ខ្ញុំខ្លាចចិត្តគ្រួសារម្ដាយមីងខ្ញុំណាស់ ខ្លាចគាត់គិតថា គាត់ចិញ្ចឹមខ្ញុំបំបង់បាយ ឬឱ្យកន្លែងខ្ញុំដេកនាំតែចង្អៀតផ្ទះ។ ហេតុនេះខ្ញុំក៏ខំសងគុណពួកគាត់ ដោយរាល់ថ្ងៃខ្ញុំតែងជួយរត់តុនៅហាងលក់បាយរបស់មីងខ្ញុំម្នាក់ និងរៀបចំផ្ទះសម្បែងនៅផ្ទះមីងម្នាក់ទៀត ដែលខ្ញុំទៅដេកនាពេលយប់។ សិស្សម្នាក់ដូចជាខ្ញុំនេះក៏លែងសូវចាប់អារម្មណ៍នឹងមេរៀនសាលា រួចបែរជាងប់ងុលនឹងការវិភាគជីវិតស្ទើរគ្រប់ពេល គ្រប់ទីកន្លែង។
ឆ្នាំ២០០៤ ខ្ញុំបានជាប់បាក់ឌុប និងមករៀនបន្តនៅភ្នំពេញ។ ដំបូងខ្ញុំរស់នៅក្នុងអន្តេវាសិកដ្ឋានសាលាគរុកោសល្យភូមិភាគរាជធានី ព្រោះពូខ្ញុំជាគរុសិស្សនៅទីនោះ។ ខ្ញុំក៏បានចូលរៀនមហាវិទ្យាល័យអក្សរសាស្រ្តអង់គ្លេស នៅសាកលវិទ្យាល័យមេគង្គកម្ពុជា ហើយមានសំណាងជួបអ្នកមីងម្នាក់ ដែលគាត់អាណិតជួយខ្ញុំ ឱ្យបានធ្វើការនៅអង្គការក្រៅរដ្ឋាភិបាលមួយ តួនាទីជាគ្រូបង្រៀនក្មេងៗផ្ទុកមេរោគអេដស៍។ ធ្វើការនៅអង្គការនោះបានមិនដល់មួយឆ្នាំ ខ្ញុំក៏សុំឈប់ ព្រោះពិបាកសម្របខ្លួននឹងអ្នករួមការងារ និងមូលហេតុមួយទៀត គឺខ្ញុំបានដាក់ពាក្យធ្វើជាអ្នកនិពន្ធទំនុកច្រៀងនៅផលិតកម្មមួយ ដោយជឿជាក់ថាខ្ញុំអាចធ្វើការងារនោះបាន។ ជាអកុសលខ្ញុំក៏ក្លាយជាមនុស្សទាត់ខ្យល់ តប់ប្រមល់នឹងជីវិត រៀនសូត្រក៏លែងចូល ហើយនោះក៏ជាពេលដែលខ្ញុំចាប់ផ្ដើមរៀនសរសេររឿងខ្លី។ គ្មានសង្ឃឹមនឹងរៀនចប់ថ្នាក់បរិញ្ញាបត្រ ខ្ញុំក៏ប្ដូរទៅរៀនថ្នាក់បរិញ្ញាបត្ររងនៅសាកលវិទ្យាល័យអាស៊ីអឺរ៉ុបវិញ ហើយក្រោយមកទៀតក៏បន្តរៀនឆ្នាំទីបីនៅសាកលវិទ្យាល័យធនធានមនុស្ស។
ខាងលើនេះជាខ្សែជីវិតខ្ញុំមុនពេលក្លាយជាអ្នកនិពន្ធ។ ខ្ញុំយល់ថា ជីវិតគឺជាការលះបង់ ដើម្បីទទួលយក។ ពេលសរសេរអត្ថបទនេះរួច ទើបដឹងខ្លួនថា ខ្ញុំបានឆ្លងកាត់រឿងរ៉ាវជាច្រើន រឿងនៃឆាកជីវិតដ៏អត្តខាត់ ដែលមិននឹកស្មានថា ខ្ញុំបានសរសេរប្រាប់អ្នកក្នុងពេលនេះឡើយ។ ខ្ញុំគួរតែចងចាំប្រភពខ្លួនឯងឱ្យច្បាស់ ដើម្បីដាស់ខ្លួនឯងគ្រប់ពេលដែលខ្ញុំដើរវង្វេងផ្លូវ។ ផ្លូវជីវិតប្រហែលជាមិនវែងពេកទេ តែអាចជាវេលាសមល្មមហើយ បើយើងព្រមដើរលើផ្លូវត្រូវតាំងពីវិនាទីនេះទៅ៕
ភ្នំពេញ ថ្ងៃទី ១០ មេសា ២០១០
សុខ ចាន់ផល
97 មតិ Add your own
ទំលាក់ មួយចំលើយតប ទៅ ក្មេងប្រុសសុបិន បោះបង់ការឆ្លើយតប
Trackback this post | Subscribe to the comments via RSS Feed
អនុស្សាវរីយ៍ 
1.
ក្មេងទំនើង | ខែមេសា 13, 2010 ម៉ោង 1:14 ល្ងាច
លេងពាក្យម៉េះពូ? ញុមមើលបណ្តើរ បើកវចនានុក្រមបណ្តើរ ^^
2.
នាយធី | ខែមេសា 13, 2010 ម៉ោង 8:03 ល្ងាច
ក្រោយបានអានប្រវត្តិនៃដំណើរជីវិតរបស់បងហើយខ្លះមក..ទើបខ្ញុំ
ដឹងថាបងជាមនុស្សម្នាក់ដែលបានឆ្លងកាត់និងជួបរឿងរ៉ាវជាច្រើនក្នុង
ជីវិត។ក្នុងនាមជាកូនប្រុសកំព្រាឪពុកម្នាក់ដែលបានពន្លយខ្សែជីវិត
រស់នៅជាមួយម្តាយគ្រប់ទីកន្លែង។ក្រោយបានអានពាក្យបងនិទាន
ប្រាប់ខាងលើហាក់ដូចបងទទួលរងនូវជីវិតគ្រោតគ្រាតជាច្រើន។ តែគួរឱ្យសសើរបងណាស់ដែលចេះបង្រៀនជីវិតខ្លួនឯងឱ្យចេះតសូ៑
រហូតបានទទួលបាននូវពន្លឺជីវិតភ្លឺស្វាងដូចនេះ។ តែខុសពីរូបខ្ញុំក្រ
ទាំងទ្រព្យសម្បត្តិ ក្រទាំងចំណេះវិជ្ជា ការរស់នៅសព្វថ្ងៃដូចជាកង្កែប
រស់នៅក្នុងអន្តូង គ្មានសំលឹងឃើញអ្វីក្រៅពីលំហមេឃ តែប៉ុណ្ណោះ
ទេ។ ជាមនុស្សដែលរស់ក្រៅសង្គម គ្មានអ្នកណាចង់រាប់អានទេ។
ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថាខ្លួនឯងពិតជាឯកា…ជួនកាលអង្គុយពិចារណា
ពីជីវិតខ្លួនឯង ហេតុអ្វីខ្ញុំជាមនុស្សឯកាដូចនេះ? តែគ្រប់យ៉ាង
ប្រហែលជាមកពីខ្ញុំជាមនុស្សគ្មានអ្វីដែលធ្វើឱ្យគេចង់រាបអាន ទាំង
រូបសម្បត្តិ ទាំងទ្រព្យសម្បត្តិ ហើយមើលទៅ…។ សំរាប់រូបខ្ញុំផ្ទាល់
ខ្ញុំពិតជាចង់រស់នៅក្នុងសង្គមណាស់ ចង់ស្វែងពីសង្គម ចង់រៀនពី
សង្គម ចង់ធ្វើអ្វីមួយដើម្បីសង្គម តែគ្រប់យ៉ាងខ្ញុំមិនធ្លាប់ទទួលបាន
ឱកាសណាមួយឡើយ។ រឺមួយមកពីខ្ញុំមិនធ្លាប់សាកល្បងធ្វើទេ?
តែខ្ញុំសង្ឃឹមថាគង់មានថ្ងៃណាមួយ ខ្ញុំនិងបានរស់នៅជាមួយសង្គម
យ៉ាងពិតប្រាកដជាមិនខានឡើយ….។ សូមអរគុណណាស់ដែល
បងបាននិទានពីដំណើរជីវិតអតីតកាលរហូតដល់បច្ចុប្បន្នដល់
ខ្ញុំក៍ដូចជាបងប្អូនទាំងអស់គ្នាបានដឹងជីដណើរជីវិតរបស់បងណា..
។សូមអោយបងសំណាងល្អនិងសុខភាពល្អពេញបរិបូរណ៍ ដើម្បី
បំពេញការងារអោយកាន់តែជោគជ័យទ្វេរឡើងណា…។
3.
ចាន់ផល | ខែមេសា 19, 2010 ម៉ោង 12:31 ល្ងាច
ក្នុងលោកនេះគ្មានគុណសម្បត្តិអីប្រសើរដូចចិត្តល្អបរិសុទ្ធនោះទេ ហេតុនេះគោលបំណងធំបំផុតរបស់ខ្ញុំគឺហាត់ចិត្តខ្លួនឯងឱ្យល្អបរិសុទ្ធ។ គ្រាន់តែរស់នៅដោយបំណងល្អជាមួយមនុស្សនៅជុំវិញខ្លួន និងខំធ្វើល្អតាមលទ្ធភាព នេះគឺជាជីវិតមនុស្សម្នាក់ដ៏គួរឱ្យគោរពបំផុតហើយ។ សុធី មិនដឹងទេ ខ្ញុំក៏ធ្លាប់តូចចិត្តនឹងវាសនាខ្លួនឯងដែរ តែពេលនេះខ្ញុំក៏រៀនពេញចិត្តនឹងវាសនាខ្លួនឯងវិញ។ មានរបស់ល្អៗជាច្រើនដែលខ្ញុំគ្មាន ហើយមានអារម្មណ៍កក់ក្ដៅជាច្រើនដែលខ្ញុំមិនធ្លាប់បានជួប តែខ្ញុំឈប់តូចចិត្ត ព្រោះខ្ញុំមានចិត្តមួយដែលចេះរំភើបនឹងសុភមង្គលរបស់អ្នកដទៃ និងមានភ្នែកអាចមើលឃើញអារម្មណ៍កក់ក្ដៅនានាបាន។
ខ្ញុំជឿថា ចិត្តមនុស្សគ្រប់គ្នាសុទ្ធតែល្អបរិសុទ្ធ គ្រាន់តែត្រូវសង្គមធ្វើឱ្យល្អក់ពណ៌ប៉ុណ្ណោះ ធ្វើឱ្យខ្ញុំហាក់រាថយនឹងការចូលក្នុងសង្គម។ យ៉ាងណាខ្សែជីវិតមនុស្សម្នាក់ៗប្រហែលត្រូវបានគូសដៅរួចហើយ… ហើយបើយើងជាមនុស្សភ្ញាក់រឭក យើងប្រាកដជាអាចរស់នៅជាមនុស្សល្អម្នាក់បាន។
4.
សុផានី | ខែមេសា 19, 2010 ម៉ោង 4:54 ល្ងាច
ក្រោយពីបានអានអត្ថបទរបស់បងខាងលើ ពិតជាធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកឃើញដល់អតិតកាលរបស់ខ្លួនដែរ ការពិតខ្ញុំក៏ជាក្មេងដែលធ្លាបឆ្លងកាត់ការរស់នៅដោយផ្ញើរខ្លួនជាមួយម្តាយមីងដែរ ការពិបាកដែលខ្ញុំធ្លាប់ជួបគឹប្រហាក់ប្រហែលនឹងបងដែរ តែខ្ញុំយល់ថាជីវិតគឺបែបនេះ។ ក្រៅពីភាពជាកូនកំព្រាឪពុក ខ្ញុំគឺជាកូនច្បងក្នុងគ្រួសារផងដែរ ប៉ុន្តែខ្ញុំតែងតែរស់នៅដោយផ្លូវសុទិដ្ឋិនិយមក្នុងជីវិតទើបធ្វើអោយខ្ញុំអាចកែប្រែខ្លួនដូចសព្វថ្ងៃនេះ។
5.
ចាន់ផល | ខែមេសា 19, 2010 ម៉ោង 11:37 ព្រឹក
ជីវិតពិតគឺមិនដូចឆ្អឹងរឿងដែលខ្ញុំតែងទេ… ក្នុងសៀវភៅប្រលោមលោកដែលខ្ញុំសរសេរ ខ្ញុំគឺជាម្ចាស់វាសនានៃតួអង្គទាំងឡាយ តែខ្ញុំមិនអាចធ្វើជាម្ចាស់វាសនានៃខ្លួនឯងបានឡើយ។
6.
ថ្ងៃរះ | ខែឧសភា 18, 2011 ម៉ោង 7:59 ល្ងាច
និយាយបានត្រឹមត្រូវ!! អញ្ចឹងហើយបានជាខ្ញុំចូលចិត្តសរសេររឿង ព្រោះវាអាចធ្វើអោយខ្ញុំអាចក្តាប់ជាប់នៅជោគវាសនារបស់មនុស្សបាន! ធ្វើបែបនេះជីវិតពួកគេនឹងមិនកំសត់ពេកនោះទេ!
7.
ចាន់ផល | ខែឧសភា 19, 2011 ម៉ោង 11:29 ព្រឹក
🙂
8.
Boy | ខែមេសា 19, 2010 ម៉ោង 2:50 ល្ងាច
that’s right
9.
ក្មេងស្រែ | ខែមេសា 19, 2010 ម៉ោង 7:37 ល្ងាច
បើមនុស្សយើងសុទ្ធតែអាចធ្វើជាម្ចាស់វាសនាខ្លួនឯងបាន ម្ល៉េះមិនដឹងជាពភពលោកយើង វឹកវរប៉ុណ្ណាទេ!
10.
កុមារកាមទេព | ខែមេសា 20, 2010 ម៉ោង 10:20 ព្រឹក
រឿងវាសនា និងព្រហ្មលិខិត នេះ ចែកចេញជាច្រើនចំនែកណាស់ នរណាជាវាសនា នរណាជាព្រហ្មលិខិតនោះ សូម្បីតែព្រះក៏មិនដឹងដែរ ព្រោះ អ្វីៗទាំងអស់ ព្រហ្មលិខិតជាអ្នកកំណត់ ឯវាសនានោះ មានមនុស្សតិចណាស់ដែលអាចកំណត់វាសនាខ្លួនឯងបាន!!!!
11.
Kimlong | ខែមេសា 24, 2010 ម៉ោង 12:18 ព្រឹក
តើពាក្យព្រហ្មលិខិត និង វាសនាខុសគ្នាមិចទៅ ??? ខ្ញុំអត់សូវយល់សោះ !
12.
ចាន់ផល | ខែមេសា 24, 2010 ម៉ោង 9:56 ព្រឹក
បើតាមខ្ញុំគិត ព្រហ្មលិខិត គឺភាសាសម្រាប់អ្នកកាន់សាសនាព្រហ្ម ដែលយល់ថា ព្រះព្រហ្មបានគូសចារគ្រប់យ៉ាងក្នុងលោកនេះ សោតឯឆាកជីវិតមនុស្សគឺត្រូវប្រព្រឹត្តតាមលិខិតរបស់ព្រះព្រហ្មនោះ។ បើចំពោះអ្នកកាន់សាសនាព្រះពុទ្ធ ដែលជឿលើកម្មពៀរ យើងអាចនិយាយថា កម្មលិខិត ផងដែរ។ ពាក្យ វាសនា គឺស្ថិតនៅក្រោមលិខិតទាំងនោះ ឯអត្ថន័យគឺសំដៅលើខ្សែជីវិតដែលមានលក្ខណៈមិនដូចគ្នា ពោលគឺអ្នកខ្លះមានវាសនាល្អ អ្នកខ្លះមានវាសនាមិនល្អ(អភ័ព្វ)។
13.
theary | ខែតុលា 13, 2010 ម៉ោង 2:44 ព្រឹក
សួស្ដីចាន់ ផល ពាក្យថាវាសនា គឺអ្វីៗដែលជាប់ទាក់ទងតមកអំពីជាតិមុន
14.
ឧត្តម | ខែមេសា 24, 2010 ម៉ោង 10:46 ព្រឹក
ខ្ញុំធ្លាប់បានអានសៀវភៅមួយក្បាលនិយាយថា :
សើច យំ គឺជាធម្មជាតិនៃជីវិត
ជួប និង ព្រាត់ជារឿងព្រហ្មលិខិត
ព្រហ្មលិខិតជាអ្នកកំណត់វាសនា
លើលោកនេះ គ្មានអ្វីខ្ពស់ជាងមេឃ ជ្រៅជាងសមុទ្រ និង អាថ៌កំបាំងជាងវាសនាមនុស្សនោះទេ
សោកនាកម្មស្នេហា គ្មានអ្នកណាអាចជួយបានក្រៅពីខ្លួនឯងបានឡើយ។
15.
ណារ៉ាក់ | ខែមេសា 25, 2010 ម៉ោង 3:33 ល្ងាច
និយាយពីអភព្វវិញខ្ជឹលនិយាយ។ តាំងពីកើតមកមិនដែលស្គាល់មុខ កុង ម៉ាទាំងអស់ ហើយដល់ពីប៉ុន្មានឆ្នាំមុន កម៉ាក់ក៏ទៅចោលញ៉ុម ទៀត កាលពីចុងឆ្នាំទៅ បងស្រីទី២ញ៉ុមក៏ទៅចោលញ៉ុមទៀត រាល់ថ្ងៃ ធ្ចើការ បណ្តើរ រកលុយចាយបណ្តើរ រៀនបណ្តើរ ខំណាស់តែធ្វើម៉េច បើវាសនាចារមកអញ្ចឹងមិនដឹងធ្វើយ៉ាងម៉េចទេ មានតែតាម ព្រេង វាសនាទៅ។ ឥលូវគ្រាន់បើជាងមុនតិច ព្រោះមាន ការងារធ្វើ គ្រាន់រៀនសាកល។ និយាយយូរៗទៅដូច កំសត់ខ្លួនពេកឈប់និយាយទៀតហើយ។ ពីណារ៉ាក់។
16.
នាយធី | ខែមេសា 26, 2010 ម៉ោង 1:56 ល្ងាច
សួស្តីបងណារ៉ាក់…ខ្ញុំគិតថាបងមិនអភ័ព្វទេ។ បងមានអ្វីជាច្រើនដែល
មនុស្សដ៍ទៃខ្លះមិនធ្លាប់មានដូចបង។ ព្រោះបងមានការសិក្សាខ្ពង់ខ្ពស់
មានការងារធ្វើ។ដូចនេះបងមានសមត្ថភាពអាចធ្វើជាម្ចាស់ជីវិតលើខ្លួន
ឯងបាន ។ ខុសឆ្ងាយពីយុវជនជាច្រើននាក់ទៀត ដែលអានាថា
គ្មានអ្វីជាបង្អែកក្នុងជីវិត សម្បីតែបន្តិច។ ទោះបីជាអ្នកម៉ាក់របស់បង
បានឃ្លាតឆ្ងាយក៍ដោយ ។ក៍បងមានចំណេះដឹងនិងសមត្ថភាពគ្រប់គ្រាន់
ក្នុងការកសាងអនាគតមួយដ៍ភ្លឺស្វាងបានដែរ។
17.
ខ្មែរសាវែន | ខែកក្កដា 21, 2010 ម៉ោង 12:27 ល្ងាច
ខ្ញុំបានអានប្រវត្តិរបស់បង ពិតជាមានន័យមែន!!!
និយាយអ៊ីចឹងខ្ញុំអាចពឹងបងរឿងមួយបានទេ ខ្ញុំចង់ឲ្យជួយនិពន្ធបទចម្រៀងមួយ ដែលយកលំនាំបទអង់គ្លេស
គឺបទ The way you look at me ច្រៀងដោយ Christian Bautista ព្រោះថាបទនេះខ្ញុំចូលចិត្តស្តាប់ណាស់។
18.
ចាន់ផល | ខែកក្កដា 24, 2010 ម៉ោង 6:33 ល្ងាច
ចាំមើលឱកាសផ្ដល់ឱ្យសិនណា! ខ្ញុំឥឡូវអត់ធ្វើការជាប់លាប់នឹងចម្រៀងដូចមុនផង អ៊ីចឹងអត់ហ៊ានឆ្លើយពេលនេះទេ!
19.
ខ្មែរសាវែន | ខែកក្កដា 26, 2010 ម៉ោង 10:55 ព្រឹក
មិនអីទេបង ចាំពេលណាក៏បានដែរ។
20.
ផ្កាយដុះកន្ទុយ | ខែកក្កដា 28, 2010 ម៉ោង 5:45 ព្រឹក
ទើបតែដឹងពីហេតុផលដែលបងផល ចូលចិត្តសំឡឹងមើលមេឃ មើលភ្លៀង… ហាសហា….
ហើយមួយវិញទៀត ខ្ញុំក៏ទើបតែដឹង និងយល់ពីអត្ថន័យ រឿងជីវិតចុងក្រោយ ច្បាស់នៅពេលនេះដែរ…
21.
boycist | ខែសីហា 15, 2010 ម៉ោង 9:27 ព្រឹក
គួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍ រឿងជីវិតបង
22.
virith | ខែកញ្ញា 8, 2010 ម៉ោង 4:59 ល្ងាច
ពិតជាកំសត់មែនបង។ខ្ញុំគិតថាខ្ញុំជាមនុស្សកំសត់តែតាមពិតបងកំសត់ជាងខ្ញុំទៀត។
23.
កំឡោះខ្មែរ | ខែកញ្ញា 21, 2010 ម៉ោង 10:30 ព្រឹក
កំឡោះខ្មែរ ឃើញឈ្មោះចាន់ផលនេះយូរគួរសមហើយដែរលើពិភពវើតប្រែស តែមិនដែលមានពេលមកអានជីវប្រវត្តិរបស់ចាន់ផលនេះទេ។ មិនដឹងជាខ្យល់អី បក់កំឡោះខ្មែរអោយមកអានជិវប្រវត្តិអ្នកនិពន្ធម្នាក់នេះ។ អានបណ្តើរ ជូតទឹកភ្នែកបណ្តើរ។ អួលដើមក និយាយមិនចេញ។ ខំធ្វើជាញីភ្នែក នៅពេលបុគ្គលិកដើរកាត់បន្ទប់ធ្វើការ ខ្លាចគេដឹងថា មានភ្លៀងក្នុងភ្នែករបស់ខ្ញុំ។
ប្រហែលមកពីផ្នែកខ្លះនៃជីវប្រវត្តិនេះ វាដូចគ្នាទៅនិងកំឡោះខ្មែរ ដូចជាដើរលក់នំ តែកំឡោះខ្មែរ បានត្រឹមដើរលក់ផ្កាចំប៉ា។
24.
ឧត្តម | ខែមករា 1, 2011 ម៉ោង 4:00 ល្ងាច
បើពុំមានទុក្ខទេ ម្តេចឡើយនិងមានសុខ យ៉ាងណាមិញឧបមាដូច៖
បើយើងពុំធ្លាប់ជួបសេចក្តីទុក្ខទេ សេចក្តីសុខនិងមានមកពីណា?
ជីវិតគឺការតស៊ូ ៗ ដើម្បីភាពជោគជ័យ និងរុងរឿង
ហើយអ្វីដែលសំខាន់ មនុស្សយើងមានខ្លឹមសារនៅត្រង់មានគុណធម៌ ៕
ពី
ឧត្តម
(ថៃឡង់)
25.
ប៊ី | ខែកុម្ភៈ 2, 2011 ម៉ោង 2:08 ល្ងាច
បទចម្រៀងបងនិពន្ធពិរោះៗណាស់។ ខ្ញុំចង់ក្លាយជាអ្នកនិពន្ធដូចបងដែរ ។ តើខ្ញុំអាចផ្ញើអត្ថបទចម្រៀងជូនបងបានទេ? សូមបងជួយបង្ហាញខ្ញុំផង
26.
PyKhmer | ខែកុម្ភៈ 20, 2011 ម៉ោង 2:21 ព្រឹក
បទចំរៀងឈាមពេជពិតជាពិរោះនឹងមានន័យណាស់។ខ្ញុំចូលចិត្ដស្ដាប់បទចំរៀងរបស់ អ្នក។ការប្រើពាក្សប្រកបមនោសញ្ចេតនាខ្ពស់ បានស្ដាប់ធ្វើឲ្យខ្ញុំនឹកដាល់កាលខ្លួនមានស្នេហា5ឆ្នាំមុននេះ ខ្ញំនឹកស្រនោះអ្វីៗទាំងអស់ក្នុងជិវិតខ្ញុំ ។អរគុណណាស់ចំរៀងដ៏សែនពិរោះនេះ។
27.
ចាន់ផល | ខែមីនា 1, 2011 ម៉ោង 4:24 ល្ងាច
ខ្ញុំនឹងសរសេរពាក្យរបស់កូនក្មេង ដើម្បីជជែកពីអារម្មណ៍មនុស្សចាស់។
28.
chheng saonita | ខែមីនា 9, 2011 ម៉ោង 2:05 ល្ងាច
ខ្ញុំសូមហៅលោកពូចុះព្រោះមិនដឹងហៅម៉េចទើបត្រឹមត្រូវ។
ពូមានគ្រួសារមួយដែលមិនមានសុភមង្គលដូចខ្ញុំដែរតែខុសគ្នាត្រង់ខ្ញុំមានអ្វីទាំងអស់តែមិនមានសុភមង្គល។
29.
ក្មេងប្រុសសុបិន | ខែមីនា 29, 2011 ម៉ោង 9:39 ល្ងាច
ជារឿងមួយដែលហួសពីការស្មានពីគំនិតដែលស្ថិតនៅជាសុបិននៅ
ឡើយ ។ខ្ញុំតែងមានគំនិតចង់ក្លាយជាអ្នកនិពន្ធម្នាក់ដែលមានស្នាដៃក្រោយពីខ្ញុំត្រូវខកចិត្តរឿងស្នេហាជាលើកដំបូងក្នុងជីវិត។ខ្ញុំចំនាយពេលស្ងៀម
ស្ងាត់សម្រាប់គិត និងសសេររឿង ឬកំណាព្យបង្ហាញពីទឹកចិត្តរបស់ខ្ញុំ ។
អ្នកនៅក្បែរខ្លួនខ្ញុំថាខ្ញុំឆ្គួត តែខ្ញុំតែងតែបន្តធ្វើវា ដោយមិនចេះធុញទ្រាន់។
ជីវិតគឺជាការតស៌ូ ខ្ញុំព្យាយាមតាមវិធីគ្រប់បែបយ៉ាង រហូតបាន
ចូលក្នុងក្រុមអ្នកនិពន្ធតូចមួយនៅភ្នំពេញ ហើយព្យាយាមចេញផ្សាយ
រឿងថ្មីៗ ទោះជាពិបាកយ៉ាងណា ក៏មួយសប្តាហ៍ខ្ញុំត្រូវឡើងទៅភ្នំពេញ ដើម្បីរៀនវិជ្ជានិពន្ធ និងទិញសៀវភៅផ្សេងៗសម្រាប់សិក្សា ។ប្រហែលជាគិតថាខ្ញុំជាសិស្សពូកែក្នុងថ្នាក់ហើយមើលទៅ តែតាមពិតមុខវិជ្ជាដែលខ្ញុំអាចធ្វើបានល្អបំផុតគឺ ភាសាខ្មែរ ចំពោះមុខវិជ្ជាផ្សេងៗដូចជាគណិត ប្រហែលជាត្រូវបត់ក្រដាសស ជូនលោកគ្រូវិញហើយ។ មែនហើយជាការសុបិនដ៏ឆ្គួតមួយ ខ្ញុំចង់សុំ
មតិខ្លះៗពីលោកពូដើម្បីអភិវឌ្ឍន៍ខ្លួនឯង និងសម្រេចបំណងប្រាថ្នាមួយនេះ ។
ពីខ្ញុំ ក្មេងប្រុសសុបិន
30.
ចាន់ផល | ខែមីនា 30, 2011 ម៉ោង 2:09 ល្ងាច
ធ្វើអ្នកនិពន្ធល្អម្យ៉ាងត្រង់អាចបង្ហាញអារម្មណ៍ខ្លួនឯងឱ្យគេជួយដឹងឮ។ គេថាពេលជួបស្នេហា អ្នកនឹងក្លាយជាកវីនិពន្ធ គឺដូចជាអ្វីដែលក្មួយប្រាប់នេះអ៊ីចឹង។ វាមិនមែនជាសុបិនឆ្កួតអីទេ ព្រោះអ្នកណាក៏អាចធ្វើអ្នកនិពន្ធបានដែរ គ្រាន់តែថាតើមានមនុស្សប៉ុន្មាននាក់នឹងគាំទ្រស្នាដៃរបស់យើង។ ដើម្បីក្លាយជាអ្នកនិពន្ធដ៏ល្បី គឺត្រូវតែពឹងលើទេពកោសល្យពីកំណើត រួមនឹងទុនជីវិតដែលធ្លាប់ឆ្លងកាត់។
31.
ក្មេងប្រុសសុបិន | ខែមីនា 31, 2011 ម៉ោង 10:32 ព្រឹក
បាទអរគុណ ខ្ញុំសង្ឃឹមថានិងបានជួបបងដោយផ្ទាល់នៅថ្ងៃណាមួយ
ខ្ញុំស្រលាញ់ការសសេររបស់បងខ្លាំងណាស់ ពិសេសរឿង “រដូវរងារ”
ដែលមានរូប បងរាជ លើគ្របសៀវភៅនោះ ឡូយ! មែនទែនម៉ង ។ការពិត
ខ្ញុំទើបតែបានអាន តាម Blog របស់អ្នកគ្រូ ប៉ិច សង្វាវ៉ានតែប៉ុណ្ណោះ
ចំនែកសៀវភៅរឿង ខ្ញុំព្យាយាមស្វែងរកដែរ តែដូចជាមិនបានការសោះ។
បងអាចប្រាប់ខ្ញុំបានទេ ថាតើមាននៅបណ្ណាគារ ណាមួយនៅភ្នំពេញ?
បាទអរគុណច្រើនសម្រាប់ការឆ្លើយតប ដើម្បីអភិវឌ្ឍន៍គំនិតខាងលើ
ខ្ញុំ ក្មេងប្រុសសុបិន
32.
ចាន់ផល | ខែមីនា 31, 2011 ម៉ោង 10:44 ព្រឹក
រឿង «ខែរងា» មិនមែន «រដូវរងា» ទេ 😉
សៀវភៅនេះដាក់លក់នៅតាមតូបសៀវភៅ និងមាននៅបណ្ណាគារ សន្តិភាព។ ចំនួនសៀវភៅតិច ទើបដាក់មិនបានគ្រប់បណ្ណាគារ។
33.
ក្មេងប្រុសសុបិន | ខែមេសា 1, 2011 ម៉ោង 8:19 ព្រឹក
បាទ! អរគុណបង ប្រហែលមកពីកំហុសបច្ចេកទេសខ្លួខ្ញុំផ្ទាល់បានជារក
មិនឃើញ នឹកឡើងចង់សើចខ្លួនឯង ខ្មាស់គេណាស់…!
ក្មេងប្រុសសុបិន
34.
ចាន់ផល | ខែមេសា 6, 2011 ម៉ោង 2:05 ល្ងាច
ជួនកាលខ្ញុំគិតថា ខ្លួនឯងមានពីរនាក់ ម្នាក់ជាអ្នកនិពន្ធ សុខ ចាន់ផល ឯម្នាក់ទៀតជាខ្ញុំ។ ខ្ញុំជាអ្នកនិពន្ធត្រឹមតែក្នុងស្នាដៃប៉ុណ្ណោះ ក្រៅពីនេះខ្ញុំគឺជាខ្ញុំ។ ជួនកាលខ្ញុំឮគេរិះគន់អ្នកនិពន្ធ សុខ ចាន់ផល ប្រាប់ខ្ញុំ។ ខ្ញុំមិនដឹងឆ្លើយថាម៉េចទេ ព្រោះខ្ញុំមិនចាប់អារម្មណ៍ពីអ្នកនិពន្ធម្នាក់នោះផង។
35.
សេង សុវណ្ណារា | ខែមេសា 16, 2011 ម៉ោង 3:11 ល្ងាច
ខ្ញុំជាមនុស្សម្នាក់ស្រលាញ់ចំរៀង និងការនិពន្ធណាស់! រាល់បទចំរៀងដែលខ្ញុំស្តាប់ហើយពិរោះ ខ្ញុំតែងតែចង់ដឹងថានរណាជាអ្នកនិពន្ធ? អ្វីដែលខ្ញុំចាប់អារម្មណ៍បំផុតនៅក្នុងបទចំរៀងគឺចុងជួនល្អបន្ទាប់មកពាក្យពេចន៍ល្អ និងប្លែក។
ហេតុផលទាំងនេះហើយបានជាធ្វើឲ្យខ្ញុំបានឃើញឈ្មោះសុខ ចាន់ផល នៅក្រោមចំណងជើងនៃបទចំរៀង (អញ្ជឹងបងជាអ្នកនិពន្ធដ៏ល្អម្នាក់ក្នុងចិត្តខ្ញុំហើយ…) ខ្ញុំចង់ស្គាល់ និងចង់ឃើញមុខឈ្មោះនេះណាស់។ ទីបំផុតខ្ញុំក៏បានឃើញរូបបង តាមរយះ Facebook និង Website របស់បង។ ខ្ញុំពិតជាស្ញើចសរសើរបងណាស់ ការនិពន្ធបទចំរៀងរបស់បង ពោរពេញទៅដោយអត្ថន័យ និងអត្ថរស ទាំងចុងជួន និងពាក្យពេចន៏គួរឲ្យទាក់ទាញ។
មុននិងបញ្ចប់សាររបស់ខ្ញុំ ខ្ញុំចង់សួរបងថា ដើម្បីក្លាយជាអ្នកនិពន្ធ តើយើងត្រូវចាប់ផ្តើមពីណាមក ត្រូវធ្វើអ្វីខ្លះ? ប្អូនជាក្មេងម្នាក់ដែលចូលចិត្តការនិពន្ធ សូមបងណែនាំប្អូនផង…
36.
ចាន់ផល | ខែមេសា 18, 2011 ម៉ោង 5:14 ល្ងាច
សួស្ដីប្អូន! 😀 អរគុណណាស់ដែលប្អូនគាំទ្របង! បងមិនសូវដឹងពីគន្លឹះដើម្បីក្លាយជាអ្នកនិពន្ធទេ តែសម្រាប់បង គឺតែងតែរៀនសូត្រតាមស្នាដៃរបស់អ្នកនិពន្ធល្បីៗ។ មុនដំបូងបងគិតថាគ្រាន់តែជាការកម្សាន្ត តែព្រោះតែមាននិស្ស័យ បងក៏អាចក្លាយជាអ្នកនិពន្ធដោយមិនដឹងខ្លួន។
37.
សេង សុវណ្ណារា | ខែមេសា 19, 2011 ម៉ោង 10:44 ល្ងាច
អរគុណបងដែលបានឆ្លើយតប។ ប្អូននឹងព្យាយាមធ្វើអោយបានដូចបង។
ជូនពរឲ្យបងជួបតែសំណាងល្អនិង សុខភាពល្អ ដើម្បីនិពន្ធបទចំរៀងពិរោះៗបំរើអារម្មណ៍ប្រជាជនខ្មែរនៅលើពិភពលោកនេះ៕ ជំរាបលាបង!
38.
សេង សុវណ្ណារា | ខែមេសា 30, 2011 ម៉ោង 12:39 ព្រឹក
នៅពេលនេះខួរក្បាលរបស់ខ្ញុំមានបញ្ហាហើយ យប់ជ្រៅទៅហើយខ្ញុំនៅគិតរឿងជាច្រើន ខ្ញុំគេងអត់លក់ទេ… អារម្មណ៍បែបនេះវាបានកើតឡើងប្រហែលមួយសប្តាហ៍ហើយ។ ខ្ញុំសួរខ្លួនឯងថា តើខ្ញុំកំពុងខូចចិត្ត រឺក៏កំពុងសប្បាយចិត្ត? បើថាសប្បាយចិត្តនោះដូចជាមិនត្រូវទេព្រោះខ្ញុំទើបតែបែកពីមនុស្ស ដែលខ្លួនស្រលាញ់ប្រហែលជាមួយខែប៉ុណ្ណោះ(មិនទាន់ភ្លេចគេបាន) តែបើថាខូចចិត្តនោះក៏មិនត្រូវដែរព្រោះមាននារីម្នាក់ទៀត ស្អាតក៏ស្អាត សុភាពក៏សុភាពកំពុងព្យាយាមយល់ចិត្តគ្នាជាមួយខ្ញុំ។
បញ្ហាដែលត្រូវដោះស្រាយពេលនេះ គឺ ម្នាក់ចាស់ត្រលប់មកវិញ ស្របពេលដែលខ្ញុំមានអារម្មណ៍ល្អជាមួយអ្នកថ្មី តើអោយខ្ញុំធ្វើយ៉ាងណា??? អ្នកចាស់មានចំនុចល្អជាច្រើន ប៉ុន្តែគេធ្លាប់ក្បត់ខ្ញុំធ្វើអោយខ្ញុំខូចចិត្តណាស់ អ្នកថ្មីខ្ញុំមិនសូវដឹងច្បាស់ពីគេទេព្រោះទើបស្គាល់គ្នា ដឹងត្រឹមគេស្រលាញ់ខ្ញុំ… ហ៊ឺ! បងចាន់ ផល អើយជួយប្អូនផង ប្អូនដោះស្រាយមិនចេញទេ!!! តើគួរសំរេចចិត្តមើលចិត្តអ្នកថ្មីបន្តទៀត ឬក៏យកអ្នកចាស់? សូមបងជួយបង្ហាញផ្លូវប្អូនខ្លះផង ប្អូនគេងមិនលក់ទេ…
39.
ចាន់ផល | ខែមេសា 30, 2011 ម៉ោង 2:56 ល្ងាច
ខ្ញុំយល់ថា កុំបង្ខំខ្លួនឯងឱ្យសម្រេចចិត្តអី រង់ចាំពេលវេលាសិន ដើម្បីឱ្យដឹងថា តើយើងស្រលាញ់អ្នកណាជាង ហើយអ្នកណាស្រលាញ់យើងពិត?
40.
ថ្ងៃរះ | ខែឧសភា 18, 2011 ម៉ោង 8:11 ល្ងាច
បានស្គាល់បងប្រុសចានផល តាមហ្វេសប៊ុក និង បានអានមតិរបស់មិត្តភក្តិផ្សេងៗទៀតក្នុង វ៉ឺតប្រេស ខ្ញុំកាន់តែទទួលអារម្មណ៍ថា ជីវិតនេះ ខ្ញុំមិនមែននៅតែម្នាក់ឯងណោះទេ… អរគុណសំរាប់វត្តមានរបស់អ្នកក្នងជីវិតខ្ញុំ…
41.
ចាន់ផល | ខែឧសភា 19, 2011 ម៉ោង 11:31 ព្រឹក
You are not alone!
42.
សិរី ម៉ារឌី | ខែកក្កដា 23, 2011 ម៉ោង 11:00 ព្រឹក
ខ្ញុំសូមកោតសរសើរ និងពេញចិត្តនូវអ្វីដែលចាន់ផល បានតស៊ូក្នុងឆាកជីវិតនាអតីតកាល និងបានកំពុងធ្វើនាពេលបច្ចុប្បន្ន។ សូមឲ្យក្តីប្រាថ្នាទាំងឡាយរបស់ចាន់ផល ចូរមានដល់ចាន់ផល និងបានទទួលសមបំណងនូវអ្វីដែលធ្វើឲ្យជីវិតរបស់ចាន់ផលមានភាពត្រចះត្រចង់។ ពីខ្ញុំ សិរី ម៉ារឌី
43.
ចាន់ផល | ខែកក្កដា 23, 2011 ម៉ោង 11:07 ព្រឹក
អរគុណបងប្រុស សិរី ម៉ារឌី ! ខ្ញុំរីករាយណាស់ ដែលមានឈ្មោះបងនៅក្នុងប្លកនេះ!
44.
Siem Reap Blog | ខែកក្កដា 24, 2011 ម៉ោង 4:03 ល្ងាច
ឥឡូវនេះខ្ញុំទើបតែបានឃើញមុខមាត់ពិតរបស់អ្នកនិពន្ធដែលមានស្នាដៃលើសលប់នៅហង្សមាស។ សូមទទួលការគោរព និងស្រឡាញ់ ថែមទាំងការរាប់អាន យ៉ាងស្មោះអំពីខ្ញុំ អ្នកវៃសៀមរាប 🙂
45.
ចាន់ផល | ខែកក្កដា 25, 2011 ម៉ោង 8:45 ព្រឹក
សូមអរគុណដែលបានមកដល់ទីនេះ! 🙂
46.
advinya | ខែកក្កដា 26, 2011 ម៉ោង 8:44 ល្ងាច
បងប្រុសជីវិតមនុស្សត្រូវមានការតស៊ូទើបជីវិតមានន័យ:-)
47.
សេង សុវណ្ណារា | ខែសីហា 20, 2011 ម៉ោង 12:25 ព្រឹក
តើអ្នកនិពន្ធបទចំរៀងដើម្បីអ្វី?
សំរាប់ខ្ញុំគិតថាការនិពន្ធបទចំរៀងដើម្បីបង្ហាញពីអារម្មណ៍រីករាយ អារម្មណ៍ស្រលាញ់ អារម្មណ៍ចូលចិត្ត អារម្មណ៍កើតទុក្ខ អារម្មណ៍ឈឺចាប់ របស់ខ្លួនឯង និងអ្នកនៅជុំវិញខ្លួនខ្ញុំ។ ពេលខ្ញុំនិពន្ធបានមួយបទ បានន័យថាខ្ញុំអាចបង្ហាញនូវអារម្មណ៍មនុស្សម្នាក់អោយទៅមនុស្សជាច្រើននាក់ទៀតបានដឹង។ ដូចនេះអ្នកមិនឯកោទេ…!
ចំពោះបងវិញគិតយ៉ាងណាដែរ?
48.
ចាន់ផល | ខែសីហា 22, 2011 ម៉ោង 9:36 ព្រឹក
ចំពោះខ្ញុំ គឺស្រដៀងនឹងប្អូនដែរ ហើយក៏មកពីខ្ញុំចូលចិត្តចម្រៀង ចង់សរសេរឱ្យគេស្ដាប់ ដូចដែលខ្ញុំធ្លាប់ស្ដាប់ស្នាដៃគេ។ ខ្ញុំមានហេតុផលច្រើនណាស់ ក្នុងការសរសេរចម្រៀងមួយបទៗ 🙂
49.
សេង សុវណ្ណារា | ខែសីហា 27, 2011 ម៉ោង 9:35 ល្ងាច
រីករាយថ្ងៃខួបកំណើត! ជូនពរបងមានសុខភាពល្អ ជោគជ័យក្នុងការងារ ទទួលបានការគាំទ្រកាន់តែខ្លាំងឡើងៗ…តែកុំភ្លេចខំប្រឹងខ្លួនឯងផងណា…
50.
malen | ខែកញ្ញា 13, 2011 ម៉ោង 3:26 ល្ងាច
បើស្តាប់ទៅ អ្នកនិពន្ធដូចជាអស្ចារ្យណាស់។ តែខ្ញុំមិនយល់ តើអ្នកនិពន្ធសព្វថ្ងៃ តើពួកគាត់កំពុងនិពន្ធអ្វី? បទភ្លេងឬទំនុកច្រៀង? ប្រហែលជាមានតែខ្ញុំទេ ដែលមានអារម្មណ៍ឈឺចាប់។
51.
malen | ខែកញ្ញា 13, 2011 ម៉ោង 3:30 ល្ងាច
ខ្ញុំអាចជាមនុស្សឆ្កួតក្នុងចំណោមពួកអ្នក តែខ្ញុំជាមនុស្សជា សម្រាប់តែខ្លួនខ្ញុំប៉ុណ្ណោះ។ តើលោក(សុខ ចាន់ផល)យល់ថា ខ្ញុំកំពុងនិយាយពីអ្វីទេ?
52.
ចាន់ផល | ខែកញ្ញា 13, 2011 ម៉ោង 3:42 ល្ងាច
លោកប្រហែលជានិយាយពីចម្រៀងខ្មែរបច្ចុប្បន្ន ដែលអ្នកនិពន្ធចម្លងភ្លេងពីគេ។ ជាអ្នកនិពន្ធម្នាក់ ខ្ញុំឈឺចាប់ជាងលោកទៅទៀត ហើយកំពុងតែរកការងារផ្សេងធ្វើក្រៅពីអ្នកនិពន្ធ ព្រោះនៅស្រុកខ្មែរបច្ចុប្បន្ននេះ ការងារមួយនេះគ្មានតម្លៃសោះ ប្រើខួរក្បាលច្រើន រកប្រាក់បានតិច តែត្រូវគេបន្ទោសច្រើន។ អ្នកនិពន្ធដូចជាអស្ចារ្យណាស់ តែអ្នកនិពន្ធស្រុកខ្មែរក្នុងសម័យនេះ ខ្សត់អ្នកឱ្យតម្លៃណាស់។
53.
malen | ខែកញ្ញា 17, 2011 ម៉ោង 12:51 ល្ងាច
លោកឆ្លើយបានល្អណាស់! ខ្ញុំពេញចិត្តចម្លើយរបស់លោក។ ប៉ុន្តែហេតុអីក៏លោកនិយាយថា ការងារជាអ្នកនិពន្ធគ្មានតម្លៃ? តើតម្លៃនេះ វាកើតចេញពីណា? ខ្ញុំដឹងថា ទោះជាលោកលាឈប់ពីការងារនេះ ក៏បេះដូងរបស់លោក នៅតែជាបេះដូងអ្នកនិពន្ធដដែល ហើយបេះដូងនេះ នៅតែបន្តរហូតដល់លោកអស់ជីវិត។
ទោះយ៉ាងណា ខ្ញុំយល់ថា លោកបានផ្តល់នូវចម្លើយពិត អារម្មណ៍ពិតរបស់លោកចំពោះខ្ញុំ។ អរគុណលោកណាស់។
54.
ចាន់ផល | ខែកញ្ញា 17, 2011 ម៉ោង 2:36 ល្ងាច
ខ្ញុំនិយាយថា នៅស្រុកខ្មែរបច្ចុប្បន្ននេះ ការងារមួយនេះគ្មានតម្លៃសោះ ព្រោះប្រើខួរក្បាលច្រើន រកប្រាក់បានតិច តែត្រូវគេបន្ទោសច្រើន ខ្សត់អ្នកឱ្យតម្លៃណាស់។
55.
malen | ខែកញ្ញា 17, 2011 ម៉ោង 1:00 ល្ងាច
ត្រូវហើយ! លោកដឹងទេ? សិស្សថ្នាក់ទី៦របស់ខ្ញុំ បានសួរខ្ញុំថា៖ លោកគ្រូ! ហេតុអីក៏បទចម្រៀងយើង ដូចបទកូរ៉េ ចិន ថៃ? គេចម្លងយើង ឬយើងចម្លងគេ? ហេតុអី? ចម្លើយ……………………………………………………………………
56.
ចាន់ផល | ខែកញ្ញា 17, 2011 ម៉ោង 3:02 ល្ងាច
ឆ្លើយតែតាមការពិតទៅ ថាយើងចម្លងគេ ទើបក្មេងៗជំនាន់ក្រោយចេះឈឺចាប់ ខំប្រឹងរៀន ដើម្បីអភិវឌ្ឃន៍ជាតិ។ លោកជាគ្រូគឺមានឱកាសច្រើន អាចបណ្ដុះធនធានមនុស្ស ឱ្យចេះគោរពច្បាប់ ចៀសពីគំនិតពុករលួយ មានមនសិកាជាតិ។ ប្រាប់គេផង ថាក្រៅពីចម្រៀងដែលយើងមិនចេះធ្វើខ្លួនឯង បច្ចុប្បន្នយើងនៅប្រើរបស់គេច្រើនទៀត ដូចជាសម្លៀកបំពាក់ គ្រឿងអេឡិចត្រូនិក គ្រឿងឧបភោគបរិភោគ ឱសថ រឿងតុបតែងកាយ… ហ៊ឺ… ច្រើនណាស់ គួរឱ្យឈឺចាប់ណាស់។ ម្យ៉ាងទៀត ប្រាប់ពួកគេថា ត្រូវចេះគាំទ្រផលិតផលក្នុងស្រុក ទោះជាមានគុណភាពទាបជាងផលិតនាំចូលក៏ដោយ។ ជាក់ស្ដែងដូចជាផ្នែកសិល្បៈចម្រៀង ខ្មែរយើងក៏ខំទាំងត្រដាបត្រដួសផលិតខ្លួនឯងដែរ។ ហេតុនេះសូមឱ្យពួកគេជួយទិញនូវថាសដើម (CD Original) ដើម្បីជួយលើកកម្លាំងចិត្តអ្នកស្រលាញ់ជាតិដូចគ្នា។
សុំទោសដែលខ្ញុំនិយាយច្រើនបន្តិច តែក្នុងនាមជាខ្មែរម្នាក់ ពេលឃើញប្រព័ន្ធអប់រំស្រុកខ្មែរធូររលង់ សិស្សមិនខំរៀន ពេលប្រលងក៏លួចចម្លងគ្នាជាទម្លាប់បែបនេះ តើធនធានមនុស្សខ្មែរទៅអនាគតមានប៉ុន្មាននាក់? ខ្ញុំធ្លាប់ជាសិស្សរៀនពូកែ ប៉ុន្តែបែរជាធ្លាក់ទឹកចិត្តលែងខំរៀន… ព្រោះអ្វី? ព្រោះសិស្សពូកែមិនប្រាកដថាបានលេខ១ទេ ហើយសិស្សពូកែក៏មិនប្រាកដថាបានធ្វើការងារល្អដែរ។
57.
malen | ខែកញ្ញា 17, 2011 ម៉ោង 6:41 ល្ងាច
ម្តងជាពីរដងទស្សនៈរបស់លោកបញ្ជាក់ថា លោកជាមនុស្សមានមនសិការណាស់។ ខ្ញុំនឹងនាំពាក្យរបស់លោក ទៅប្រាប់សិស្សរបស់ខ្ញុំ។ ត្រូវហើយ! អីចឹង តើលោកមានគំនិតបង្កើតបទភ្លេងដោយខ្លួនឯងទេ? តើលោកនឹងគិតធ្វើអ្វីបន្តទៀត?
បើលោកមានឱកាសមកសៀមរាប ហើយមានពេលទំនេរនោះ លោកអាចទៅសួស្តីសិស្សរបស់ខ្ញុំនៅសាលាបឋមសិក្សាវត្តបូព៌ក៏បាន ខ្ញុំស្វាគមន៍លោក។ ហើយម្យ៉ាងទៀត លោកក៏អាចផ្សព្វផ្សាយចំណេះដឹងរបស់លោក ទៅកាន់ពួកគេផងដែរ ព្រោះសិស្សរបស់ខ្ញុំ ជារៀងរាល់ឆ្នាំ ពួកគេពូកែតែងកំណាព្យណាស់។
និយាយលេងទេ តែបើអាចក៏អញ្ចើញមកចុះ។
សំណាងល្អណា!!
សង្ឃឹមថា បានស្តាប់បទភ្លេងថ្មី ទំនុកថ្មីរបស់លោក។
58.
ចាន់ផល | ខែកញ្ញា 19, 2011 ម៉ោង 11:24 ព្រឹក
តាមពិត ខ្ញុំក៏បានសរសេរទំនុកសម្រាប់បទភ្លេងខ្មែរនិពន្ធថ្មីច្រើនដែរ ដូចជាបទ បេះដូងខ្មែរ អ្នកមិនឯកា សាយ័ណ្ហឯកា អ្នកជាកូនប្រុស ស្រលាញ់គឺស្រលាញ់ ហេតុអ្វីស្គាល់បង? រនោចខ្លោចចិត្ត គ្រប់ពេលវេលាបងស្រលាញ់អូន បែកទាំងបង្ខំអារម្មណ៍ បងប្រុសដែលអូនស្អប់… ហើយបើខ្ញុំមានលទ្ធភាពគ្រប់គ្រាន់ ខ្ញុំនឹងបង្កើតផលិតកម្មចម្រៀងមួយ ដែលផលិតបទនិពន្ធថ្មីដោយខ្មែរ ឈប់ចម្លងពីគេ។
អរគុណចំពោះការរាប់អាន! ជូនពរលោកមានសំណាងល្អ សុខភាពល្អ ដើម្បីបន្តការងារអប់រំក្មេងៗ ឱ្យក្លាយជាធនធានមនុស្សទៅថ្ងៃអនាគត។
59.
សេង សុវណ្ណារា | ខែកញ្ញា 18, 2011 ម៉ោង 6:33 ល្ងាច
សុំទោសដែលចូលរួមមតិជាមួយមនុស្សចាស់ ខ្ញុំជាក្មេងម្នាក់ដែលមាននិស្ស័យនិងស្រលាញ់ការនិពន្ធ ខ្ញុំមិនដឹងថាការគិតរបស់ខ្ញុំខុសឬត្រូវទេ? ខ្ញុំយល់ថាសិល្បះស្រុកខ្មែរយើងនៅមានកំរិត។ លោកពូ លោកអ៊ំ ដែលគាត់បានឆ្លងកាត់សម័យដ៏រីកចំរើនផ្នែកសិល្បះនាទស្សវត្សទី៦០ គាត់នៅមានផ្នត់គំនិតថាការនិពន្ធសសម័យនេះអន់ជាងសម័យមុនខ្លាំងណាស់ ខ្ញុំទទួលស្គាល់ថាវាអន់ជាងមែន ប៉ុន្តែវាមិនមែនអន់រហូតទេ វាកំពុងតែរីកចំរើនហើយតើ។ គាត់ភ្លេចគិតថាប្រទេសយើងបានរងការខូចខាតជាច្រើននៅរបបវាលពិឃាតទាំងអ្នកនិពន្ធនិងអ្នកចំរៀងស្លាប់ស្ទើរទាំងអស់។ មួយវិញទៀតតើមានមនុស្សប៉ុន្មាននាក់ដែលព្រម អោយកូនខ្លួនឯងទៅរៀននិពន្ធបទភ្លងនោះ បើសព្វថ្ងៃអ្នករាល់គ្នាមិនអោយតំលៃគាត់ផង! ពេលចេញវ៉ុលថ្មីតើមានមនុស្សប៉ុន្មាននាក់ទិញDisc Original នោះ?
ទោះបីជាសព្វថ្ងៃយើងនៅលួចចំលងបទភ្លេងពីគេក៏ដោយ អោយតែទំនុកច្រៀងរបស់យើងមានន័យ មានឃ្លោងឃ្លា មានចុងជួនល្អ ខ្ញុំគិតថាវាគ្រប់គ្រាន់ហើយ។ កុំអោយតែអ្នកនិពន្ធខ្លះនិពន្ធរកស្តាប់អត្ថន័យមិនបាន ចុងជួនមិនដឹងនៅឯណា?។ ការនិពន្ធបទភ្លេងខ្ញុំសង្ឈឹមថានឹងរីកចំរើនតាមក្រោយ។
អ្នកធ្វើគឺតែងតែខុសអញ្ចឹងហើយណាបង ចាន់ផល បងត្រូវតែតស៊ូណា!
60.
malen | ខែកញ្ញា 20, 2011 ម៉ោង 8:25 ព្រឹក
តើអាចប្រាប់ខ្ញុំផងបានទេ ថាសាលានិពន្ធបទភ្លេងមាននៅឯណាខ្លះ? ខ្ញុំសង្ឃឹមថា នឹងអាចមានឱកាសទៅរៀន។
សួស្តីសុវណ្ណារា! ត្រឹមត្រូវណាស់! តើមានប៉ុន្មាននាក់ដែលទិញDisc Original? សូម្បីតែខ្ញុំ ខ្លួនឯងផ្ទាល់ រាល់ថ្ងៃនេះ ក៏ខ្ញុំទិញDisចម្លងដែរ។ តើប្អូនដឹងទេ ថាផ្នត់គំនិតខ្ញុំ ខ្ញុំគិតបែបណា? បើតាមគំនិតខ្ញុំជាអតិថិជនម្នាក់ មកពីខ្ញុំគិតថា បទចម្រៀងគ្មានជារបស់ខ្លួនឯងផង ទៅទិញdisដើម នាំតែខាតប្រាក់ប៉ុណ្ណោះ។ ដូចនេះ ទិញDisចម្លងទៅ ស្តាប់តែម្តងហើយគឺបោះចោល។ សូមទោសណា! ខ្ញុំនិយាយពីអារម្មណ៍ របស់ខ្ញុំពិតមែន។
លោកចាន់ផល! ខ្ញុំគាំទ្រលោកពេញទី ចំពោះគំនិតបើកផលិតកម្មថ្មីរបស់លោក។
ខ្ញុំជឿថា បើយើងព្រមធ្វើទាំងអស់គ្នា អ្នកស្តាប់គេប្រាកដជាស្តាប់។
សូមសំណាងល្អទាំងអស់គ្នា!!!
61.
ចាន់ផល | ខែកញ្ញា 20, 2011 ម៉ោង 9:39 ព្រឹក
ខ្ញុំធ្លាប់ឃើញត្រឹមមានវគ្គសិក្សាខ្លីៗពីភ្លេង តែមិនដែលដឹងពីសាលារៀននិពន្ធបទភ្លេងឡើយ។
62.
malen | ខែកញ្ញា 26, 2011 ម៉ោង 8:14 ព្រឹក
អរគុណ!
63.
ក្មេងប្រុសសុបិន | ខែធ្នូ 2, 2011 ម៉ោង 8:28 ព្រឹក
កុសុមៈសព្វថ្ងៃក៏នៅតែបែបនេះដែរ ខ្ញុំក៏ដូចបងដែរធ្លាក់យ៉ាងអាម៉ាស់ព្រោះតែរឿងគ្រូៗ អ្នកចេញវិញ្ញាសាគឺដូចវិញ្ញាសាគាត់បង្រៀនទាំងអស់ ៥ នាក់ កូនសិស្សគាត់៤នាក់ រៀប តាមលំដាប់លេខ១ដល់លេខ៤អស់ហើយ មានកន្លែងណាឲ្យគេទៀត ។ ថ្ងៃប្រលងគ្រាន់តែ ឃើញវិញ្ញាសាខ្ញុំសឹងបោកក្បាលនៅនឹងតុ វិញ្ញាសាដូចបេះដាក់គឺ Copy វិញ្ញាសារគាត់ បង្រៀនយកមកដាក់តែម្តង ! ឈឺចិត្តណាស់ ! តែពេលនេះខ្ញុំក៏ដឹងវាជាទម្លាប់របស់ពួកគាត់ ទៅហើយពេលដែលខ្ញុំដឹងថាពេលប្រលងបងក៏ដូចខ្ញុំដែរ !
64.
ចាន់ផល | ខែធ្នូ 3, 2011 ម៉ោង 9:29 ព្រឹក
ខ្ញុំមានចំណុងល្អមួយ គឺមិនងាយប្រកាន់ខឹងអ្នកណាទេ
តែខ្ញុំក៏មានចំណុចអាក្រក់មួយដែរ គឺបើខឹងអ្នកណាហើយ មិនងាយភ្លេចឡើយ។
65.
ចាន់ផល | ខែធ្នូ 3, 2011 ម៉ោង 10:02 ព្រឹក
មិនខ្វល់ថាគេជាអ្នកណា មិនខ្វល់ថាគេមានប្រយោជន៍ចំពោះខ្ញុំ ខ្ញុំនឹងមិនព្យាយាមរាប់អានគេឡើយ បើខ្ញុំមានសម្ពាធពេលនៅជាមួយគេ។
66.
youngwriter2011 | ខែមករា 25, 2012 ម៉ោង 10:15 ព្រឹក
អូយ! ខ្ញុំអានឡើងឈឺភ្នែក កំពុងតែមីញ៉ូបផង តែពិតជាមានន័យមែន។
67.
Nida | ខែកុម្ភៈ 1, 2012 ម៉ោង 3:08 ល្ងាច
ខ្ញុំតាមដានការឆ្លងឆ្លើយរបស់ធនធានមនុស្សជំនាន់ក្រោយឡើងជក់ចិត្តដិតអារម្មណ៍ និងសប្បាយចិត្តនៅពេលបានដឹងថា នៅមានមនុស្សជាច្រើននៅមានឧត្តមគិតល្អៗ ប៉ុន្តែឈឺចិត្ត ដោយសារទំពាំងដែលត្រូវស្នងឫស្សីកំពុងមានសំណាងមិនល្អ និងទទួលរងឥទ្ធិពលពីមនុស្សមិនល្អបច្ចុប្បន្ន និងជំនាន់មុនជាច្រើន ខ្ញុំសង្ឃឹមថា អ្នកទាំងអស់គ្នា នឹងបោះបង់អំពើមិនគម្បីចោល ហ៊ាននិយាយពិត ចេះទទួលកំហុស។ សូមសរសើរចាន់ផល
68.
ចាន់ផល | ខែកុម្ភៈ 1, 2012 ម៉ោង 3:16 ល្ងាច
អរគុណ Nida ដែលបានចូលមកអាន! 🙂
69.
សុធារត្ន័ | ខែកុម្ភៈ 12, 2012 ម៉ោង 10:12 ល្ងាច
បងចាន់ផង ខ្ញុំសូមសួររឿងមួយ តើរឿងខែរងារមានលក់នៅតាមបណ្តាលទីផ្សារទេ? ខ្ញុំចូលចិត្តស្នាដៃរបស់បង និងចង់អានរឿងនោះយូរមកហើយដែរ
70.
ចាន់ផល | ខែកុម្ភៈ 13, 2012 ម៉ោង 1:55 ល្ងាច
បាទ គឺមានដាក់លក់នៅបណ្ណាគារ PBC និង IBC ដែរ តែមិនគ្រប់សាខាទេ ព្រោះខ្ញុំរកអ្នកចែកចាយសៀវភៅមិនបាន។
71.
សុធារត្ន័ | ខែកុម្ភៈ 14, 2012 ម៉ោង 10:30 ល្ងាច
អរគុណ! ខ្ញុំនឹងទៅរកមើល
72.
បេតិកភ័ណ្ឌ | ខែកុម្ភៈ 20, 2012 ម៉ោង 9:55 ព្រឹក
ប្រវត្តរូបបងស្តាប់ទៅគួរអោយស្រណោះ និងចូលចិត្តអាន និងចងចាំជានិច្ច។
73.
Huy Sen | ខែកុម្ភៈ 29, 2012 ម៉ោង 9:31 ព្រឹក
ហ៊ើយ អានឡើងចង់ក្តៅភ្នែក តែត្រជាក់ចិត្ត ដែលបានមកលេងមកផ្ទះបងផល។
74.
Theavy Lam | ខែមីនា 2, 2012 ម៉ោង 5:01 ល្ងាច
សួស្តីចាន់ផល!
ខ្ញុំចូលចិត្តអានសៀវភៅណាស់។ ខែមុនខ្ញុំទៅអំពេញទៅទិញសៀវភៅមយកមកអាន ខ្ញុំដើររើសសៀវភៅណាដែលប្លែកនឹងទាន់សម័យ។ខ្ញុំរើសបានសៀវភៅច្រើនហើយទាំងសម័យមុនសម័យក្រោយ។ ហើយខ្ញុំឃើញសៀវភៅចង្កៀងនិទានរឿងខ្មោច, ខ្ញុំគិតថាទិញឬមិនទិញ បែរមើលនៅក្រោយក្របសៀវភៅ អន្ទិតម្នាក់ធ្វើមាត់ស្ញេញដាក់ខ្ញុំ ohខ្ជិលទិញណាស់ អ្នកនិពន្ធល្អគេមិនដាក់រូបគេឡើយ ព្រោះខ្លាចអ្នកអានអស់អារម្មណ៍តែពេលដើរទៅដើរមកអត់បានសៀវភៅផ្សេងក៏សំរេចចិត្តសាកទិញសៀវភៅចង្កៀងនិទានរឿងខ្មោចលមើល។ ខ្ញុំសូមសរសើរ ខ្ញុំចូលចិត្តជាងគេគឺរឿង ជ្រកភ្លៀង ចង្កៀងនិទានរឿងខ្មោច និងរឿង កាបូបលុយ។ ខ្ញុំសើចជាងគេគឺរឿងចង្កៀងនិទានរឿងខ្មោច ចំណែករឿង កាបូបលុយនិងរឿងជ្រកភ្លៀងមានន័យពិចារណាល្អអស់ទាស់។ ចង់សួរថា ចេញស្នាដៃបោះពុម្ភ បានប៉ុន្មានក្បាលហើយព្រោះខ្ញុំឃើញមានតែមួយ។ ខ្ញុំចូលចិត្តអានរឿងខ្លីៗឆាប់ចប់ និងមិនគិតច្រើនថាតើមានអីកើតឡើងដល់តួនេះតួនោះ ខ្ញុំគិតថាខ្ញុំយ៉ាប់មហាសែនយ៉ាប់។
ខ្ញុំទើបតែមានពេលមកមើលទំព័រនេះ ពិតជាឡួយមែន! សូមបង្កើតស្នាដៃថ្មីៗបន្ថែមទៀត ខ្ញុំកំពុងចាំមើល. សំណាងល្អ
75.
ចាន់ផល | ខែមីនា 3, 2012 ម៉ោង 4:09 ល្ងាច
សួស្ដី! អរគុណណា ដែលបានអានសៀវភៅខ្ញុំ រហូតបានមកដល់ទីនេះ 🙂 និយាយដល់ស្នាដៃរបស់ខ្ញុំ គឺបានបោះពុម្ពប៉ុន្មានចំណងជើងដែរ មានប្រលោមលោកពីររឿង ស្នេហាសុភាពបុរស និង ខែរងា ក្រៅពីនេះគឺសៀវភៅរឿងខ្លី ចង្កៀងនិទានរឿងខ្មោច នោះឯង ហើយនេះគឺរឿងដែលខ្ញុំផ្សាយតាមអនឡាញ៖ http://www.facebook.com/media/set/?set=a.10150632272688816.401326.330715723815&type=3
សុខភាពល្អ!
76.
krousarrikreay | ខែមីនា 24, 2012 ម៉ោង 9:53 ព្រឹក
សួស្តីបង!
ខ្ញុំធ្លាប់តែស្គាល់ និងកោតសរសើរបងក្នុងនាមជាអ្នកនិពន្ធ តែក្រោយពីអានប្រវត្តិបងហើយខ្ញុំរិតតែសរសើរបងថែមទៀត។ បងបានឆ្លងកាត់រឿងព្យុះភ្លៀងច្រើនណាស់ ប៉ុន្តែបងនៅតែអាចជំនះដើរមកដល់ចំនុចនេះ។ បងជាគំរូល្អដល់សំរាប់ក្មេងៗជំនាន់ក្រោយ រួមទាងខ្ញុំផងដែរ!!! 🙂
77.
ហៃ ប៉ាហ៊ិន | ខែមីនា 28, 2012 ម៉ោង 3:54 ល្ងាច
ស្ដាប់ប្រវត្តិរូបបងពិតជាកំសត់លើសពីប្រលោមលោកដែលខ្ញុំធ្លប់អានទៅទៀត ។ បងប្រុស ! ជីវិតគឺជាការតស៊ួ ។ មនុស្សដូចបងគឺខ្វះភាពកក់ក្ដៅខ្លាំងណាស់
ហើយក៏ជាមនុស្សដែលស្រមើស្រមៃខ្ពស់ណាស់ដែរ ។ តែពេលអនាគតបងនឹងក្លាយ
ជាមនុស្សដែលរស់នៅក្នុងឆាកជីវិតដ៏មានន័យពីព្រោះអ្វីៗដែលបងមានគឺសុទ្ធតែជារបស់បងម្នាក់គត់ ។
78.
មនុស្សចម្លែក | ខែមេសា 9, 2012 ម៉ោង 6:22 ល្ងាច
សួស្តី បងចាន់ផល! ខ្ញុំបានអានប្រលោមលោករឿង ខែរងាររបស់បងរួចហើយ។ វាពិតជាស្នាដៃបទនិពន្ឋប្លែកគេសំរាប់យុវនិពន្ឋសម័យថ្មី។ ខ្ញុំមិននឹកស្មានថាស្នាដៃរបស់បងមានអត្ថន័យ អត្ថរសល្អដល់ប៉ុណ្ណឹងសោះ។ ក្នុងតួអង្គនោះខ្ញុំចូលចិត្តតួអង្គប្រភាខ្លាំងណាស់ នាងជាស្រីឆ្នាស់ ជាស្រីចូលចិត្តវិភាគចរិករបស់មនុស្ស ស្រលាញ់ឪពុកម្តាយខ្លាំងណាស់។បងចេះនិពន្ឋយកខែរងាធ្វើជាប្រធានបទ តែស្តាយណាស់ឆ្នាំ ២០១២នេះគ្មានខែរងារសោះ បើមានត្រឹមតែរយះពេលខ្លីសោះ។ មិនដូចកាលពីឆ្នាំមុនៗទេ។ ខ្ញុំពិតជាចូលចិត្តអានរឿងខែរងារណាស់ មិនចេះធុញទ្រាន់ឡើយ។
79.
Ravy Yuth | ខែឧសភា 20, 2012 ម៉ោង 11:41 ព្រឹក
😥 កំសត់រកតែនិយាយមិនចេញទេ។ ជិតពាក់កណ្តាលជីវិតហើយ ដូចមិនទាន់បានស្គាល់ថាសុខទៀតបង។ ហឺម… ខ្ញុំជូនពរអោយជីវិតបន្ទាប់របស់បង ទៅមុខទៀត ទទួលបានតែសេចក្តីសុខ សុភក្រមង្គលណាបង!
រាល់តែដងហ្នឹង មើលអត្ថបទកំសត់របស់គេរួចទើបដឹងថាខ្លួនឯងមានសំណាង!! ចេះតែភ្លេចថាខ្លួនឯងមានសំណាង មានពេលខ្លេះមកអន់ចិត្តហ្នឹងខ្លួនឯងថែមទៀង យ៉ាប់ហ្នងងង។
80.
ចាន់ផល | ខែឧសភា 21, 2012 ម៉ោង 11:35 ល្ងាច
នឿយមុនស្រណុកក្រោយ ខ្ញុំជឿថាជីវិតខ្ញុំគឺដើរតាមពាក្យមួយឃ្លានេះ! 😀
81.
vidavy | ខែឧសភា 28, 2012 ម៉ោង 3:49 ល្ងាច
Sour sdey Mr.Chanphal, i really like your song that you wrote..All the songs so have good meaning and emotion, I also like write song and want to be a poetry in the future but i now i am very busy with my work so much..So dont have free time for write drama and song..How ever poetry can not make money a lot as you said, But i love when i was young…any ways now day i dont know the school that teach write drama neng sor..
82.
ចាន់ផល | ខែឧសភា 28, 2012 ម៉ោង 6:24 ល្ងាច
Just learn at home by watching TV 🙂 btw thanks so much for ur comment.
83.
vidavy | ខែឧសភា 28, 2012 ម៉ោង 8:24 ល្ងាច
Many thanks, I will follow by your comment….Mr.Chanphal pit chea jet laor man.
84.
Sronglong Chhem | ខែសីហា 21, 2012 ម៉ោង 10:44 ព្រឹក
មិនធ្លាប់គិតសោះថា អ្នកនិពន្ធរបស់រស្មីហង្សមាសដ៏ល្បីឈោ្មះម្នាក់ ធ្លាប់មានស្រុកកំនេិីត និង រៀនសាលាបឋមសិក្សា ដូូចរូបខ្ញុំដែរ។ តែនេះជាការពិត ឃុំពាមជីកង ស្រុងកងមាស ខេត្តកំពង់ចាម និង សាលាបឋមសិក្សា ពាមជីកង។
85.
setharatana | ខែកញ្ញា 6, 2012 ម៉ោង 3:59 ល្ងាច
សាលាឋមសិក្សាសំបួរមាស ក៏ជាសាលាខ្ញុំដែរ…
86.
Tharm | ខែកុម្ភៈ 8, 2013 ម៉ោង 5:18 ល្ងាច
សួស្ដីបងកវីរស្មីហង្សមាស ខ្ញុំក៏មានស្រុកកំណើតខេត្តកំពង់ចាមដូចបងដែរតែខ្ញុំនៅស្រុកព្រៃឈរ។ បងពិតជាមានការតស៊ូល្អមែន សូមសរសើ។ តាមពិតទៅ ខ្ញុំមានក្ដីស្រម៉ៃមួយ ហើយក៏ធ្លាប់តស៊ូរព្យាយាមដែរ តែរាល់លើកខ្ញុំតែងទទួលភាពបរាជ័យ។ ក្ដីស្រម៉ៃនោះគឺអ្នកចំរៀង តើបងអាចជួយណែនាំ បង្ហាញផ្លូវ
អ្នកជនបទដូចខ្ញុំខ្លះបានទេបង?
87.
ចាន់ផល | ខែកុម្ភៈ 8, 2013 ម៉ោង 5:37 ល្ងាច
ប្អូនគួរតែព្យាយាមបន្តទៀត ព្រោះខ្ញុំជឿថា បើប្អូនមានទឹកដមសំឡេងល្អ ខាងផលិតកម្មនឹងទទួលប្អូនមិនខាន។ ទោះជាយ៉ាងណា ក៏ប្អូនកុំធ្លាក់ទឹកចិត្ត ហើយត្រូវគិតពីអ្វីដែលប្អូនអាចធ្វើបានល្អជាងការច្រៀង។ ប្អូនត្រូវគិតថា មានមនុស្សជាច្រើនដែលចង់ធ្វើជាអ្នកចម្រៀង ហើយក្នុងចំណោមពួកគេ អ្នកខ្លះក៏ល្បី អ្នកខ្លះក៏បានត្រឹមច្រៀងតាមក្រុមភ្លេងនានា ឯអ្នកខ្លះទៀតក៏បានត្រឹមច្រៀងខារ៉ាអូខេលេង… តែពួកគេមិនឈប់ច្រៀងទេ ព្រោះពួកគេចូលចិត្តច្រៀង។ ហេតុនេះក្ដីស្រមៃមនុស្សមិនសុទ្ធតែអាចក្លាយជាការពិតទេ ប៉ុន្តែមនុស្សត្រូវឆ្លាត ចេះស្រមៃអ្វីតាមលទ្ធភាព ឬសម្ថភាពខ្លួន ទើបមិនជួបរឿងខកចិត្ត។
ប្អូនអាចផ្ញើសំឡេងប្អូនមកខ្ញុំ តាម៖ chanphalsok@yahoo.com ឬក៏ផ្ញើទៅក្រុមហ៊ុនហង្សមាសតែម្ដង។
88.
Tharm | ខែកុម្ភៈ 13, 2013 ម៉ោង 3:43 ល្ងាច
អរគុណណាស់បងដែលបងផ្ដល់កិត្តិយស់ឆ្លើយតបមកខ្ញុំវិញ ខ្ញុំពិតជាសប្បាយចិត្តណាស់ ពេលដែលបានស្ដាប់ប្រសាសន៏ ក៏ដូចជាការណែនាំរបស់បង ។ ហើយខ្ញុំនឹងផ្ញើបទចំរៀងរបស់ខ្ញុំទៅបងចាប់ៗនេះ ហើយក៏សូមអោយបងជួយផ្ដល់ជាមតិខ្លះៗ សំរាប់ជាការកែតំរូវនូវចំនុចខ្វះខាត់របស់ប្អូន។
89.
Tharm | ខែកុម្ភៈ 14, 2013 ម៉ោង 5:25 ល្ងាច
សួស្ដីបង ខ្ញុំបានផ្ញើបទចំរៀងរបស់ខ្ញុំអោយបងហើយ សង្ឃឹមថាបងបានស្ដាប់ និងជួយផ្ដល់ជាមតិខ្លះៗសំរាប់ប្អូនទុកជាការកែតំរូវ។ ហើយសូមបងអធ្យាស្រ័យផង ដោយសាប្អូនពុំមានបទចំរៀងច្រើន ទើបផ្ញើទៅបងតែមួយបទ។ ហើយបទនេះដែរខ្ញុំបានថតកាលពីពេលដែល ខ្ញុំមករៀននៅភ្នំពេញតំបូង ប្រហែលជាបួនប្រាំខែមុន។
90.
Dalin | ខែមេសា 19, 2013 ម៉ោង 4:31 ល្ងាច
កំសត់ណាស់បង
91.
Chenda | ខែមករា 24, 2014 ម៉ោង 12:58 ល្ងាច
សូរស្តីបង!ខុំ្ញជាសមាជិកថ្មីដែលព្យាយាមស្វែងរកវីធីទាក់ទងនិងបង ព្រោះខុំ្ញមានបំណងនិងចង់ក្លាយជាអ្នកនិពន្ធម្នាក់ តើបងអាចជួយផ្តល់នូវវិធីសាស្រ្តក្នុងការស្វែងយល់អំពីរឿងនេះបានទេបង?
92.
ចាន់ផល | ខែមករា 24, 2014 ម៉ោង 4:25 ល្ងាច
ប្អូនអាចអាននៅទីនេះ គឺខ្ញុំមានសរសេរបទពិសោធន៍យ៉ាងច្រើន។ វិធីសាស្ត្រមិនអាចនិយាយតែពីរបីឃ្លាបានទេ គឺទាមទារឱ្យស្វែងយល់ខ្លួនឯង ដែលកើតចេញពីការអានស្នាដៃល្អៗរបស់អ្នកនិពន្ធពូកែៗ។ បើយើងមានទេពកោសល្យ អានហើយ ក៏សរសេរបាន។
93.
ទេពច្យុតសន្តិការិកា | ខែមីនា 11, 2014 ម៉ោង 1:59 ល្ងាច
សួស្តីបងប្រុស! ខ្សែជីវិតដែលបងបានសរសេរនេះខ្ញុំសឹងតែមិនជឿថាមានពិត ខ្ញុំចូល ចិត្តវិជ្ជានិពន្ធខ្លាំងណាស់ វាជាភាពចៃដន្យ រឺចេតនាខ្ញុំក៏អត់ដឹងដែរដែលខ្ញុំអាចសរសេរ រឿងបានប៉ុន្តែបញ្ហាត្រង់ថាខ្ញុំមិនអាចសរសេររឿងដែលបង្ហាញពីជីវិតការតស៊ូចេញសោះ
ចង់ប្រឌិតក៏ស្រម៉ៃមិនចេញ ខំទៅមើលភាពយន្តដែលបង្ហាញពីជីវិតមើលបានតែបន្តិច ក៏យល់ថាសង្គមអយុត្តិធម៌ជ្រុលពេកក៏លែងចង់មើល។ ការពិតទៅខ្ញុំក៏មិនបានរស់នៅ ជាមួយប៉ាម៉ាក់តាំងពីថ្នាក់បឋមដែរតែក៏មិនដែលជួបជីវិតដែលលំបាកស្មុគស្មាញអីដែរ ទើបមិនយល់ មិនចង់ជឿថាជីវិតអាចមានបែបនឹង
94.
Venerable vichai | ខែធ្នូ 18, 2014 ម៉ោង 12:33 ព្រឹក
អានបណ្តើរទឹកភ្នែកអាត្មាវាក៏ស្រក់ចុះបណ្តើរ តាមការរៀបរាប់របស់បងខាងលើ ដូចជាមិនសូវខុសគ្នាប៉ុន្មានឡើយ ការផ្លាស់ប្តូទីកន្លែង ការផ្លាស់ប្តូរមុខរបរ ដើរលក់នំ ទទូល និង ធ្វើដោយម្តាយ មិនខុសគ្នាទេបង..! អានអត្ថបទបងក៏ហាក់បីដូចជាហេតុការណ៍នោះទើបតែកើតថ្មីៗ..! លោកប្អូនក៏មានស្ថានភាពស្រដៀងនិងបងដែរ. តែអាត្មាមិនពូកែររៀបរាប់ដូចបងទេ
95.
លីម បញ្ញា | ខែធ្នូ 29, 2014 ម៉ោង 4:48 ល្ងាច
ជីវប្រវត្តរបស់បង ធ្វើឲ្យខ្ញុំអានទឹកភ្នែកហូរដោយមិនដឹងខ្លួន ឆាកជីវិតបងទម្រាំបានដល់ថ្ងៃនេះ បងឆ្លងកាត់ការនិរទេសស្រុកភូមិទីស្នាក់អាស្រ័យម្តងហើយម្តងទៀត ឆាកជីវិតកាលណាផ្លាស់ប្តូរទីកន្លែងរស់នៅពីមួយទីមួយវាមិនមែនជារឿងងាយស្រួលនោះទេ ដូច្នេះ ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថាបងពិតជាពិបាក កាលនៅតូចបងត្រូវទទួលបានអារម្មណ៍មួយ គឺអារម្មណ៍ខ្វះក្តីស្រលាញ់ពីមនុស្សនៅជុំវិញខ្លួនបង ខ្ញុំពិតជាមានមោទន:ភាពចំពោះបងប្រុសណាស់ តែបងបានពុះពារក្នុងជីវិតដ៏កម្សត់មួយនេះ ហើយបងបានទទួលភាពជោគជ័យមួយសម្រាប់ជីវិតបន្ទាប់ពីបងបានជួបប្រទះការលំបាកអស់ជាច្រើន ខ្ញុំមានតែជូនពរបងប្រុស ឲ្យបងជួបតែភាពជោគជ័យក្នុងជីវិតរហូតទៅ ទទួលបានភាពកក់ក្តៅ ក្តីស្រលាញ់ពីមនុស្សនៅក្បែរខ្លួន មានសុខភាពល្អ និងទទួលបានប្រជាប្រិយភាពកាន់តែខ្លាំងឡើងណាបងប្រុស កវី វ័យក្មេង
96.
ជួន ច័ន្ទធីតា | ខែធ្នូ 30, 2014 ម៉ោង 12:22 ព្រឹក
ខ្ញុំតែងតែគិតថាជិវិតរបស់ខ្ញុំពិបាកណាស់ តែក្រោយពីបានចំនាយពេលអានពីជិវិតរបស់បងធ្វើអោយខ្ញុំគិតថាជិវិតរបស់ខ្ញុំលំបាកមិនបានំមួយភាគរបស់បងផង។ មានការតស៊ូ ទើបជោគជ័យបានមកដោយមានន័យ។
97.
កូន ចាបមាស | ខែវិច្ឆិកា 30, 2016 ម៉ោង 2:17 ល្ងាច
កំសត់ណាស់បង ជីវិតពិតជាមានគ្រប់រសជាតិ សប្បាយ រីករាយ ហើយអតីកាលបានបន្សល់អនុស្សាវរីដែលតែងធ្វើឲ្យយើងនឹកជានិច្ច។ ទោះពីមុនធ្លាប់រស់នៅបែបណា ដំណើរជីវិតបែបណា តែឥឡូវនេះ បងប្រុសក៏បានដើរនៅលើវិថីជីវិតមួយដែលប្រសើរហើយ។ ជូនពរបងមានសុខភាពល្អ!