ឈាមពេជ្រ
ថ្ងៃទី២០ កុម្ភៈ ២០១០
វាជាអនុស្សាវរីយ៍សំខាន់មួយក្នុងជីវិតខ្ញុំ! ខ្ញុំធ្លាប់ស្រមៃចង់ក្លាយជាអ្នកនិពន្ធទំនុកច្រៀង តែក៏ធ្លាប់បោះបង់វិញ ព្រោះគិតថាវាមិនអាចកើតឡើងចំពោះខ្ញុំទេ… ប៉ុន្តែថ្ងៃមួយ ខ្ញុំក៏បានឡើងកាំជណ្ដើរក្រុមហ៊ុនហង្សមាស គឺ លោកគ្រូ ពេជ្រ ពណ្ណរាយ នាំខ្ញុំទៅទីនោះ។ អារម្មណ៍កាលណោះ ខ្ញុំគ្រាន់តែខំផ្ដិតទិដ្ឋភាពនៅជុំវិញខ្លួនឱ្យចាំ គ្មាននឹកថានឹងអាចធ្វើការនៅទីនោះទេ… ខ្ញុំយល់ថា ខ្លួនឯងមិនមែនជាមនុស្សមានសំណាងអីទេ គ្រាន់តែគេចារមកឱ្យខ្ញុំឧស្សាហ៍ជួបរឿងរ៉ាវប្លែកៗតែប៉ុណ្ណោះ ហើយគ្រប់យ៉ាងវាគ្រាន់តែជាការឆ្លងកាត់ ថ្ងៃនេះមាន ថ្ងៃស្អែកក៏បាត់ទៅវិញ… ក៏យល់ថាគ្រប់យ៉ាងក្នុងលោកនេះគឺធម្មតា គ្មានអីគួរឱ្យរំភើបខ្លាំង អ្វីៗសុទ្ធតែកើតឡើងពីហេតុផល សូម្បីតែការរាប់អានគ្នាក៏អ៊ីចឹង បើយើងមិនល្អ បើយើងមិនពូកែ គ្មានអ្នកណាគេមកនិយាយជាមួយយើងទេ… វាធ្វើឱ្យខ្ញុំលែងចង់បានអ្វីទាំងអស់… នឿយណាយ… តែក៏ពេញចិត្តដែលខ្លួនឯងកើតមក មិនសូវឆ្លាត មិនសូវស្អាត ហើយក៏ជាកូនអ្នកក្រ… មានត្រឹមខួរក្បាលចេះវិភាគប៉ុណ្ណឹងក៏ល្អ ព្រោះវិភាគដឹងថា អ្នកឆ្លាត អ្នកស្អាត អ្នកមាន ក៏គ្មានអីអស្ចារ្យដែរ គឺគ្រាន់តែរស់នៅក្នុងការបោកបញ្ឆោតតែប៉ុណ្ណោះ។
អារម្មណ៍ប្រែប្រួល អ្វីដែលខ្ញុំគិតមិនសុទ្ធតែត្រូវទេ… ខ្ញុំក៏បានឱកាសសាកល្បងសរសេរអត្ថបទចម្រៀង។ ខ្ញុំមិនសូវពូកែសរសេរទេ តែខ្ញុំត្រូវធ្វើឱ្យអស់ពីចិត្ត។ ឆាកជីវិតគឺបែបនេះ មិនបាច់រំភើបខ្លាំងទេ តែក៏គួរតែរៀនរកសុភមង្គលពីអ្វីដែលខ្លួនបានជួប រៀនញញឹមនឹងធ្វើកិច្ចការដែលជាកាតព្វកិច្ចរបស់ខ្លួន រៀនសប្បាយចិត្តនឹងជោគជ័យចៃដន់ដែលខ្លួនសម្រេចបាន។ ខ្ញុំខំសរសេរអត្ថបទចម្រៀងទាំងគិតថា តើស្នាដៃធម្មតារបស់ខ្ញុំនេះអាចច្រៀងដោយអ្នកចម្រៀងល្បីៗក្នុងក្រុមហ៊ុននេះឬអត់?
អរគុណណាស់ ព្រោះនៅពេលដែលបទនេះចាក់តាមវិទ្យុដំបូងក៏មានអ្នកស្ដាប់គាំទ្រជាច្រើន។ ពាក្យពេចន៍ដែលខ្ញុំបានសរសេរអាចធ្វើឱ្យមនុស្សច្រើននាក់យំ… ស្ទើរតែមិនជឿ បើទោះជាពេលខ្លះខ្ញុំលេងលើច ធ្វើដូចជាអួតខ្លួនឯងនៅចំពោះមុខមិត្តភក្តិក៏ដោយ តែក្នុងចិត្តខ្ញុំពិតជាមិនចង់ជឿថា ស្នាដៃខ្ញុំមានអ្នកគាំទ្រឡើយ។
វាជាអត្ថន័យចម្រៀងទីមួយរបស់ខ្ញុំដែលបានចេញលក់ពីផលិតកម្ម រស្មីហង្សមាស ហើយវាក៏ទទួលបានការគាំទ្រ ដែលធ្វើឱ្យខ្ញុំក្លាយជាអ្នកនិពន្ធអត្ថបទចម្រៀងម្នាក់រហូតមកដល់ពេលនេះ។
ឈាមពេជ្រ
ឈាមពេជ្រ រំលេចពីខ្សែជីវិតតស៊ូនៃគ្រួសារស្រ្តីមេម៉ាយម្នាក់… គាត់មិនចុះចាញ់ព្យុះភ្លៀងជីវិតទេ ព្រោះគាត់ត្រូវចិញ្ចឹមកូនប្រុសស្រីរបស់គាត់ឱ្យធំ ដើម្បីក្លាយជាមនុស្សមានប្រយោជន៍ សោតឯកូនប្រុសរបស់គាត់វិញ ក៏ដើរតាមគន្លងធម៌ ចម្រើនវ័យក្នុងឧត្តមគតិ ក្លាយជាមនុស្សល្អ ស្គាល់ខុសស្គាល់ត្រូវ រស់នៅប្រកបដោយក្តីដឹងគុណ និងក្ដីស្រលាញ់… នេះគឺជាជីវិតដ៏សាមញ្ញមួយដែលធ្វើឱ្យខ្ញុំរំភើប!
63 មតិ Add your own
ទំលាក់ មួយចំលើយតប ទៅ Jump&Run បោះបង់ការឆ្លើយតប
Trackback this post | Subscribe to the comments via RSS Feed
អនុស្សាវរីយ៍ 
1.
Narak | ខែកុម្ភៈ 21, 2010 ម៉ោង 12:01 ព្រឹក
បងផល! រឿងហ្នឹងពិតមែនអត់? ញ៉ុមស្រលាញ់បទនេះខ្លាំងណាស់ មនដាច់ចិត្តលុបបទហ្នឹងពីទូរស័ព្ទសោះ( គ្រប់បទបង រាជ និង មីដាដា ញ៉ុមទុកទាំងអស់) ពេលលឺបទហ្នឹងដំបូងញ៉ុមគិតថា ជារឿងពិតរបស់ បងរាជ តែខុសតាទេ គាត់នៅភ្នំពេញ តែញ៉ុមនៅតែស្រលាញ់បទនេះ បំផុតត្រង់ “សាកលវិទ្យាល័យ និស្ស័យនិស្សិតនៅវត្តមើលខ្លួនចិត្តឃាត់ ឃុំឃាំងបេះដូងក្នុងកាយ………..កូនក្លាយជាគ្រូកូនវិលទៅភូមិជួបម៉ែ វិលជាមួយស្នេហ…….។ រាត្រីសួស្តីបងផល!
2.
ចាន់ផល | ខែកុម្ភៈ 22, 2010 ម៉ោង 11:36 ព្រឹក
បទនេះក៏ស្រដៀងរឿងខ្ញុំខ្លះៗ ក៏ស្រដៀងរឿង រាជ ខ្លះៗ ព្រោះខ្ញុំបែកពីឪពុកតាំងពីតូច ឯ រាជ ក៏ធ្លាប់រស់នៅបែកពីឪពុកដែរ តែ រាជ ប្រាប់ខ្ញុំថា បទនេះដូចសាច់រឿងរបស់មិត្តស្និទ្ធស្នាលរបស់គាត់ម្នាក់ ដែលជានិសិ្សតរស់នៅវត្ត ជាកូនកំព្រាឪពុក ហើយម្ដាយលក់ស្រែឱ្យមករៀនបន្តនៅភ្នំពេញ។
យ៉ាងណា បទនេះគឺជីវិតមួយដែលខ្ញុំប្រឌិត ព្រោះខ្ញុំស្រលាញ់ជីវិតបែបនេះ ទោះបីក្រ ទោះបីកំព្រា តែនៅមានកម្លាំងចិត្តក្នុងការតស៊ូ ព្រោះគេមានអ្នកតស៊ូជាមួយ មិនមែនរស់នៅតស៊ូម្នាក់ឯងទេ។ កូនប្រុសម្នាក់ក្នុងអត្ថន័យបទចម្រៀងនេះជាមនុស្សមានសុភមង្គលបំផុត មិនបាច់ប្រាថ្នាជីវិតអស្ចារ្យ តែគេមានជីវិតសាមញ្ញ ពោរពេញដោយក្ដីស្រលាញ់។
3.
សម្ផស្ស | ខែតុលា 28, 2010 ម៉ោង 5:03 ល្ងាច
មែនហើយបទនេះបង្ហាញពីអ្នកក្រចេះតស៊ួ តែនេះក្នុងសាច់រឿង
អ្នកក្រតស៊ូហើយបានសំរេចទៀត ។ គិតទៅអោយតែតស៊ូគឺគង់តែបានសម្រេចទេមែនទេបងផល ។
4.
អ្នកស្នេហាជាតិខ្មែរ | ខែកុម្ភៈ 26, 2012 ម៉ោង 9:34 ព្រឹក
បងផល! ខ្ញុំសូមសរសើរដោយស្មោះចំពោះស្នាដៃរបស់បងនេះ។ ខ្ញុំពិតជាពេញចិត្តណាស់ចំពោះអត្ថន័យចម្រៀងមួយបទនេះ។ បងដឹងទេ ខ្ញុំអាចច្រៀងបទនេះបានបន្ទាប់ពីស្តាប់តែពីរបីដងប៉ុណ្ណោះ។ មិនលាក់បាំងទេ ខ្ញុំក៏ជានិស្សិតក្រីក្រម្នាក់ដែរ(រៀននៅសាលាតិចណូ) បើគ្មានអាហារូបករណ៍ទេ ខ្ញុំក៏គ្មានវាសនាមករៀននៅភ្នំពេញដែរ។ ប្រហែលមានតែអ្នកក្រទេ ទើបយល់ពីជីវិតតស៊ូនេះ…?
5.
អ្នកស្នេហាជាតិខ្មែរ | ខែកុម្ភៈ 26, 2012 ម៉ោង 9:40 ព្រឹក
បើអាច ខ្ញុំសូមសំណូមពរមួយបានទេបងផល? សូមបងបន្តសរសេរនូវបទចម្រៀងដែលប្រកបដោយអត្ថន័យនៃជីវិតបែបនេះជាបន្តទៅទៀត។ សូមអគុណទុកជាមុន… ពីនិស្សិតក្រីក្រម្នាក់…! 🙂
6.
ចាន់ផល | ខែកុម្ភៈ 27, 2012 ម៉ោង 2:02 ល្ងាច
បាទ សំណូមរបស់ប្អូននេះក៏ជាគោលបំណងរបស់ខ្ញុំ ក្នុងអាជីពអ្នកនិពន្ធទំនុកច្រៀងនេះដែរ។ អរគុណណា៎!
7.
យូណៃ | ខែកញ្ញា 1, 2011 ម៉ោង 9:55 ព្រឹក
ញុំស្រលាញ់ប្រយោគមួយឃ្លានេះណាស់(តែក៏ពេញចិត្តដែលខ្លួនឯងកើតមកមិនសូវ ឆ្លាត មិនសូវស្អាត ហើយកូនអ្នកក្រ មានត្រឹកខួរក្បាលចេះវិភាគប៉ុនឹងក៏ល្អ ព្រោះវិភាគដឹងថាអ្នកឆ្លាត អ្កកស្អាត អ្នកមានក៏គ្នានអ្វីអស្ចារ្យដែលគឺគ្រាន់តែរសនៅក្នុងកាបោកបញ្ឆោតតែប៉ុណោះ!!)
ញុំអានម្តងហើយម្តងទៀត មានអារម្មណ៏ថាខ្លួនឯងមិនឯកោទេ ហើយក៏គ្នាមអ្នកណា
ល្អគ្រប់ដប់ដែល!!អរគុណណាស់សម្រាប់ប្រយោគដ៏ល្អនេះ!
8.
ចាន់ផល | ខែកញ្ញា 1, 2011 ម៉ោង 11:02 ព្រឹក
បាទ! 🙂
9.
Navy | ខែកុម្ភៈ 21, 2010 ម៉ោង 11:11 ព្រឹក
Love this song very much and even more when I saw the music video….It’s such a beautiful song from my favorite singer and song writer!
I love your story behind each song you write..Love to read it…Thanks for sharing nah pa’oun Phal…Never thought that I could personally have a chance to compliment the person who wrote this song…
10.
ចាន់ផល | ខែកុម្ភៈ 22, 2010 ម៉ោង 12:04 ល្ងាច
ខ្ញុំក៏ដូចគ្នា មិននឹកថា អ្វីដែលខ្ញុំសរសេរអាចធ្វើឱ្យអ្នកស្ដាប់ចាប់អារម្មណ៍បាន… បងដឹងទេ? ពេល រាជ ថតសំឡេងក្នុងស្ទីលយ៉ូ ខ្ញុំក៏បានចូលទៅស្ដាប់ «ទៅអភិវឌ្ឈវិស័យអប់រំស្រុកស្រែ…» ពាក្យ «ស្រុក» នេះពិបាកច្រៀងណាស់ ព្រោះជាពាក្យសម្លាប់ដង្ហើម តែខ្ញុំគ្មានបទពិសោធន៍ក្នុងការសរសេរ ទើបប្រើពាក្យបែបនេះត្រង់កន្លែងស្រែកខ្ពស់ ហើយដោយរកពាក្យផ្សេងជួសអត់បាន រាជ ក៏ទ្រាំច្រៀងពាក្យនេះទាំងលំបាក។ វាជាមេរៀនមួយសម្រាប់ខ្ញុំ។
បទនេះដែរជាការដឹកនាំសម្ដែងរបស់ លោកគ្រូ ហ៊ុយ ពុធ ហើយវាដូចជាចួនគ្នាណាស់ ដែលគាត់រើសទីតាំងថត ចំកន្លែងដែលខ្ញុំឧស្សាហ៍ទៅជាងគេ គឺសាកលវិទ្យាល័យ ភូមិន្ទភ្នំពេញ និង វត្តបុទម ។ ហេតុនេះពេលខ្ញុំទៅទីនោះ ក៏ឃើញពួកគាត់កំពុងតែថតរូបភាពបទនេះដោយចៃដន្យ។
11.
Navy | ខែកុម្ភៈ 24, 2010 ម៉ោង 3:27 ព្រឹក
Kour oy chap aroum nas…Reach tver barn teing pibark…ter barn choukchei …..
12.
mekhea | ខែកុម្ភៈ 24, 2010 ម៉ោង 12:20 ល្ងាច
បទនេះមានអត្ថន័យជ្រាបដល់បេះដូងរបស់ខ្ញុំតែម្តង ! (រីករាយដែលបានស្គាល់រូបពិតរបស់អ្នកនិពន្ធ) រាល់ពេលដែលខ្ញុំច្រៀងតាមម្តងៗ ពិសេសត្រង់ប្រយោគ «ទោះព្យុះបោកខ្លាំង ម៉ែបាំងប្រឆាំងទេវតា…»
និយាយដោយពិតទៅចុះ… រាល់ពេលច្រៀងបទនេះតែងតែអួលដើមក…
13.
សុធី | ខែកុម្ភៈ 24, 2010 ម៉ោង 5:23 ល្ងាច
សួស្តី…បងចាន់ផល..តើបងសុខសប្បាយជាទេ?
នេះជាលើកទីមួយហើយដែលខ្ញុំបានមកលេងភូមិ
ស្ថានរបស់របស់កវីនិពន្ធ…មិនដឹងថាបងរីករាយនិង
ទទួលអ្នកចំងាយដូចជាប្អូនរឺមួយក៍អត់នោះទេ…។
តែបំណាច់មកដល់ទីនេះហើយ បើមិនបានជួបម្ចាស់
ភូមិស្ថាននេះ ខ្ញុំពិតជាមិនអស់ចិត្តនោះទេ….។
ខ្ញុំពិតជាចង់ស្គាល់កវីនិពន្ធបទឈាមពេជ្រណាស់។
ធ្លាប់តែឃើញឈ្មោះតាមVCD របស់ផលិតកម្មរស្មីហង្ស
មាស តែពេលនេះ ជាសំណាងណាស់សំរាប់ខ្ញុំបាន
ឃើញកវីនិពន្ធបទឈាមពេជ្រនៅទីនេះ…។ ខ្ញុំពិត
សូមកោតសសើរណាស់សំរាប់ទំនុកច្រៀងរបស់បង
ពិតជាពោរពេញទៅដោយអត្ថន័យ ពិតជាគួរអោយ
រំភើបណាស់……….។ ប្អូនក៍មានចំនង់ចំនូលចិត្ត
សរសេរទំនុកច្រៀងដូចបងដែរ..។ តែប្រហែលវាគ្រាន់តែ
ជាក្តីស្រម៉ៃមួយប៉ុណ្ណោះ ។ ជួនកាលហាក់ដូចជា
បាត់បង់ក្តីសង្ឃឹមក្នុងការឈោងចាប់យកអាជីពនេះ..។
ខ្ញុំសូមជួនពរបង ងោយជួបតែសំណាងល្អ សុខភាពល្អ
និងសូមអោតបងទទួលបានជោគជ័យក្នុងជីវភាពជា
កវីនិពន្ធទំនុកច្រៀងល្បីឈ្មោះម្នាក់..។
14.
ចាន់ផល | ខែកុម្ភៈ 25, 2010 ម៉ោង 12:52 ល្ងាច
សួស្ដី ប្អូនសុធី! 😀 រីករាយណាស់ដែលប្អូនមកលេងទីនេះ! អរគុណច្រើនដែលប្អូនពេញចិត្តបទ ឈាមពេជ្រ ។ ឮប្អូនថា ប្អូនមានចំណូលចិត្តសរសេរទំនុកច្រៀងដែរ ខ្ញុំត្រេកអរណាស់ ព្រោះពួកយើងចូលចិត្តផ្នែកនេះដូចគ្នា។ ខ្ញុំមិនពូកែសរសេរអីជាងប្អូនទេ គ្រាន់តែខ្ញុំមានឱកាសបង្ហាញស្នាដៃប៉ុណ្ណោះ។ គ្រប់គ្នាមិនដឹងថា ថ្ងៃក្រោយនឹងជួបរឿងអីឡើយ ហេតុនេះក្ដីស្រមៃក៏អាចក្លាយជាការពិត ហើយបើទោះជាក្ដីស្រមៃណាមួយមិនក្លាយជាការពិត ក៏ប្រហែលជំនួសដោយរឿងល្អណាផ្សេងដែរ។
15.
សុធី | ខែកុម្ភៈ 25, 2010 ម៉ោង 6:07 ល្ងាច
បាទ..ប្អូនមានក្តីសោមនស្សរីករាយណាស់ ដែលបានឃើញ
ការឆ្លើយតបពីបង..។ ពាក្យសម្តីរបស់បងពិតជាត្រឹមត្រូវណាស់
គ្មានអ្នកណាម្នាក់អាចទស្សន៍ទាយពីដំណើរជីវិតក្នុងពេល
អនាគតបានទេ។ មានតែការតសូ៑ព្យាយាមក្នុងពេលបច្ចុប្បន្នទេ
ទើបជាក្តីសង្ឃឹមនាពេលអនាគត។ ភាពជោគជ័យតែងតែរត់
រកអ្នកដែលមានការតសូ៑ព្យាយាមអត់ធ្នត់តែប៉ុណ្ណោះ ។វាមិន
ហា៑នរត់រកអ្នកដែលខ្ចិលច្រអូស ខ្វះការតសូ៑ព្យាយាមនោះទេ។
តួយ៉ាងដូចជាប្អូន ជាមនុស្សម្នាក់ដែលខ្វះការតសូ៑ព្យាយាម ចូល
ចិត្តត្អូញត្អែពីឆាកជីវិត ភ្លេចគិតថាខ្លួនឯងមានករណីកិច្ចមួយដែល
ត្រូវធ្វើក្នុងជីវិតទៅហើយ។ តែពេលនេះ គឺសមល្មមដែលប្អូនគួរ
រៀនតសូ៑ក្នុងឆាកជីវិត ដោយមិនរងចាំទេវតាកែប្រែវាសនាអោយ
បានភ្លឺស្វាងនោះឡើយ។ មានតែការតសូ៑ព្យាយាមទេ ដែលអាច
នាំប្អូនទៅរកភាពភ្លឺស្វាងបាន។ សូមបងជួយណែនាំប្អូនផង ព្រោះ
ប្អូនមិនដែលធ្លាប់នៅក្បែរអ្នកនិពន្ធ ណាម្នាក់ ទេ..។ ដូច្នេះសូមបង
មេត្តាទទួលយកការគោរពរាប់អានពីប្អូនផង…។ ប្អូនសង្ឃឹមថា
និងបានស្គាល់បងអោយកាន់តែច្បាប់ថែមទៀត៕
16.
ចាន់ផល | ខែមីនា 1, 2010 ម៉ោង 1:52 ល្ងាច
ខ្ញុំរីករាយនឹងរាប់អានប្អូនជានិច្ចណា!
17.
Narak | ខែកុម្ភៈ 26, 2010 ម៉ោង 11:15 ល្ងាច
អត្ថន័យជ្រាលជ្រៅណាស់ ប្អូនសសើរបងសុធីណាស់ មិនមែនជាអ្នក និពន្ឋទេ តែពូកែសសេរណាស់ គ្រាន់បើជាងខ្ញុំៗអត់ចេះសសេរ អីវែងទេ និយាយអញ្ចឹងបងុសធី បងមានប្លុកដែរអត់?
18.
កូនពៅ | ខែកុម្ភៈ 28, 2010 ម៉ោង 10:22 ល្ងាច
ប្អូនក៏ជាប្រិយមិត្តម្នាក់ដែរដែលគាំទ្រ ឈាមពេជ្រ!!! ខ្ញុំសូមសារភាពដោយស្មោះ ពេលខ្ញុំស្តាប់បទនេះជួនកាល ធ្វើឱ្យខ្ញុំបះរោមម្តងៗៗៗ ខ្ញុំក៏មិនយល់ដែរ!!! ខ្ញុំផ្តោតអារម្មណ៍ខ្លាំងពេកដឹង! តែសូមសរសើរបងចាន់ផល ដែលបានប្រសូតទំនុកចម្រៀងដ៏មានអត្ថន័យនេះ សូមទឹកខ្មៅបទកាន់តែស្រក់បង្ហូរអង្រួនអារម្មណ៍ប្រិយមិត្តអ្នកអានកាន់តែច្រើន… ជោគជ័យ!!!
19.
ចាន់ផល | ខែមីនា 1, 2010 ម៉ោង 1:49 ល្ងាច
អរគុណច្រើនប្អូន! 😀
20.
សុធី | ខែមីនា 2, 2010 ម៉ោង 11:19 ព្រឹក
បាទ…ប្អូនសូមអរគុណណាស់ដែលបងបានទទួលការគោរពរាប់អានពីរូបប្អូន។ រូបបងពិតជាអ្នកនិពន្ធវ័យក្មេងម្នាក់ដែលមានធម្មជាតិជាមនុស្សម្នាក់រួសរាយរាក់ទាក់បំផុត។ ខុសពីអ្នកនិពន្ធខ្លះ ផ្សេងទៀត ដែលគាត់តាំងខ្លួនជាអ្នកល្បីតែងតែបង្កើតឬកពារដែលមិនគួរនិងយកតំរាប់តាម។ ដឹងទេថាបងជាមនុស្សដែលមានទស្សនៈវីជ្ជាពីជីវិតខ្ពស់។ ប្អូនបានមើលសំនេររបស់បងពិតជាគួរកោតសរសើរណាស់ពីទស្សនៈយល់ឃើញរបស់បង។ នៅពេលដែលរូបប្អូនបាននិយាយឈ្មោះរបស់បងជំរាបជូនដល់អ្នកមីងបូរណ៍ដែលជាស្រ្តីអ្នកនិពន្ធខ្មែរមួយរូបដែលឋិតក្នុងដួងចិត្តរបស់ប្អូន ដែលប្អូនចាត់ទុកគាត់ដូចជាម្តាយ ហើយគាត់
តែងតែជួយលើទឹកចិត្ត បណ្តុះបណ្តាល អប់រំទូន្មានប្អូនដើម្បីក្លាយជា
ជាអ្នកនិពន្ធល្អម្នាក់។ គាត់បានសរសើរថាបងជាអ្នកនិពន្ធជំនាន់
ក្រោយមួយរូបដែលមានទេពកុសល្យ ក្នុងចំណោមអ្នកនិពន្ធជំនាន់
ក្រោយគាត់ពេញចិត្តបងបំផុត៕ គាត់ចូលចិត្តអានសំនេររបស់បង
ជាងគេ។ ហើយគាត់បានមានប្រសាស៍ទៀតថា គាត់ជាអ្នកអ្នកការពារ
រាល់ស្នាដៃរបស់បង ទោះបីមានអ្នកនិពន្ធចាស់ខ្លះដែលមានទស្សនៈ
ចង្អៀតចង្អល់ ជំទាស់ជាមួយរូបគាត់ មិនព្រមទទួលយកស្នាដៃ ល្អៗ
ពីអ្នកនិពន្ធជំនាន់ក្រោយដែលមានទេពកោសល្យដូចជារូបបង។តែ
ប្អូនក៍មិនយល់ពីគំនិតនិងទស្សនៈរបស់ពួកគាត់ដែរថា តើពួកគាត់
ពិតជាខ្លាចរលកក្រោយច្រានរលកមុនមែនរឺ? ប្រសិនបើពួកគាត់មាន
មានគំនិតបែបហ្នឹងមែន ប្អូនគិតថាពួកគាត់គួរតែទំលាក់ដងប៉ាកកា
និងទឹកខ្មៅចោលទៅប្រសើរជាង ព្រោះវាគ្មានតំលៃអ្វីដែលគួរបន្ត
ដំនើរលើវិថីជីវិតជាអ្នកនិពន្ធនោះទេ។ ប្ញស្សីចាស់មិនចង់អោយកើត
មានទំពាំង លូតលាស់ជាប្ញស្សីថ្មីទេ តើវាសនានៃគុម្ភប្ញស្សីនិងទៅជា
យ៉ាងណា ប្រាកដជាមានគុម្ភរាងរាវទៅៗរហូតបង់សូន្យ គ្មានឈ្មោះ
គុម្ភប្ញស្សីនោះជាក់ជាមិនខាន។ អោយប្អូនសុំទោសផង ដែលពាក្យ
សម្តីរបស់របស់ប្អូន ខ្វះការគោរពគួរសមបន្តិច តែគ្រាន់តែជាទស្សនៈ
យល់ឃើញលីលាដែលមិនបានលឺដល់សោតារបស់ពួកគាត់នោះទេ។ ទោះពោលត្អូញត្អែយ៉ាងណា ក៍គ្មានអ្នកណាលឺដែរ ក្រៅពីអ្នកនិពន្ធ
ជំនាន់ក្រោយដែលគួរអោយគោរពដូចជារូបបង។ ទោះរូបបង
បីមិនទាន់ក្លាយជាអ្នកនិពន្ធល្បីល្បាញ តែគំនិតនិងទស្សនៈរបស់
បង ពិតជាមានអត្ថន័យជ្រាលជ្រៅ ជាងអ្នកនិពន្ធចាស់ៗដែលមិន
ធ្លាប់រកឃើញពីទស្សនៈផ្ទាល់ខ្លួន។ សម្តីមួយម៉ាត់ ប្រយោគមួយ
ឃ្លារបស់បងដូចជាធ្វើអោយប្អូនពេញចិត្តណាស់។ នេះប្អូនមិនមែនលើកបព្ជោរបងទេតែនេះជាអារម្មណ៍ពិតរបស់ប្អូនចង់និយាយ។
ពេលខ្លះមនុស្សយើងមានការល្ងង់ខ្លៅចំពោះសតិបញា ក៍ប៉ុន្តែមិន
ដែលល្ងង់ខ្លៅចំពោះការវិនិច្ឆ័យនោះឡីយ។ រូបបងនិងប្អូនស្ទើរតែ
មានចំនុចចិត្តដូចគ្នា ក្នុងការតែងនិពន្ធ តែពេលនេះប្អូនមិនទាន់ទទួល
បានឈ្មោះជាអ្នកនិពន្ធដូចបងនៅឡីយទេ។ តែប្អូននិងតសូ៑ព្យាយាម
ដើម្បីទទួលបាននាមជាអ្នកនិពន្ធម្នាក់។ ទោះបីការងារជាអ្នកនិពន្ធ
ជាការងារកំបុិចកំប៉ុក ដែលមិនអាចផ្តល់លាភសក្ការៈ ផ្តល់ទ្រព្យ
សម្បត្តិ បង្អួតសំញ៉ែង ក្នុងសង្គម តែក៍មិនមែនជាត្រីងៀតឆ្លៀតពង
ដែលបំផ្លាញជាតិនោះដែរ។ តែវាជាការងារដែលជួយលើកស្ទួយ
វិស័យអក្សរសិល្ប៍និងអក្សរសាស្រ្តដែលជាអត្តសញាណជាតិ។
សំរាប់វិស៍យខ្សែភាពយន្ត ប្អូនក៍ចូលចិត្តខ្លាំងណាស់ដែរ ។ តែពេល
នេះទោះបីមានចិត្តស្រលាញ់ប៉ុណ្ណាក៍មិនអាចធ្វើអ្វីបានដែរ។ មាន
តែសាងគ្រឹះជាអ្នកនិពន្ធអោយបានរឹងមាំ ព្យាយាមរកកំណព្យគំនិត
ថ្មី ៗ។ប្អូនក៍ជឿថារូបបងក៍កំពុងនិងស្វែងរកប្រភពគំនិតថ្មីៗដែរក្នុង
បទនិពន្ធរបស់បងដែរ។ ប្អូនសង្ឃឹមថាយើងនិងបានជួបគ្នាក្នុង
ភាពជាអ្នកនិពន្ធជំនាន់ក្រោយ ហើយរួមគ្នាស្វែងរកអ្វីដែលថ្មី សំរាប់
បទនិពន្ធបំរើអោយគំនិតនិងទស្សនៈល្អៗដើម្បីបង្ហាញ ដល់អ្នកអាន អ្នកស្តាប់និងអ្នកទស្សនា។ ជាចុងក្រោយប្អូនសូមជូនពរអោយបងជួបតែសំណាងល្អ សុខភាពល្អ និង ទទួលបានជោគជ័យក្នុង អាជីពជា
អ្នកនិពន្ធ ម្នាក់៕
21.
ចាន់ផល | ខែមីនា 2, 2010 ម៉ោង 6:06 ល្ងាច
សួស្ដី សុធី!
ខ្ញុំរំភើបណាស់ដែលឮប្អូនឱ្យតម្លៃខ្ញុំបែបនេះ ហើយរីករាយណាស់ដែលប្អូនក៏បានស្គាល់ អ្នកមីង កែវ ច័ន្ទបូរណ៍ ។ រឿងខ្លះក៏គួររំឭកដែរ។ ខ្ញុំបានស្គាល់ អ្នកមីង បូរណ៍ ដោយសាររឿងខ្លី «ក្រោមភ្លៀងកក់ខែ» ជារឿងដែលមិនបានជាប់ជ័យលាភី តែធ្វើឱ្យគាត់ចង់ស្គាល់ខ្ញុំ។ មីងបូរណ៍ បានឱ្យចំណាត់ថ្នាក់រឿងនោះ លេខ ១ ហើយគាត់ប្រាប់ខ្ញុំកុំឱ្យអន់ចិត្ត គឺគាត់នឹងបោះពុម្ពរឿងនោះជាមួយស្នាដៃកំណាព្យរបស់គាត់។ ក្រោយមកខ្ញុំក៏ទទួលបានចំណាត់ថ្នាក់លេខ ៣ ចំពោះរឿងខ្លី «កាបូបលុយ» ដែលកាលណោះខ្ញុំបានជួបគាត់ម្ដងទៀត ហើយគាត់ក៏បានប្រាប់ខ្ញុំទៀតថា ពេលគាត់អានស្នាដៃប្រឡង គាត់មិនដឹងថា «កាបូបលុយ» សរសេរដោយខ្ញុំទេ តែគាត់យល់ថា ជារឿងដែលគួរតែបានចំណាត់ថ្នាក់លេខ ១ …
តាមពិតខ្ញុំមិនសូវជួបរឿងជោគជ័យទេ ហើយក៏ឧស្សាហ៍បរាជ័យដែរ តែទេវតាមិនផ្ដាច់ផ្លូវមនុស្សដើរទេ ហើយខ្ញុំនៅតែអាចដកដង្ហើម សម្លឹងពន្លឺព្រះអាទិត្យរហូតដល់ថ្ងៃនេះ។ ខ្ញុំជឿថារឿងរ៉ាវក្នុងលោកនេះ គឺមានហេតុផលដើម្បីកើតឡើង… ស្នាដៃខ្ញុំមិនមែនមនុស្សគ្រប់គ្នាសុទ្ធតែចូលចិត្តទេ ប៉ុន្តែ អ្នកមីង បូរណ៍ និងប្អូន បែរជាឱ្យតម្លៃខ្ញុំ។ អារម្មណ៍ទាំងពីរនេះគឺកើតឡើងធ្វើឱ្យខ្ញុំមានកម្លាំងចិត្ត តែមិនមានអំនួត។ សប្បាយខ្លាំងពេកធ្វើឱ្យមនុស្សឆ្កួត តែទុក្ខសោកខ្លាំងពេកក៏ធ្វើឱ្យមនុស្សស្លាប់។ ទោះយ៉ាងណា ខ្ញុំពេញចិត្តចំពោះអ្វីដែលខ្ញុំធ្លាប់ជួប ព្រោះពាក្យសម្ដីក្នុងថ្ងៃនេះរបស់ខ្ញុំ គឺជាអារម្មណ៍ដែលខ្ញុំធ្លាប់ឆ្លងកាត់។ ហេតុនេះពេលណាអស់សង្ឃឹម ខ្ញុំក៏អាចលើកទឹកចិត្តខ្លួនឯងថា គ្រប់យ៉ាងគ្រាន់តែជាការឆ្លងកាត់ប៉ុណ្ណោះ។
មែនហើយ ខ្ញុំមានចំណុចខ្សោយច្រើនណាស់ តែវាក៏អាចក្លាយជាចំណុចខ្លាំងបានដែរ ព្រោះធ្វើឱ្យខ្ញុំអាចយល់អារម្មណ៍អ្នកមានចំណុចខ្សោយបាន។ មនុស្សឆ្មើង មនុស្សអួត មនុស្សប្រកាន់ តើពួកគេធ្វើឫកពាបែបនេះដើម្បីអី? គឺពួកគេគ្រាន់តែបង្ហាញភាពខ្សោយរបស់ខ្លួនប៉ុណ្ណោះ។ «ពេលខ្លះមនុស្សយើងមានការល្ងង់ខ្លៅចំពោះសតិបញា ក៍ប៉ុន្តែមិនដែលល្ងង់ខ្លៅចំពោះការវិនិច្ឆ័យនោះឡីយ» សម្ដីនេះជ្រៅជ្រះណាស់ ហើយចំពោះខ្ញុំ គឺឱ្យតម្លៃការវិនិច្ឆ័យជាងបញ្ញា។
ជូនពរឱ្យ សុធី សុខភាពល្អណា!
22.
បញ្ញា | ខែមីនា 6, 2010 ម៉ោង 6:19 ល្ងាច
មូលនិធិខ្សែភាពយន្តប្រវត្តិលោក ស៊ីន ស៊ីសាមុត!!! សូមចូលរួមជាមួយខ្ញុំទាំងអស់គ្នាដើម្បីលើកស្ទួយវប្បធម៌ជាតិបន្ថែម!!! ព័ត៌មានលម្អិត៖ htttp://noonmail.wordpress.com ស្វាគមន៍ជានិច្ចចំពោះការគាំទ្រ….
23.
វឌ្ឍនី | ខែមីនា 27, 2010 ម៉ោង 3:34 ល្ងាច
ខ្ញុំចូលចិត្តរឿងរ៉ាវដែលជាអនុស្សាវរីយ៍, មុនពេលចូល ហង្សមាស, ក្រោយពេលចូល បូករួមនឹងអារម្មណ៍របស់ផលដែរ។ ប៉ុន្តែខ្ញុំឆ្ងល់ថា លោកគ្រូ ពេជ្រ ពណ្ណរាយ នាំផលទៅហង្សមាសនៅថ្ងៃទី 20.02.10 នេះហ្អែស? ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ, រឹតតែចូលចិត្ត ឈាមពេជ្រ ជាបទដំបូង ដែលមិត្តថ្មីរបស់ខ្ញុំបានសរសេរអោយហង្សមាស 🙂
24.
ចាន់ផល | ខែមីនា 27, 2010 ម៉ោង 7:24 ល្ងាច
មិនមែនទេ នេះជាកាលបរិច្ឆេទ ដែលខ្ញុំសរសេរអត្ថបទនេះតើហ៍! លោកគ្រូ ពេជ្រ ពណ្ណរាយ នាំខ្ញុំទៅហង្សមាសប្រហែលជា ខែ ធ្នូ ២០០៨ ព្រោះខ្ញុំចាប់ផ្ដើមធ្វើការនៅទីនោះ នៅខែ មករា ឆ្នាំ ២០០៩។
25.
បញ្ញា | ខែមីនា 27, 2010 ម៉ោង 3:42 ល្ងាច
បង!!! បង!!! បងផល មានដំណឹងហើយពីការរៀន3D ពេលនេះ គេមានម៉ោង មានគ្រូ គ្រប់សព្វ តែខ្វះតែសិស្សរៀន…គេថាបើ មានសិស្សប្រាំអ្នកឡើងលើ នេះគេចាប់ផ្ដើមគិតគូហើយ… ហើយ ឥឡូវបើបងចូលមួយទៀត ប្រហែលបាន៣នាក់ហើយសម្រាប់ ថ្ងៃសៅរ៍ អាទិត្យ ឯថ្ងៃច័ន្ទ ដល់សុក្រ មាន៣នាក់ដែរ…. បើគ្នាយើងមានថ្ងៃអាទិត្យបែបនេះ គេនឹងទាក់ទងទៅក្រុមបីនាក់ ថ្ងៃច័ន្ទ សុក្រ មករៀនថ្ងៃសៅរ៍ អាទិត្យ។ ប៉ុន្តែតម្លៃ បងអាចCall មកលេខ 016 995292 របស់ខ្ញុំណា៎!!!!
26.
បញ្ញា | ខែមីនា 27, 2010 ម៉ោង 7:54 ល្ងាច
ខ្ញុំក៏ចូលចិត្តសរសេរចម្រៀងដែរ តែមិនដឹងមានវាសនាដូចបងឬអត់ទេ? អស្ចារ្យណាស់ ដោយសារខ្ញុំមិនដែលមានពេលមើលទំព័រនេះ… តែទើបបានមើលទើបដឹងថាជា របស់បង!!! អស្ចារ្យណាស់ ខ្ញុំក៏ស្រឡាញ់បទនេះដែរ!!! ស្រឡាញ់មែនទែន!!! ពេលបានទៅហង្សមាសម្ដងនោះ ខ្ញុំក៏ត្រូវបានលោក អ៊ឹង ឆៃងួនចែកវ៉ុលនេះជាកេត្តិយសឲ្យដែរ។ មានវាសនាណាស់ដែលជួបបង។
27.
សិរីវឌ្ឍនី | ខែមីនា 27, 2010 ម៉ោង 8:43 ល្ងាច
When u went to HM? What’s your job? u also know Mr. Ngoun?
28.
ញ៉ុមអាមុខឌឺ :D | ខែឧសភា 11, 2010 ម៉ោង 8:07 ល្ងាច
បងហ៎ា! សុំសួរមួយ ព្រោះអីឆ្ងល់យូរហើយតែមិនដឹងទៅសួរអ្នកណា ^^ បទនឹងបកពីបទចិន ក៏ថៃ? ព្រោះស្តាប់ទៅខ្មែរសុទ្ធ តែមើលទៅគេថាសំរួលតន្រី្ត @_@ ឥលូវបានជួបនាក់និពន្ធហើយ សុំសួរផ្ទាល់ម៉ងទៅ ប្រភពច្បាស់ការណ៍ជាង ^^
29.
ចាន់ផល | ខែឧសភា 12, 2010 ម៉ោង 10:43 ព្រឹក
ប្រើពាក្យថាបកអ៊ីចឹងអត់ត្រូវទេ! បទនេះសម្រួលតន្ត្រីពីចម្រៀងថៃ ឯអត្ថបទចម្រៀងវិញ ខ្ញុំសរសេរន័យផ្សេងពីថៃទេ ព្រោះបទថៃ គេនិយាយពីស្នេហា ឯបទខ្មែរនិយាយពីជីវិតតស៊ូ។ ប្អូនមុខឌឺស្ដាប់ទៅខ្មែរសុទ្ធ ក៏ព្រោះយើងចេះសម្រួលវាឱ្យក្លាយជាពណ៌ខ្មែរ ណាមួយសិល្បៈខ្មែរនិងថៃក៏ស្រដៀងគ្នាស្រាប់ផង។
30.
ញ៉ុមអាមុខឌឺ :D | ខែឧសភា 12, 2010 ម៉ោង 12:21 ល្ងាច
ចុះម៉េចកាលនឹងមិនព្រមនិពន្ធបទភ្លេងថ្មីមួយដែរហ្មងទៅ? បទល្អចឹង ពេលដឹងថាសម្រួលបទភ្លេងពីគេ ស្តាយចិត្តមែនទែន 😦 ញ៉ុមស្រលាញ់សិល្បៈណាស់ ជាពិសេសចំរៀងនឹងហ្មង ហើយមានសំនួរច្រើនទៀតចង់សួរ ព្រោះចេះតែឆ្ងល់។ ចាំពេលណាមានពេលល្អ សួរបងឯងឲ្យណាណីម្តង 😀
31.
ញ៉ុមអាមុខឌឺ :D | ខែឧសភា 12, 2010 ម៉ោង 12:25 ល្ងាច
ញ៉ុមចង់ថាស្តាយនិងស្រងាកចិត្ត។ សុំទោសដាក់លឿនពេក ភ្លេចមើល 😀
32.
មេឃា | ខែឧសភា 12, 2010 ម៉ោង 2:58 ល្ងាច
មុខឌឺមែនមែន គាត់មួយនេះ… គង់តែមានថ្ងៃណាមួយគេឈប់និយាយរកទេ… បើមិនជឿខ្ញុំចាំតែមើលទៅ ! ហ៊ានភ្នាល់ដាក់ខែជាមួយនឹងខ្ញុំទេ «ក្មេងមុខឌឺ» ?
ខ្ញុំជឿថា មកពីទីផ្សារមិនទាន់តម្រូវទើបធ្វើឲ្យក្រុមហ៊ុនផលិតចំរៀងមិនទាន់ងាកមកចាប់អារម្មណ៍និពន្ធទំនុកភ្លេង និងបទចំរៀងដោយខ្លួនឯង… បទដែលប្រែសម្រួលទំនុកភ្លេងទាំងនេះ អាចនឹងងាយរកអតិថិជន ដែលជាយុវជន… សាកស៊ើបសួរមើលថា តើមានប៉ុន្មាននាក់ដែលទិញស្នាដៃដើម (Original) មិនមែន ចម្លង (Copy) …
33.
ញ៉ុមអាមុខឌឺ :D | ខែឧសភា 12, 2010 ម៉ោង 3:53 ល្ងាច
ចាំតែទៅភ្នាល់តា៎ នៅលើមេឃនោះ ទោះឈ្នះក៏មិនដឹងទៅយកណាដែរ @_@ គេស្រសាញ់រាប់អាន បានគេសួរ ^^ បើគ្រាន់តែសួរប៉ុននឹងឈប់និយាយរក ចប់បាត់ហើយ។ តែក៏ងាយដែរ ទោះឈប់និយាយរកញ៉ុម ក៏ញ៉ុមនៅទៅនិយាយរកមុនដែរ ព្រោះមុខញ៉ុមឌឺហើយក្រាស់ទៀត 😀 (មនុស្សល្អ គេទទួលស្គាល់ខ្លួនគេចឹង)
ញ៉ុមយល់លំហឯងនិយាយ តែក្នុងក្បួនរកស៊ី បើចង់លក់ឥវ៉ាន់ ត្រូវទៅរកទីផ្សារ មិនមែនឲ្យទីផ្សារមករកយើងហេ៎។បទដែលប្រែសម្រួលទំនុកភ្លេងអស់នោះ អាចនឹងងាយរកអតិថិជន ដោយសារតែបទគេពិរោះ មានគុណភាពស្រាប់ ដល់ចឹងទៅណាមិនខ្វះទីផ្សារដែរ។ បើនិយាយពីទីផ្សារcopy and originalវិញហេ៎ អាណឹងស្រុកណាក៏គេមានដែរ។ តែសំខាន់ត្រង់យើងចេះធ្វើម៉េចដើម្បីpromoteឥវ៉ាន់យើងឲ្យគេទិញ ធ្វើម៉េចដើម្បីpromoteឥវ៉ាន់យើងឲ្យមានតំលៃ។
34.
ចាន់ផល | ខែឧសភា 12, 2010 ម៉ោង 4:17 ល្ងាច
ខ្ញុំមិនឈប់និយាយរកទេ ក៏មិនប្រកាន់អីដែរ ព្រោះខ្ញុំដឹងថា ម្នាក់ៗនិយាយសុទ្ធតែចង់ឱ្យខ្មែរល្អដូចគ្នា។ បើគិតទៅខ្មែរយើងក៏មានអ្នកចេះដឹងច្រើនគួរសមដែរ គ្រាន់តែពួកយើងចូលចិត្តប្រកែកគ្នាជាងពិភាក្សា។ គេថាអ្វីដែលអស្ចារ្យ យើងមិនអាចមើលឃើញដោយភ្នែកទេ ដូចគ្នានឹងពាក្យសម្ដី បើមនុស្សចេះស្ដាប់បេះដូងគ្នា ច្រើនជាងចាំចាប់កំហុសពាក្យសម្ដីគ្នា ពិភពលោកនេះមិនដឹងល្អយ៉ាងណាទេ។ ខ្មែរយើងក៏អ៊ីចឹងដែរ បើអ្នកចេះដឹងទាំងអស់អាចលះបង់ចិត្តប្រកាន់គ្នា ព្រមចូលរួមធ្វើការជាមួយគ្នា បញ្ហានានាប្រាកដជាអាចរកឃើញដំណោះស្រាយ។
35.
ញ៉ុមអាមុខឌឺ :D | ខែឧសភា 12, 2010 ម៉ោង 6:53 ល្ងាច
បងផលនិយាយត្រូវ! តាមពិតញ៉ុមជួនកាលមិនមែនថាប្រកែកអីទេ តែញ៉ុមគ្រាន់តែចង់ចេញយោបល់ខ្លះតែប៉ុណ្ណឺង ក្រែងលោអាចជួយអីបានខ្លះ។ កន្លែងខ្លះញ៉ុមក៏យល់ហេតុផលដែរ តែចូលចិត្តគិតអាបែបcritical thinking ចឹងហើយបានចេះតែលើកយកមកនិយាយទៅ ដើម្បីចង់ស្តាប់ពីអារម្មណ៍គេមើល គេថាម៉េចពេលយើងនិយាយចឹង។ anyway, បងឯងនិយាយត្រូវ។
36.
មេឃា | ខែឧសភា 12, 2010 ម៉ោង 5:19 ល្ងាច
មុខឌឺឯង ស្គាល់ពាក្យ «អតិថិតា» អត់ចស់ ?
ដោយសារតែបទគេវាពិរោះ និងមានគុណភាពស្រាប់ហ្នឹងហើយទើបបានជាមិនបាច់ពិបាកនិពន្ធ 😉
37.
nguykealong | ខែមិថុនា 6, 2010 ម៉ោង 9:30 ព្រឹក
ខ្ញុំពិតជាស្រលាញ់បទនេះខ្លាំងណាស់។ ពេលខ្ញុំស្តាប់បទនេះតែងធ្វើអោយខ្ញុំស្រក់ទឹកភែ្នកជានិច្ច។ ខ្ញុំនឹកសង្វេគដល់គុណរបស់អ្នកមានគុណទាំងទ្វេណាស់។ បទនេះហើយក៍ជាកត្តាធ្វើខ្ញុំមានកំលាំងចិត្តខិតខំរៀនសូត្រដែរ។ អរគុណដែលបងបាននិពន្ធបទនេះឡើង។
38.
rithisal | ខែសីហា 10, 2010 ម៉ោង 10:34 ល្ងាច
I always love the song. A very beautiful piece of writing. My hat off for your great work!
39.
វណ្ណដារ៉ា | ខែសីហា 11, 2010 ម៉ោង 8:19 ល្ងាច
T_T ស្តាប់បទហ្នឹងហើយបិះស្រក់ទឹកភ្នែកម៉ាត់ម៉ាត់ហើយញ៉ុម។ ជ្រើសយកបងរាជមកច្រៀង និងដើរតួរពិតជាសមមែន។ ការនិពន្ធបទនេះល្អមែនទែន ព្រោះវាឆ្លុះបញ្ចាំងអំពីម្តាយជាស្រ្តីម៉េម៉ាយដែលមានការតស៌ូ និងកូនប្រុសដែលដើរតាមគន្លងធម៌ល្អ… មើលហើយអំភើប!! អរគុណដែលបងនិពន្ធនេះឡើងសំរាប់ទាំងអស់គ្នា…សូមសំណាងល្អ
40.
សម្ផស្ស | ខែតុលា 18, 2010 ម៉ោង 3:24 ល្ងាច
អូ ! បងខ្ញុំរកម្ចាស់បទនេះយួហើយ ។ តាមពិតបទនេះគឺបងអ្នកនិពន្ធមែនរឺ
បទនេះហើយដែលធ្វើអោយខ្ញុំមានកំលាំងចិត្តខំរៀននៅពេលដែលខ្ញុំជួបនៅការលំបាកណាបង ខ្ញុំតែងតែយកបទនេះមកលួងអារម្មណ៍ និង ធ្វើជាកំលាំងចិត្ត ។
បងដឹងទេខ្ញុំជាអ្នកមកពីស្រុកស្រែ ត្បិតតែមិនស្នាក់នៅវត្ត នៅផ្តះជួល មិនដូចសាច់រឿងនេះក៍ដោយ។ អោយតែខ្ញុំស្តាប់បទនេះខ្ញុំតែងតេអួលដើមករជានិច្ច ។
អគុណបងដែលនិពន្ធបទដ៍មានអត្ថន័យនេះ សំរាប់ដាស់តឿនយុវវ័យមួយចំនួនជាពិសេសអ្នកមកពីស្រុកស្រែ ។
41.
ចាន់ផល | ខែតុលា 19, 2010 ម៉ោង 12:23 ល្ងាច
អរគុណខ្លាំងណាស់ ដែលបងប្អូនចូលចិត្តបទនេះ ហើយខ្ញុំរំភើបបំផុតពេលឮបងប្អូននិយាយថា បទនេះធ្វើឱ្យបងប្អូនមានកម្លាំងចិត្តរៀនសូត្រ… សូមជូនពរដល់អ្នកតស៊ូព្យាយាមទាំងអស់ ឱ្យជួបជោគជ័យនាអនាគតដ៏ខ្លី!
42.
សម្ផស្ស | ខែតុលា 25, 2010 ម៉ោង 11:01 ព្រឹក
បង់ផល ! បងធ្វើការនៅ ក្រុមហ៊ុនហង្សមាសចឹងខ្ញុំសុំសំនួមពរដល់ម្ចាស់ផលិត្តកម្មរឺ អ្នកដែលផលិត ខារ៉ាអូខេផង ” សូមអោយគាត់ជួដាក់ឈ្មោះទីកន្លែងដែលគាត់ចុះទៅថត មាន ឈ្មោះទីកន្លែង ឃុំ ស្រុក បើអាចទៅរួច ព្រោះខ្ញុំចូលចិត្តតាមដាន ខារ៉ាអូខេរបស់ហង្សមាសណាស់ ជាពិសេសគឺថតតាមស្រុកស្រែ ។
43.
ភារៈ | ខែវិច្ឆិកា 11, 2010 ម៉ោង 1:20 ព្រឹក
ស្តាប់ទៅ នៅតែពិរោះ 😀 😀 ខ្ញុំឥឡូវហ្នឹង ដូចជាមានអនុស្សាវរីយ៍ ជាមួយវាដល់ហើយ គ្រាន់តែបើកស្តាប់ភ្លាម ដូចជាមានអារម្មណ៍ថ្មីមួយចូលមកសន្ថិតវឹង 😛 😛
44.
សុភាពបុរសខ្មែរ | ខែវិច្ឆិកា 30, 2010 ម៉ោង 5:41 ល្ងាច
ខ្ញុំចូលចិត្តបទនេះខ្លាំងណាស់… រកមុខអ្នកនិពន្ធឃើញហើយ ហេហេ 😀
តស៊ូបន្ថែមទៀតណាបង ផល
45.
ឧស្សាហ | ខែធ្នូ 1, 2010 ម៉ោង 4:58 ល្ងាច
សូមកេាតសរសេីដេាយសេ្មាះចំពេាះសុផល។
46.
Sophorn reachfc | ខែធ្នូ 26, 2010 ម៉ោង 5:44 ល្ងាច
hi bong… y i just c this blog??? i really appreciate ur writing… this song is very touching maybe because i use to did something wrong, when i listen to it i always cry, i hope that the past can return, if so i would try hard in studying, anyway luckily that i can go to university and now m a year four student at IFL hoey… i love this song nas, coz it sing by my super star and it’s very meaningful and very beautiful… u r a good writer…
47.
Chhom Chhunmeng | ខែកុម្ភៈ 19, 2011 ម៉ោង 4:41 ល្ងាច
ខ្ញុំសង្ឃឹមថាបងជាកវីនិពន្ឋដ៏ល្បីដូចករី ជុំ ប៊ុនធឿនដែរជាអ្នកនិពន្ឋឲលោកព្រាប សុវត្ថិ។
48.
សុផាត | ខែកុម្ភៈ 19, 2011 ម៉ោង 5:24 ល្ងាច
😦 ស្តាប់បទនឹង នឹកម៉ែណាស់
49.
sam | ខែមិថុនា 27, 2011 ម៉ោង 1:00 ល្ងាច
ខ្ងុំចូលចិត្តបទនេះណាស់ព្រោះបទនេះដូចនឹងជិវិត្តរបស់ខ្ងុំហើយបទនេះថតនៅវត្តដែលខ្ងុំរស់នៅរាស់ថ្ងៃ
50.
កូនខ្មែរ | ខែសីហា 3, 2011 ម៉ោង 11:06 ព្រឹក
សូមអរគុណបងផល ខ្ញុំចូលចិត្តបទនេះណាស់ ព្រោះវាមានអត្ថន័យល្អ ត្រង់ «ទោះព្យុះបោកខ្លាំង ម៉ែបាំងប្រឆាំងទេវតា ម៉ែប្រាប់កូនថា កូនប្រុស សម្លឹងអោយឆ្ងាយ »។ ពីដំបូងខ្ញុំចង់ដឹងថា អ្នកណាជាអ្នកនិពន្ធ តែnow ស្គាល់ច្បាស់ហើយ សូមសសើរ ពិតមែន ណាបង។
ម្យាងទៀតខ្ញុំមានសំណូមពរមួយ ចង់អោយបងនិពន្ធបទ ដែលទាក់ទងនឹងធម្មជាតិ & ស្រុកស្រែអោយបានច្រើន ណាបង ខ្ញុំគិតថា បងធ្វើបានល្អ។ ខ្ញ្ញុំចាំគាំទ្រ បទរបស់ បង ជានិច្ច
51.
san sovanmony | ខែសីហា 31, 2011 ម៉ោង 6:44 ល្ងាច
ខ្ញុំពេញចិត្តណាស់ សូមអគុណចំពោះស្នាដៃរបស់បងដែលធ្វើឲ្យកូនដូចជាខ្ញុំដឹងគុណឪពុកម្តាយ ខ្ញុំពិជាពេញចិត្តរកពាក្យថ្លែងពុំបានឡើយព្រោះពេលខ្ញុំស្តាប់បទនេះម្តងៗខ្ញុំតែងតែក្តុកក្តួលស្រក់ទឹកភ្នែកនៅឯខេត្តជានិច្ច ហើយខ្ញុំនឹងសន្យាឲ្យដូចបទចម្រៀងនេះហ្នឹងយកបរិញ្ញាជួនម៉ែឲ្យទាល់តែបាន។
52.
sopheach1 | ខែកញ្ញា 2, 2011 ម៉ោង 9:28 ល្ងាច
ខ្ញុំពេញចិត្តខ្លាំងបំផុតបន្ទាប់ពីខ្ញុំបានអានអ្វីគ្រប់យ៉ាងដែលបងនិយាយុ។
53.
ហុង | ខែតុលា 7, 2011 ម៉ោង 7:37 ល្ងាច
សួស្តីបងចាន់ផល! ខ្ញុំស្រលាញ់បទចំរៀងនេះខ្លាំងណាស់។ ខ្ញុំស្ទើរតែស្រក់ទឹកភ្នែកពេលខ្ញុំច្រៀងបទនេះម្តងៗ។បងសូមសួរមួយ! ខ្ញុំមិនពូកែខាងសរសេទេ តើខ្ញុំគួរធ្វើយ៉ាងម៉េច?
nowaday i work as vulunteer in position young reporter. my work is TV production, and now i voted to be producer. i have to write story, lead for take video, lead performer, so can u give me some comemt ? do u have any solve for me ?
54.
ចាន់ផល | ខែតុលា 8, 2011 ម៉ោង 10:23 ព្រឹក
បើមិនពូកែត្រូវព្យាយាមរៀនសូត្រ មើលស្នាដៃគេ រៀនដោយខ្លួនឯង បើយើងជាអ្នកសិល្បៈ យើងនឹងងាយយល់ ហើយធ្វើបានដូចគេ នេះគឺបទពិសោធន៍ខ្ញុំ។
55.
ពុទ្ធី | ខែវិច្ឆិកា 4, 2011 ម៉ោង 11:43 ព្រឹក
អរគុណបង សុខ ចាន់ផល ដែលបាននិពន្ធបទចំរៀងពីរោះៗ សំរាប់ប្រជាជនខ្មែរ។
56.
konkhmer | ខែធ្នូ 14, 2011 ម៉ោង 4:40 ល្ងាច
hello brother, i really like ur life and ur strory about ur life, could i request a song that related to a life of student and then they can get success
57.
ផានិត | ខែកុម្ភៈ 10, 2012 ម៉ោង 11:02 ល្ងាច
ខ្ញុំសង្ឃឹមថាបងនឹងសរសេរបទថ្មីៗបន្ថែមទៀត…….មិនថាបទបែបណាទេត្រូវចិត្តខ្ញុំតែទាំង
អស់ហ្នឹង។
58.
loeurng sary | ខែមីនា 30, 2012 ម៉ោង 4:34 ល្ងាច
សួស្ដី បងផល ។
ខ្ញុំរីករាយណាស់ដែលបានឃើញណូវស្នាដៃរបស់បង។
បងពិតជាកវី ប្រកបទៅដោយការឆ្នៃប្រឌិតខ្លាំងណាស់។
បើសិនជា ខ្ញុំចេះនិពន្ឌដូចបង ខ្ញុំនឹង សសេររៀបរាប់អំពីរឿងរាវជាវិតរបស់ខ្ញុំដែលបានជួបប្រទះជាច្រើនមក។
59.
Ousa IDream | ខែកុម្ភៈ 16, 2013 ម៉ោង 10:44 ល្ងាច
ខ្ញុំក៏ធ្លាប់ស្រម៉ៃថាបានស្គាល់រស្មីហង្សមាសដែរ ហើយជាក្ដីស្រម៉ៃដ៏ធំក្នុងជីវិតរបស់ខ្ញុំ ខ្ញុំនឹងខិតខំដើម្បីឲ្យបានសម្រេចបំណងរបស់ខ្ញុំដែរ។
តែមិនដឹងថាមានឱកាស ឬអត់ទេ!
60.
ផុន សិត្រា | ខែមេសា 4, 2014 ម៉ោង 8:50 ព្រឹក
ពិតជាល្អដែលមានលេចនៅមនោសញ្ចេតនាពិត និងប្រឌិតខ្លះតែសមញ្ញ ខ្ញុំស្រឡាញ់នឹងចូលចិត្ត ជិវិតបែបនេះ វាឆ្លុះបង្ហាញពីធម្មជាតិនៃចិត្ត!
61.
Jump&Run | ខែសីហា 25, 2014 ម៉ោង 10:27 ព្រឹក
ភាគច្រើនឲ្យតែទៅការ៉ាអូកេ ច្រើនតែច្រៀងបទហ្នឹង មួយបទដែរ
62.
Soy Sina | ខែកុម្ភៈ 19, 2015 ម៉ោង 1:14 ល្ងាច
ភ្លៀងរលឹម! ភ្លើងរលឹមបានអន្ទងដួងចិត្តរបស់ខ្ញុំអោយចូលមកក្នុងប្លក់របស់បង…ពាក្យពេចន៍បរិយាយធ្វើអោយខ្ញុំរំភើបចិត្ត ដួងចិត្តដែលក្រៀមសោកស្រណោះ ប្រែទៅជាដុំសម្លីមួយដុំហើយហើររសាត់ទៅឆ្ងាយ តាមកម្លាំងវាយោ…រួចបោះពួយឆ្ពោះទៅកណ្តាលទន្លេ ជាទន្លេដែលស្ងប់ខ្យល់ ជាទន្លេដែលមានតែសម្លេង និងជាទន្លេក្នុងក្តីសុបិន្ត។ បទពិសោធន៍ជីវិតនិងលំហូរគំនិតបានវេញត្របាញ់បញ្ចូលគ្នាជាខ្សែអាត់សម្លេង ជាសម្លេងនៃភាពស្ងប់ស្ងាត់របស់ខ្ញុំ។ សមាគម៍ប៊ិចកម្ពុជា ជាកន្លែងដែលខ្ញុំទទួលប័ណ្ឌកិត្តិយសពីបង គឺរង្វាន់លេខមួយផ្នែកកំណាព្យ តាមពិតខ្ញុំចាប់ផ្តើមស្វែងយល់ពីបេះដូងកវីទាំងឡាយ រួមទាំងរូបបង ពន្លឺនៃសន្តិភាពកំពុងសាចជៈដូចពេជ្រពណ្ណរាយ…ភាពរវើរវាយតែងតែអន្ទងតាមខ្លួនខ្ញុំ ហើយខ្ញុំក៏ឃើញភាពរវើរវាយអន្ទងតាមបងដែរ សូមអោយរនាំងនិលនៃសេរីភាពបានរសាត់ឆ្ងាត ទៅកន្លែងដែលគ្មានសភាវ…ដូចជាដុំពពកដែលមិនស្គាល់ថាខ្លួនជានរណា មិនដឹងថាខ្លួនជាពពកយ៉ាថងដូច្នេះដែរ។
63.
Ah Hea Sk | ខែសីហា 25, 2019 ម៉ោង 6:14 ល្ងាច
ពេលបានមើលប្រវត្តិដែលបងបានសរសេ ហើយមកមើលអត្ថបទនេះ ពិតជាមានន័យណាស់បង ខ្ញុំធ្លាប់ជួបបងនៅក្រៅម្តង នៅកន្លែងញ៉ាំបានទៅម្តុំទួលគោក ទល់មុខ សាលា សុវណ្ណភូមិ ពេលនោះខ្ញុំតែងតែមើលទៅបងហើយញញឹមដាក់បង។ ដល់ពេលបងញ៉ាំហើយបងចេញទៅវិញ បងបានប្រើកាយវិការប្រាប់ថាទៅវិញហើយ ខ្ញុំក៏លើកដៃសំពះបងបែបជំរៀបលា ព្រោះបងជា idol របស់ខ្ញុំ បងក៏ធ្វើការវិការនោះមកខ្ញុំវិញដូចគ្នា។